Wat voorafging - medische indicatie

Al jaren zeg ik dat als ik ooit zwanger ben, dat ik dan wil dat mijn kindjes thuis geboren worden. Fijn en geborgen in onze eigen omgeving met al onze eigen spulletjes om ons heen. Vooral ook na de bevalling gewoon al thuis zijn en niet nog die rit van en naar het ziekenhuis hoeven maken. Deze droom en wens viel helaas rond de 24 weken zwangerschap in duigen..

Al langere tijd had ik last van harde buiken. Een blaasontsteking bleek de boosdoener te zijn. Voor de zekerheid sturen ze dan je urine naar het lab voor een extra kweekje om de aanwezigheid van het streptokokken B virus (ook wel de GBS bacterie) te checken. Helaas bleek ik deze bij me te dragen… Dit betekent bij de geboorte een extra risico voor het kindje. Je krijgt dan de optie het medische traject in te gaan en om tijdens de bevalling een infuus antibiotica toegediend te krijgen. Dit om de kans op ziek worden te minimaliseren voor de baby.

Google is nooit je vriend als het gaat om ziektes of gekke symptomen. Ik kan je dan ook adviseren eerst met je zorgverlener te praten voordat je de risico’s gaat opzoeken, want die zijn best heftig. Gelukkig leerde ik na het gesprek met de verloskundige dat de kans heel klein was dat ons kindje ziek zou worden van de bacterie en de antibiotica verkleint deze kans nog meer. Wat er echter kan gebeuren als de bacterie wel het baby lijfje binnen dringt was voor mij reden genoeg om voor extra zekerheid te kiezen en toch voor het ziekenhuis te gaan.

Ik heb het nieuws en de teleurstelling gelukkig goed kunnen verwerken. Met 37 weken hadden we de bevaltas klaar staan en mensen op stand by staan die ons naar het ziekenhuis konden rijden zodra het zo ver was. Het aftellen was begonnen.