Wat vooraf ging aan mijn eerste zwangerschap.

Laat ik eerst maar eens beginnen met mezelf voor te stellen.  Mijn naam is Mendy en zaterdag hoop ik 25 jaar te worden! Getrouwd met Reinier in 2017 en inmiddels 37 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik lees altijd met veel plezier jullie verhalen en dacht laat ik nu ook eens mijn eigen verhaal plaatsen. :)  

De pil.Jaren heb ik aan de pil gezeten, omdat ik nogal onregelmatig ongesteld was. Toch begon ik te merken dat ik mezelf niet was en ben eens gaan googlen of dit door de pil kon komen, al snel las ik verschillende verhalen van vrouwen die ook mede door de pil last hadden van stemmingswisselingen, huilbuien en gewoonweg jezelf niet meer herkennen. Ik herkende me er direct in de verhalen van de andere vrouwen! Ik besloot om toch maar naar de dokter te gaan om eens met hem erover te praten. Volgens hem kon de pil dat niet veroorzaken en zit het vaak tussen de oren, maar toch besloot ik eind 2017 te stoppen om te kijken wat mijn lichaam deed. Drie maanden gestopt met de pil en nog geen menstruatie te bekennen. Ik dacht dat zal wel normaal zijn en mijn lichaam is het gewend dus ik begin wel weer met opnieuw slikken van de pil. Met het idee dat het gewoon tussen mijn oren zat en ik beter af was met het gebruik van de pil.  Aan kinderen dachten we nog niet echt op dat moment. Nouja, ik wel maar mijn man nog niet.  Lekker wispelturig, maar toch besloot ik dat het klaar was en ben ik januari 2018 alsnog gestopt met de pil en dit keer ook definitief. Inmiddels waren er 5 maanden verstreken en werd ik nog niet ongesteld. Ondertussen had ik ook een andere dokter en leek het mij tijd om met hem het er eens over te hebben, wellicht keek hij er toch wat anders naar dan de ander. De assistente gaf aan dat dit vaak voorkwam en adviseerde om nog even de 6 maanden af te wachten. Prima, ik wacht wel af en wie weet word ik alsnog ongesteld. Je kunt het wel raden ook na 6 maand werd ik nog steeds niet ongesteld en werd het tijd voor een bezoekje aan de dokter. Ik een afspraak gemaakt en ik dacht tja zul je net weer zien, afspraak staat en wie word er dan net ongesteld? Precies Mendy, maar nee dat bleef uit. 

De dokter vond het wel vreemd, maar vond dat ik eerst bloed moest prikken en mocht daar niks uitkomen kon ik door naar het ziekenhuis. Héhé eindelijk een dokter die actie ondernam. Ik bloedprikken, maar daar kwam (gelukkig) niks geks uit. Een afspraak gemaakt in het ziekenhuis met de gynaecoloog wat natuurlijk niet 1.2.3. kon, maar waar aardig wat tijd overheen ging. 

De afspraak!

Inmiddels waren er aardig wat maanden verstreken en zaten we net voor de zomervakantie. Met goede moed naar het ziekenhuis dan maar. Eerst met een stagiaire gesproken wat er aan de hand was en waarom ik in het ziekenhuis was. Toen eindelijk de gynaecoloog kwam en direct al riep dat het waarschijnlijk PCOS was dacht ik echt ''mens hoe kun je dat nu weten''.  Ze wou toch even bij mij binnen kijken, ook dat nog. Lekker ongemakkelijk, maar niet wetende dat ik over een paar weken gemiddeld twee keer per week de benen omhoog zou liggen al pratend over het weer. Achteraf kan ik er wel om lachen, maar op dat moment vond ik het maar niks. En inderdaad, eenmaal mijn eierstokken te hebben gevonden, was het direct duidelijk: PCOS. Mijn eicellen waren gezellig bij elkaar gaan zitten en groeien ho maar. Nu praat ik er wat makkelijk over, maar op dat moment was ik nogal overstuur. Meteen gaat de gedachte door je hoofd, wat als ik nu geen kindjes kan krijgen. 

De vervolgafspraak werd gemaakt en ik ging nogal verslagen met mijn man naar huis. 

Omdat ik niet wil dat het een extreem lang verhaal wordt, schrijf ik een nieuwe blog over het traject voorafgaande aan de zwangerschap. 

Liefs,

Mendy