Wat niet zo mocht zijn, werd nog erger

18 februari, inmiddels al 2 weken overtijd dus toch maar eventjes een testje gedaan. Deze was positief, en dat betekende dat ik zo'n 6 weken zwanger zou zijn. Halverwege oktober zouden wij ons derde kindje mogen verwachten. 

Een aantal dagen later de verloskundige gebeld om alvast een afspraak te maken voor een echo.  2 maart zouden we de eerste echo hebben. Maar dan verlies ik 26 februari wat bruine afscheiding. Het maakt me onzeker en onrustig, zeker omdat ik eerder een miskraam heb gehad. Na een telefoontje met de verloskundige mogen wij, ondanks dat het zondag is, langskomen voor een echo. 

Zodra de baarmoeder op het scherm te zien was, was ook duidelijk een zwarte vlek te zien, maar geen vruchtje. Het bleek een leeg vruchtzakje te zijn. Slecht nieuws dus. Nog diezelfde nacht word ik wakker met enorme krampen en krijg ik zelfs persdrang. De pijn in enorm en herken ik ook niet van mijn eerdere bevallingen. Omdat manlief het niet helemaal vertrouwd neemt hij 's nachts nog contact op met de verloskundige, deze geeft aan dat een miskraam gepaard kan gaan met pijn en dat een pijnstiller misschien de pijn kan verlichten. Na een aantal uren flinke pijn te hebben gehad, val ik toch in slaap. Mijn buik voelt de volgende dag een beetje beurs, maar verder voel ik geen pijn meer. Het verdriet is er wel.

2 maart zit ik tussen de zwangere dames in de wachtkamer van de verloskundige. Een aantal dagen eerder was er nog een leeg vruchtzakje te zien, dus willen ze nog een keer een echo maken om te kijken of de baarmoeder schoon was. Maar wat was het wachten tussen de zwangere vrouwen confronterend. Gelukkig was op de echo te zien dat de baarmoeder schoon was. Nu konden we het rustig een plekje gaan geven dachten we........

8 maart, ik heb vandaag heerlijk gewerkt en zet het eten voor vanavond in de oven. Op de achtergrond zijn de jongens heerlijk aan het spelen. Ineens word ik overvallen door enorme pijn in mijn buik, ik strompel naar het toilet waar ik enorm veel bloedverlies. De pijn wordt erger en dus bel ik naar mijn man die boven aan het werk is dat hij naar beneden moet komen. Terwijl ik op de grond kronkel van de pijn, staat mijn oudste naast me en aait me over mijn rug en haar. Tegen mij zegt hij dat ik niet hoef te huilen, want hij is bij me. Ai dat breekt mijn hart.

Op het moment dat de pijn een beetje wegzakt bel ik met de verloskundige. Zij wil me onmiddellijk zien. Dus snel regelen we oppas en gaan we naar de praktijk. De verloskundige vermoed dat er weefsel is achtergebleven en overlegt met de gynaecoloog. Deze geeft aan dat we de volgende ochtend op controle moeten komen.

9 maart, op controle bij de gynaecoloog. Nadat ze met het echoapparaat heeft gekeken concludeert ze dat de baarmoeder toch echt schoon is, maar ze wel iets bij de eierstokken gezien heeft. Ze vermoed dat dit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is of een cyste. Ik moet bloed gaan prikken en mag over een uur terug komen voor de uitslag. In dat uur mag ik niks eten en drinken geeft ze aan. 

Omdat we duidelijk een leeg vruchtzakje hadden gezien ruim 1,5 week eerder, gingen we ervan uit dat het gewoon een cyste zou zijn. Dus als we een uur later weer in het kamertje komen van de gynaecoloog komt de uitslag rauw op mijn dak vallen. Het blijkt toch echt te gaan om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en nog dezelfde middag word ik met spoed geopereerd.

Nu 3 weken later ben ik nog druk bezig om het allemaal een plekje te geven. En wat vind ik al die zwangerschapsaankondigen waarbij aangekondigd wordt dat ze een kindje in oktober verwachten extra moeilijk. Ik slik, feliciteer en huil dan stiekem als niemand het ziet.