Wat met een fijne zwangerschap begon..

Wat vond ik het fijn om zwanger te zijn. Nooit gedacht dat het in een keer zo zou omslaan. Ik had geen last van zwangerschapskwaaltjes die je veel hoort bij andere mensen. Af en toe wat misselijk en moe, maar daar bleef het toen gelukkig bij! Ik werkte nog volop in de kinderopvang en alles verliep prima. 

Totdat de corona om de hoek kwam kijken. De kinderopvang ging open alléén voor noodopvang. Nu van 4 dagen in de week werken werkte ik er maar 1 en dat vond ik wel oké. Ik kreeg namelijk al wat last van harde buiken maar niet ‘schrikbarend’. Ik genoot van het zwanger zijn en had veel vrije tijd om mij voor te bereiden op ons kleine mannetje. 

Want wat had ik er veel zin in om moeder te worden! Dit was namelijk vanaf klein meisje altijd al mijn droom geweest en die kwam nu dan toch echt uit!

Na 30 weken zwangerschap begon ik toch wel echte harde buiken te krijgen die eigenlijk bijna nooit weg gingen. Ik ervoer er best veel ongemak van. Op een ochtend was het zo erg dat ik toch maar naar de verloskundige ben gegaan om dit te laten checken. 

Dit bezoekje aan de verloskundige verliep goed en er was nog niks aan de hand, wel moest ik rusten maar eigenlijk deed ik dit al en merkte ik geen verschil in rust of in actief bezig zijn. De pijn bleef..

Bij de volgende bezoeken aan de verloskundige kreeg ik wel steeds te horen dat ik ‘royaal’ aan vruchtwater had en ze dachten aan zwangerschapssuiker. Ik dacht nog, ik denk niet dat dat het is, maar okè, het kan natuurlijk altijd. De volgende dag kon ik gelukkig gelijk terecht voor de suikertest (dit viel me alles mee als je wel eens de verhalen hoort over het ‘vieze’ drankje, haha). Dit was op een vrijdag en maandag kreeg ik al te horen dat deze negatief was. Aan de ene kant was ik blij dat deze negatief was aan de andere kant had het een verklaring kunnen geven aan het ‘te veel’ aan vruchtwater en tegelijkertijd de harde buiken.. Want ik had echt het gevoel dat ik al op knappen stond.

Op dezelfde maandag kreeg ik s’avonds wat last van vochtverlies.. Ik dacht niet dat dit iets zou kunnen betekenen, maar voor de zekerheid toch maar de verloskundige gebeld. Zij gaf aan dat dit normaal was en als je het vocht kan opvangen je dan aan de bel moet trekken.. Niks aan de hand dacht ik nog..

Totdat ik de volgende ochtend om half 6 wakker werd en het kleine beetje vocht dat ik een dag ervoor verloor, toch wel ineens hèèl veel vocht was.. 

Deel 2, het vervolg

Komt nog!