Wat als zwanger worden wel lukt?

Dit is een onderwerp die ik al een tijdje klaar heb staan maar nu toch ga delen. Want wat als zwanger worden wel lukt? In deze tijd is elk onderwerp bespreekbaar. Maar de verhalen van positieve ervaringen hoor je het minste.

In mijn eigen belevenis heb ik dit onderwerpen van beide kanten ervaren. Van 2,5 jaar proberen zonder een reden dat het niet wilde lukken. Tot aan in de eerste “poging” raak. Toen ik in het eerste team zat (het wacht team) voelde elke aankondiging als een klap in het gezicht. Nu weet ik dat niemand zo iets expres doet. Mensen leven in hun eigen bubbel en denken niet zo snel na over de buurvrouw die al jaren bezig is of misschien wel een vriendin. Als je met elkaar in bed ligt en je man kruipt lekker tegen je aan zeg niet, vandaag slaan we over schat want Savannah is al zo lang bezig dus we kunnen het nu niet maken.

Maar soms voelde het alsof de wereld tegen mij was. Terwijl 2 van mijn vriendinnen zwanger waren zaten wij aan de ovulatie testen. Toen hun kindjes rond de tafel gingen lopen, liepen wij het ziekenhuis in. Terwijl deze periode voor ons heel zwaar was leefde wij mee met onze vriendinnen. En gingen wij door want er was geen andere keuze. Soms waren er momenten dan vervloekte ik alles en iedereen. Het voelde dan zo oneerlijk. Waarom andere wel en wij niet? Maar ook dan waren er mensen om ons heel die ons steunde en mij lekker uit lieten razen. Ik heb nooit de intentie gehad om iemand te kwetsen of iemand het gevoel te geven dat ik niet blij voor hun was. Elke baby shower en kraambezoek stond ik klaar met mijn cadeau terwijl ik van binnen werd opgevreten door jaloezie en verdriet.

(Team zwanger in een wip)

Als ik wel eens die verhalen las dan dacht ik altijd hoe dan? Volgens mij is de kans op een zwangerschap per maand 20%? Lucky basterd… En toen gebeurde het bij ons. En weet je wat het eerste was waar ik aan dacht? Er zijn zo veel mensen om mij heen die hier zo verdrietig van zou worden. Wij hebben allemaal wel iemand in onze omgeving, die moeite heeft om zwanger te worden of misschien wel nooit deze kans zou kunnen krijgen. Na de eerste shock leefde ik in mijn eigen wereldje. Avonden was ik bezig met lijstjes van mensen die ik het persoonlijk wilde vertellen en hoe ik het nieuws zou vertellen. Ik was heel blij en dankbaar voor deze zwangerschap maar de gedachte dat ik hier iemand verdriet mee zou doen deed heel veel met mij. Volgens Mike zou het allemaal wel mee vallen. Ik moest het los laten en maar eerst afwachten hoe deze eerste weken zouden verlopen. Wij weten maar al te goed dat een positieve test geen garantie is op een gezond kindje. Toen ik de eerste persoon vertelde dat ik zwanger was waarvan ik wist dat het misschien rauw op haar dak zou komen voelde ik de spanning. Het duurde even maar uit eindelijk kreeg ik een reactie. Ze was blij voor ons feliciteerde mij. Ik voelde me opgelucht maar het schuld gevoel bleef aan mij knagen. Dit was de reactie van iemand die niet zo zeer dichtbij staat. Maar hoe zouden de mensen reageren die wel dichtbij staan?

De weken gingen voorbij als een sneltrein en steeds meer mensen waren op de hoogte. Sommige reageerde verbaasd maar enthousiast en sommige mensen waren verbaasd en hadden veel vragen. Het was niet echt een situatie waar wij bij stil hadden gestaan. Ik had sommige reactie echt niet verwacht. Zo reageerde mijn oma met meid weet je dat wel zeker en zag ik de zorgen in haar gezicht en kwam mijn schoonmoeder niet meer bij van het lachen. Mijn moeder kon weer eens vertellen dat ze gelijk had want ze riep al een tijd dat ik nog ooit een zoon zou krijgen en reageerde mijn beste vriendin hysterisch enthousiast. Iedereen had het ergens wel verwacht maar toch was er geen enkele teken dat wij zo ver al waren. Vanaf het moment dat de test positief werd voelde ik dat dit een juiste keuze was voor ons gezin. Maar niet iedereen reageerde zo zeker. Ik heb reacties gehad die mij lieten twijfel zoals: bij Hannah kon je het soms ook niet aan, en ben je er zelf wel blij mee? Dit deed pijn maar ergens had ik wel bedacht dat dit nieuws niet bij iedereen zo snel geaccepteerd zou worden. Want wij waren eigenlijk klaar, dit zou ik nooit meer gaan doen. Maar soms verander je wel eens van gedachte.

Er was iemand die voor mij heel dichtbij stond die ik het nog moest vertellen. Rond de 9 weken probeerde ik toenadering te zoeken om een keertje af te spreken. Na een aantal wat geëmotioneerde reacties wilde ik het bij deze persoon goed doen. Helaas in de corona tijd en het drukke dagelijkse leven was het moeilijk om op een kort termijn samen te komen. Na een tijdje heen en weer appen was er eindelijk een datum in zicht. Ik zou die dag al 12 weken zijn en mijn buik was al zo bol als een voetbal. De hormonen deden hun werk want zelfs in de nacht was ik bezig met scenario’s hoe ze zou kunnen reageren en hoe ik het nieuws zou vertellen. De avond ervoor sliep ik amper van de zenuwen. Want wat als ze boos zou zijn? Wat als ze heel sympathiek zou reageren maar ondertussen het contact zou verwateren? Volgens Mike dacht ik er veel te veel bij na maar zoals ik al zei.. hormonen maakte me helemaal gek.

Toen de deurbel ging klopte mijn hart bijna uit mijn borstkast. Ze stapte binnen en ze keek me een beetje vreemd aan. Terwijl ze haar jas uit deed vertelde ze mij dat ze me iets moest vertellen en dat als ze der jas uit zou doen dat het al heel duidelijk zou zijn. Het duurde maar een seconde voor dat de informatie verwerkt was in mijn hoofd en de tranen door mijn ogen vloeide. Zo hysterisch als dat ik was gilde ik het uit: je ben zwanger! Alle corona regels vlogen het raam uit en we omhelsde elkaar in mijn kleine gangetje. Tussen het snikken vertelde ik haar hoe blij ik voor der was. Dat ik mij zo zorgen had gemaakt want ik moest haar ook wat vertellen. Want ook ik ben zwanger en wist echt niet hoe dat ik het zeggen moest. Ze vond het lief dat ik me zo zorgen maakte maar dat het echt niet nodig was. Samen bespraken wij onze verhalen en liep ze de deur bij mij uit met een glimlach op ons gezicht.

Het was fijn dat dit zo positief was verlopen. Het gaf mijzelf weer de boost om te gaan genieten. Want ook al is het niet belangrijk hoe mensen denken over de situatie is het soms wel fijn dat de mensen die dichtbij staan je keuze kunnen respecteren. Voor ons is dit baby nummer 4 wat klinkt als een hele hoop. Maar met een kindje in ons hart is het precies genoeg om eindelijk mijn achterbankje vol te krijgen.

Wil meer van ons verhaal volgen?

Volg mij dan via Facebook of instagram: Mama Savannah