Wat als je denkt dat je niet zwanger kunt worden?

We waren net getrouwd en toen besloten we om maar te gaan stoppen met de pil. We hoopte dat we snel zwanger zouden worden, maar helaas was dat niet het geval. Na anderhalf jaar zijn we toch maar naar de huisarts gegaan. En deze verwees ons meteen door naar een kliniek.

We hebben daar toen meteen een afspraak meegemaakt. Dit vonden we best wel spannend. Toen we daar de eerste keer op gesprek kwamen, hebben we een heel fijn gesprek gehad en ben ik ook meteen onderzocht. Bij mij leek alles in orde. Ze moesten dus verder onderzoeken waar het probleem vandaan kwam. De volgende keer moest mijn man onderzocht worden en hij werd door verwezen naar het ziekenhuis. Maar ook bij hem lag het probleem niet.

Dus wat nou? Van de arts kregen we wel te horen dat van de 10 stellen bij wie het niet lukt om zwanger te worden: dat het probleem bij 30% bij de vrouw ligt, 30% bij de man, 30% bij beiden en van 10% weten ze het niet. Het lijkt er dus op dat we bij die laatste 10% horen.

Bij mij werd bloed afgenomen om te kijken of mijn hormonen in orde waren en dat bleek ook het geval te zijn. Het voordeel hiervan was, dat ik geen hormonen hoefde te slikken.

We zijn daarna in mei begonnen met IUI behandelingen. Hierbij wordt het zaad op het juiste moment bij de vrouw ingebracht. Hiervan hebben we 13 behandelingen gehad, zonder ook maar enig resultaat. Sommige behandelingen hebben we met extra hormonen gedaan, maar ook dit had geen effect.

Na 13 behandelingen hebben we besloten om alles even stop te zetten en even tot rust te komen. Ik zelf had dit echt wel even nodig. We hadden meteen door kunnen gaan met IVF, maar dat durfde ik zelf nog niet aan.

Ondertussen hoorde we van veel mensen dat ze zwanger werden en dat deed ons toch wel veel verdriet. Want waarom lukt het bij ons niet. Naarmate de jaren verstrijken ga je er toch bij neerleggen en een heel klein beetje accepteren dat het niet gaat lukken. Op een gegeven moment hielden we ook niet meer bij wanneer ik aan het menstrueren was.

De artsen hadden inmiddels wel tegen ons gezegd dat er een wonder moest gebeuren wilde ik zwanger worden. Want het leek er op dat mijn baarmoederslijmvlies te dun was om een embryo te laten innestelen. Maar ze vertelde er nog wel bij dat een goed embryo zich altijd in kan nestelen. Dus dat was onze laatste strohalm.

Omdat we er niet meer zo mee bezig waren, wisten we niet meer wanneer ik voor het laatst had gemenstureerd. Ik vond het al wel een tijd geleden, maar mijn man had het idee dat het pas drie weken geleden was. Ik wilde uit voorzorg toch een test doen. En deze test hebben we op moederdag 2011 gedaan. En deze gaf aan dat ik al meer dan drie weken zwanger was. Allebei konden we het niet geloven. Dus maandag maar naar de kliniek gebeld en daar kon ik donderdag terecht voor een echo.

Die donderdag ben ik er naar toe gegaan en helaas kon mijn man niet mee. Ik kreeg een echo en die liet duidelijk zien dat ik zwanger was. En al zeven weken, dus ik was al veel verder dan wij dachten.

Wat waren wij blij met deze uitslag, maar ook onze ouders. Het was bijna niet meer verwacht, maar er was een wonder gebeurd. De zwangerschap verliep verspoedig. Ik ben bijna niet misselijk geweest. Mijn man merkte weinig aan mij, behalve dan dat mijn buik behoorlijk groeide. In het totaal ben ik 25 kilo aangekomen, ik hield dan ook veel vocht vast.

En uiteindelijk is onze kleine meid net na kerst geboren. Ze was helemaal gezond en we genieten nog steeds heel erg van haar.

Ik wil alleen maar met dit verhaal zeggen. Soms denk je dat dingen niet meer lukken, maar blijf toch een klein beetje dromen dat het misschien nog lukt. Wie weet komt dan ooit je droom wel uit. Bij ons was dat wel het geval...