Wat als het mis blijft gaan?

In 2010 heb ik mijn man leren kennen en daarbij ook zijn 2 kinderen, want die kreeg ik er gratis bij. Zijn dochter was op dat moment net 5 en zijn zoon net 3 jaar oud. Zelf heb ik nooit echt de wens om kinderen te hebben gehad. Ik zei dan ook altijd tegen mijn ouders dat ze opa en oma worden van de Kids van mijn broertje maar nooit van mij. 

Dat veranderde in 1 klap want daar stonden 2 kleine hummeltje die ineens ook bij mij hoorde. En ik heb de aller liefste ouders van de wereld want, ondanks dat de kids niet van mij zelf zijn zijn ze echt opa en oma voor ze. 

Na 3 jaar verkering gingen mijn man en ik trouwen en kreeg ik steeds meer de vraag wanneer ik nou eens over kinderen na ging denken. En gek genoeg begon dat gevoel steeds meer te kriebelen.... Maar ik had er toch al 2. De kids van mijn man zijn er toch? Toch miste ik nog een stukje. Het stukje zwanger zijn en het begin van een mensenleven. 

Inmiddels had mijn kleine broertje al een zoon gekregen waar ik bij de geboorte bij aanwezig mocht zijn. Dat was super mooi. En dat wilde ik nu ook! 

Februari 2015 naar de dokter om mijn spiraal te verwijderen en daarna maaar hopen dat we snel zwanger mogen worden. 

Maart 2015 werd ik niet ongesteld.... 1 week  extra gewacht en nog niets dus zijn we testen gaan halen. Bam! Gelijk zwanger! Dat hadden we niet verwacht maar we waren zo blij!! 

De 5 weken daarna tot de eerste afspraak bij de verloskundige duurde een eeuwigheid! Maar eindelijk was het zover . Ik was op van de zenuwen want dit was de dag dat we ons kindje zouden zien. 

We hadden die dag lekker vroeg een afspraak want dan kon ik de rest van de dag genieten van het kleine wonder wat we dan op foto zouden zien..... 

We werden naar binnen geroepen en kregen eerst een informatief gesprek. Daarna kwam de echo. Vol spanning lag ik op de tafel te kijken naar het scherm.... Het scherm waar ik niets zag... Ja een bolletje maar zo hoort een vruchtje en niet uit te zien van 10 weken, dat weet ik zeker want ik had al weken de groei via een App bijgehouden en alle foto's goed bestudeerd. Dit kan niet... Dit kan gewoon niet... Uiteindelijk vertelde ook de verloskundige dat het niet goed zat. Dit vruchtje zou ongeveer 5 of 6 weken zijn en dat kon niet. Het is dus tijdig gestopt met groeien maar wilde niet loslaten. Ik was op dat moment stuk van verdriet. Ik voelde me al 5 weken mama... Ik wist al 5 weken dat er wat in mijn buik zat maar dat was vanaf dat moment ook al gestopt met groeien. 

Wat een vrolijke dag had moeten worden werd een dag met alleen maar huilen op de bank samen met mijn man. 

We hebben toen nog een week gewacht in de hoop dat het vanzelf los zou laten. Helaas deed dat het niet en hebben we uiteindelijk besloten om medicatie te gebruiken om het los te krijgen. 

En toen was het er niet meer.... Ik was niet meer zwanger... Ik werd geen mama meer.... En we moesten het maar gewoon weer proberen. Op dat moment kon ik iedereen wel schieten die zei dat het wel goed zou komen en dat we het gewoon weer moesten proberen. 

Ik heb me er bij neergelegd. Dit is gebeurd.. Kan er niets aan veranderen. Dus gewoon weer verder oefenen en hopen op een wonder....... 

Maar wat als het mis blijft gaan?