Wat 10 weken zh met je doet?• slechte placenta

In de periode dat ik ontdekte dat mijn placenta slecht werkte kon ik vrij weinig ervaringsverhalen op het internet lezen. Je hoopte herkenning te vinden daarom hoop ik dat ik er andere toekomstige mama’s of al mama’s hiermee kan helpen. Het is niet makkelijk die onzekerheid… 

Mijn verhaal van 10 weken ziekenhuis door een niet goed werkende placenta.

Donderdag 26 januari - 22 weken zwanger

Vandaag een controle van mijn baarmoeder bij de gynaecoloog. De verloskundige had een afwijkende vorm van de baarmoeder geconstateerd, daarom werd ik doorverwezen. Omdat het alleen even een controle zou zijn van de baarmoeder, liep ik zonder zorgen het ziekenhuis in. De afwijkende vorm van de baarmoeder was al bijna weggetrokken, nou top! Stoel weer uit en terug naar het werk, zou ik zelf zeggen. ‘Nog even de baby nameten, goed?’ Oh ja, geen probleem zei ik nog zo mooi. Nou laat dat ‘’geen probleem’’ maar weg, het was het begin van een onwijs lange, moeilijke periode met gruwelijk veel zorgen.

De groei van de beentjes loopt achter op de rest van het lijfje. Oh ja, dit hebben ze bij de 20 weken echo ook gezien en nu weer. Uh, wordt het dan een lilliputter of wat? Grapte ik nog. Nou dat zou nog kunnen ja, of het down syndroom. Pff… hoe dan, na een goede 20 weken echo? Over een paar weken maar naar het Radboud voor controle, maar nee direct morgen om 12 uur. Want dan heb je nog een keus zeiden ze doodleuk.. korte beentjes i.c.m. afwijkend hartje kan nog van alles betekenen..


‘De NIPT-test is niet 100% waterdicht he’, waarom hebben ze dit niet bij de 20 weken echo gezegd?! Wat als ik nu niet bij de gynaecoloog was geweest, wanneer kwam ik hier dan achter? Wat als dit.. wat als dat.., gaan we nu alsnog na een goede 20 weken echo (dachten we) de zwangerschap afbreken? ‘ 

Een nacht, een dag, die voelden als weken..

 

27 januari lopen we het Radboud in, nou dat is wel even andere koek als een verloskundige bezoeken. 1 iemand maakte de echo, 1 iemand vertelde wat ze zagen en 1 iemand typte het verhaal uit. Met 3 man sterk keken ze naar die kleine, zo’n 3 kwartier lang. Dat is geen echo zoals bij een verloskundige waarbij ze vertellen, oh kijk wat leuk, hij zwaait, oh hij lacht. Dit is echt 3 kwartier lang precies meten en luisteren zonder leuke verhaaltjes eromheen. Maar zoals ik ben, weet ik nog wel welke cijfertjes er gister gemeten werden. En ja, die verschenen ook hier in beeld, dus verkeerd hadden ze gisteren niet gemeten. Nu dachten wij: ‘’oh we gaan hier wel even met hun aan tafel zitten’’, maar nee we moesten op de gang wachten en zo meteen krijg je pas echt met de specialist te maken. Nummero 4 vertelde ons de uitslag. Met het hartje was niks mis. Ja, de beentjes waren inderdaad achter gaan lopen op de rest van het lijfje, maar Downsyndroom werd uitgesloten. De kans op een lilliputter was wel heel klein, daar gingen ze al niet meer vanuit. Ach, misschien wordt het gewoon niet zo’n lange baby en trekt het wel weer bij. Over 3 weken meten we het nog een keer om te kijken of alles op de lijn loopt, maar verder word je gewoon gevolgd via de gynaecoloog/verloskundige.



Hoppa, groot of klein, dik of dun, verder is er niks mis met die kleine man. Op naar de Mac Donalds, want eten? Nou dat deden we niet meer vanaf gistermiddag! Werken, nou dat kon ik nu ook wel weer hoor, dus nog even paar uurtjes door.

 

Wat baby’s in de buik doen is eerst de voedingsstoffen naar het hoofdje brengen voor de hersenen, dan naar de organen, het buikje en dan naar de beentjes voor de groei. Omdat de beentjes dus afbuigen in groei, zagen ze dus dat hij iets tekort komt.


Vrijdag 17 februari - 25 weken zwanger

We liepen het Radboud in, de vrijdag van carnaval. Dat is handig, pak ik dan lekker een dagje vrij. ‘s Ochtends even op controle en ‘s middags naar Den Bosch. Wie doet je wat?

Hetzelfde riedeltje, 3 personen die een echo maakte en dan door naar nummer 4. Het mag wat kosten hè! Dat zie je dan wel mooi terug in je declaraties van wat zo’n echootje kost. Ach, je kunt er om lachen, gelukkig zijn we er goed voor verzekerd!
En ook deze keer sta ik op scherp wat betreft de cijfertjes. Dat scherm geeft namelijk mooi aan bij de omtrek van het hoofd, buikje en de beentjes hoeveel weken bij de meting hoort. Zo’n dingen kun je maar beter niet zien dat die kleine man het niet had ingehaald, had ik al gezien…
‘

De beentjes zijn verder afgebogen en groeien niet op een eigen lijn. De lijn van het buikje buigt ook wat af.’
 Ach, die lijntjes, dat geloof ik allemaal wel. Hij mag groeien boven of onder de lijn, dat maakt toch niet uit? Maar helaas, zo simpel was het niet. Het was wel de bedoeling dat hij op een eigen lijn zou groeien, die had hij niet, de groei boog juist verder af.. Ze hadden ook de bloeddoorstroming van de placenta gemeten en daar was de weerstand iets in verhoogd. Dat zou betekenen dat de placenta niet helemaal goed werkt, de kleine komt dus eigenlijk  voedingsstoffen te kort die hij nodig heeft om te kunnen groeien. Hoe lang gaat de placenta het volhouden? Dat kan niemand je vertellen. Het doel is nu om de 32 weken te halen, zodat de organen het beste zijn gerijpt, maar we gaan per moment beslissen wanneer de kleine geboren zal worden.

Over 2 weken komen jullie weer terug en dan zien we hoe het gaat en of de weerstand in de placenta hetzelfde is gebleven. Het is belangrijk om geen stress te hebben, bij een niet goed werkende placenta komt ook vaak een zwangerschapsvergiftiging voor. Verder konden we niks doen. Ik checkte nog even wanneer dit bij de gynaecoloog in het streekziekenhuis terecht kwam, ja over circa een week.
Zo liepen we het ziekenhuis uit, hmmm wat nu?



Het besef kwam pas later, toen ik ineens 3x achter elkaar anoniem werd gebeld. Mijn gynaecoloog uit het streekziekenhuis. Ze belde dat ze was geschrokken van de uitslagen van de echo, of het allemaal wel goed met me ging? Hoe ik me voelde en dat de uitslag heftig was.
Nadat ik ‘s ochtends na het bezoek aan het Radboud mama had gebeld en die ‘s middags weer belde, de gynaecoloog mij ineens binnen enkele uren al belde i.p.v. na een week, kwam de klap wel binnen, het is wel echt erg..



‘Krijgt de kleine dadelijk zuurstof te kort, heeft hij ontwikkelingsachterstanden, kan hij dadelijk mee met zijn vriendjes, gaan we de 32 weken wel halen, 32 weken betekent daarna nog heel veel weken in het ziekenhuis liggen, geen zorgeloze zwangerschap, geen verlof waarin je nog lekker kan genieten, kan het alsnog mis gaan, hoe lang gaan we het met die kleine in mijn buik nog volhouden, hoe kan ik nu geen stress hebben, dit is toch een en al stress, zoveel vragen.’



Om te zorgen dat ik geen stress had, moest ik ineens stoppen met werken. Nou dat is dus helemaal niks voor mij, maar ineens alles laten vallen voor de kleine in mijn buik. Geen tijd om het allemaal goed achter te laten, geen collega’s kunnen inwerken, geen gezellige verlof borrel. Het zat er ineens allemaal niet meer in..



2 Weken, ze waren heftig, met veel tranen en vragen. Ze duurden intens lang, hopen dat het bij elke 2 weken controle blijft. Dat de baby blijft groeien, een eigen lijn krijgt, en vooral de placenta niet verslechterd!



Vrijdag 3 maart – 27 weken zwanger

Weer hetzelfde riedeltje, goed meekijken met de cijfertjes, dat was wat ik deed. Ja, gegroeid was hij wel, maar de weken die op dat scherm verschenen stonden me niet zo aan. Dat waren namelijk 3 weken minder als dat ik op dat moment zwanger was. Het bekende lijntje boog maar verder af. Gelukkig is er nog genoeg voedingsstof om te groeien, wel niet zo veel, maar het is er wel nog. Inmiddels liep hij 3 weken achter qua groei. De weerstand in de placenta was wel weer wat verhoogd, wat betekent dat hij het zwaarder krijgt om te kunnen blijven functioneren. Het moment van zuurstof tekort moeten ze voor zijn, dat is het aller belangrijkste.

Kon ik antwoorden krijgen op al mijn vragen? Nee, geen antwoorden, het blijven vragen. Vragen die dag en nacht door mijn hoofd spookten en die niemand kon beantwoorden, want veel is onduidelijk; achterstanden, gezondheid, het mee kunnen met de vriendjes, alles wat je maar op Google erover kunt lezen, maar antwoorden, die waren er niet. Hoe en waar de baby geboren zou worden, was ook een grote vraag. Nou goed, niet helemaal, in het ziekenhuis met een spoed keizersnede was wel te verwachten. Maar in welke staat?

Vanaf nu werden we 2 x per week in het Radboud verwacht, wel met een koffer om eventueel te blijven, te overnachten en voor de bevalling. Huh, ik ben pas 27 weken zwanger? Alles voor een bevalling? Nou die koffer had ik nog niet bedacht hoor… Ineens moest het allemaal, dag leuke zwangerschap! Dat werd pyjama’s shoppen, chill kleding kopen voor in het ziekenhuis en spullen voor een bevalling. Dat is wat anders als zo’n mooi eerste pakje, waarin je je kindje aan iedereen wilt laten zien. Nou droom maar verder, want een foto van ons kindje in dat pakje zou er niet komen, want zo’n kleine baby’s die krijgen nog geen kleertjes aan…



Dinsdag 7 maart – 28 weken zwanger


De eerste keer naar het Radboud inclusief een koffer vol met spullen, pyjama en Chill kleding. Ook de snoepjes mochten niet ontbreken, want dat zul je daar echt niet krijgen! En geloof mij, die kreeg je er niet hoor, ik spreek uit ervaring.

Nou jongens, daar gaan we, de eerste CTG. 2 van die mooie banden om je buik en maar even wachten. Tot over een half uur mevrouw, totaal niet wetende wat die lijntjes op het scherm betekenen. Maar toen ze na 3 kwartier nog niet waren geweest, kon ik wel bedenken dat ze niet heel enthousiast waren. Nog even mevrouw.. na 1.5 uur mocht ik er dan eindelijk vanaf.

 

Weer naar de wachtkamer en door naar de gynaecoloog die ik nu al regelmatig heb gehad. Zij is gespecialiseerd in slecht werkende placenta’s en groei achterstanden bij ongeboren baby’s. We noemen haar even mijn eigen gynaecoloog, niet dat ze van mij is, maar dan kun je het nog volgen.

Toen we eenmaal binnen liepen, was het eerste wat ze zei; ‘Dit willen we nu juist niet zien op de CTG, al wijzend naar het scherm. Een boogje omlaag; een dip. ‘ Terwijl ik dus toen straks aan de CTG lag, liet de baby zien dat hij het zwaar had. Gemiddeld moest zijn hartslag tussen de 120-160 zitten. Hij was weggezakt naar de 80 en wel in een badkuip vorm. Dus niet even naar de 80, maar langzaam naar de 80 en langzaam omhoog terug naar de 130. Aha, nou ook dat weer geleerd, dat is dus juist NIET de bedoeling…
We gaan je opnemen, want dit mag niet zo zijn. Als dit zo aanhoud, zal hij niet lang kunnen blijven zitten.. Wat is dan niet lang? Nouja een paar dagen? Maar we weten niet hoe het verder gaat verlopen.. 

Mijn God, een paar dagen, 28 weken zwanger, geschatte gewicht van 850 gram. Nog geen pak suiker!


Het was tegenslag op tegenslag op tegenslag, niks zat mee op dat moment. De koffer meegenomen voor de zekerheid, maar het was niet de bedoeling om er al meteen gebruik van te maken. Dat viel weer tegen.



Eenmaal boven op een kamer, lag langs mij iemand dolblij, die goed de zwangerschap was doorlopen, die er klaar mee was en heel graag wilde bevallen. Zij was dus ingeleid en welgeteld langs mij braken haar vliezen. Dolblij en gelukkig was ze. Heel fijn voor haar, maar mijn gevoel was het tegenover gestelde, ik wilde alles behalve bevallen.



Weer maakte ze na een paar uur een CTG, gemiddeld duurt een CTG 30 min, als deze goed is. Elke keer zodra er een dipje is, wordt het 30 min langer. Na een uur mocht ik van de CTG af, deze was al iets beter maar nog niet geweldig. Mijn gynaecoloog kwam langs, ze vertelde mij dat als het beter mocht gaan, ik eventueel nog naar huis mocht met een thuis CTG. Echt blijven tot de geboorte hoefde dus niet als de CTG’s stabiel bleven. Gelukkig, er was nog hoop voor even thuis!



De volgende ochtend maakten ze opnieuw een CTG en na 2 uur mocht ik er vanaf, de verpleging komt dan dood leuk de stekker eruit halen, maar vertellen doen ze je niks. Je moet wachten op de arts (die overigens geen gynaecoloog is) die je komt vertellen wat de uitslag is en de plannen zijn. Die geven het weer door vanuit de gynaecoloog. We kregen te horen dat de arts voor 13 uur of na 15 uur langs zou komen. Het belangrijkste wat ik mij van de dag ervoor kon herinneren was THUIS, naar huis dat wilde ik! Tussen 13-15 moesten familie, partner en vrienden van de kamer af. Ik lag daar dus alleen, en wat denk je? Net in die tijd komen ze je dood leuk vertellen wat de uitslag is!

‘ 

De CTG is zo slecht dat we niet verwachten dat hij nog een week zal blijven zitten, misschien enkele dagen. Als je de 30 weken haalt mag je blij zijn. We gaan gesprekken inplannen met een kinderarts die je alles gaat vertellen over wat je kan verwachten en we gaan je vertellen hoe een keizersnede gaat. Ook krijg je longrijpingsprikken in je bil, zodat de kleine een betere start kan maken, maar naar huis mag je absoluut niet meer, we houden je hier tot de geboorte.’


En toen brak ik in duizenden stukjes, daar lig je dan helemaal alleen op een bedje. Hoe konden ze mij nu zoiets komen vertellen terwijl ik alleen was, ze zouden na 15 uur komen als mijn partner er ook was. Ik kom dus pas weer thuis met kind en vanaf de minimaal 37 weken mag je kindje pas mee naar huis. Alles zag ik op dat moment aan mij voorbij gaan, de rust, de babykamer klaar maken, het nog even genieten, het bekende ‘ niksen mag’, dat werd voorbereiden op 9-10 weken ziekenhuis zonder een nachtje in mijn eigen bedje! Je verlangt toch altijd naar je eigen bed…



Langs de arts die mij dit nieuws vertelde stond meteen de verpleging klaar met een spuit in haar hand. Kan dat niet heel even wachten, mag ik even bijkomen en dit verwerken? Nee sorry, het moet nu!



De dag later, de donderdag, kwam mijn eigen gynaecoloog weer langs. Toen ik vertelde enorm geschrokken te zijn van het nieuws gister en niet meer naar huis te mogen, kon zij niet begrijpen waarom dat niet meer mocht? Huh wat?! Zij gaf mij juist de goedkeuring dat mocht het beter gaan de komende dagen, ik na het weekend wel weer naar huis mocht. Hop, mijn hoofd weer op huis aan, waar ik gister die kans aan mij voorbij zag gaan was er nu ineens toch weer hoop. Wachten op na het weekend!



Die avond verliet om 17.00 mijn buurvrouw mij en zou ik geen nieuwe buurvrouw krijgen. Een nachtje alleen slapen dus, privacy! Tot ik om 22.00 uur ‘s avonds onder de douche stond en ik geklop op de deur hoorde.
Sorry we gaan je verplaatsen naar een 4-persoonskamer. Maar ik bleef toch alleen? Geen gemaar, geen keus. Daar ging ik in mijn badjas met mijn bedje duwend over de gang naar een andere kamer waar anderen lagen te slapen en ik nog bij kwam liggen.



Vrijdagochtend, na de CTG wachtend op de arts ging ik natuurlijk meteen vragen; ‘ EN? Mag ik naar huis?’ Nee dat mag echt niet. Ach, wie niet waagt wie niet wint!
Na 2 uur kwamen ze ineens weer langs, ach als het morgen goed gaat, dan mag het! Yes dus toch, oké we wachten tot morgen!
Weer een uur later, mevrouw we komen je even uitleggen hoe de thuis CTG werkt, zodat je hier morgen mee naar huis kan. O, geen probleem, kom maar door! Eitje, doen we zo thuis wel even. Oké dan mag je nu naar huis? Huh nu? Voor ze het herhaald had, had ik mijn spullen al ingepakt. De CTG die ze daar maakte kon ik thuis ook doen en wel in mijn eigen bedje. Rust moest ik wel houden.



Na 2 dagen thuis te hebben geslapen, lag ik op zondag met 29 weken thuis aan de CTG. Even bellen dat ik er aan lag en ze zouden terug bellen zodra ik er vanaf mocht. Dat zou na een half uur zijn. Na 1.5 uur ging daar de telefoon, sorry maar de CTG is niet meer zo goed, wil je weer hierheen komen.

Heerlijk, 2 dagen thuis, me niet hoeven te houden aan bezoektijden, in mijn eigen bed, met familie en vrienden om mij heen, mijn eigen spullen, eigen douche en geen ziekenhuis eten. Dan weet je pas wat je hebt…

Zelf dachten we dat de CTG niet zo heel erg slecht was, dus op ons gemakje, nog even langs de Mac Donalds en door naar het Radboud. Een ritje van normaal 3 kwartier, duurde nu ineens 2 uur voordat we boven op de afdeling stonden. Rustig aan, nog even nagenietend van mijn eigen douche.



Daar waren we weer, terug in het Radboud. Meteen aan de CTG, die CTG waar ik maar liefst 4 á 5 uur aan heb gelegen. Waarbij ze ondertussen infuus prikte voor de OK, ze ons vertelden wat het allemaal in ging houden voor als we zo meteen naar de OK gingen. Er werd vocht toegediend, bloed afgenomen, van alles werd onderzocht. Maar na 4-5 uur kwam de verpleging de stekker eruit trekken en mocht ik naar een kamer.



‘En dacht je dat nog iemand je ging vertellen wat je nu te wachten stond, waar dit nou vandaan kwam dat het zo slecht ging, ging het nu inderdaad wel steeds slechter, konden we hem nu elk moment verwachten? Ik dacht het niet.’ 



Vele gesprekken volgden, we bereidde ons voor op een moment van geboorte, waarbij er nog veel kon gebeuren. Ondanks dat de baby geboren zou zijn, de bevalling goed zou gaan, kon dat binnen enkele uren ineens omslaan en konden we hem alsnog verliezen. Die eerste week na zijn geboorte was het belangrijkste. Hij kon wit geboren worden, zonder huiltje, meteen aan de beademing moeten, meteen bij ons weg worden gehaald, zonder hem echt te kunnen bewonderen. Geboortekaartjes moesten we bij zo’n vroeggeboorte niet te snel versturen. Er zouden hersenscans worden gemaakt voor bloedinkjes. Hij kon nog zwaar gehandicapt worden, verlamd raken en nog zoveel meer.. 

Maar hoe het zou lopen…

Niemand gaf het antwoord, hoe lang nog, niemand vertelde hoe het allemaal ging lopen, niemand wist of hij vandaag kwam, morgen of over een week. 

De CTG in de ochtend bepaalde voor de rest van de dag wat er ging gebeuren, zo maakte ze er ooit 3 per dag. Elke ochtend vroeg je het je af, zal vandaag de dag zijn dat we ouders worden? Hoe zal het met de kleine gaan, komen we er doorheen vandaag, hoe lang gaat het nog duren? Je hoopte op een antwoord. Zei iemand maar gewoon tegen mij ‘’20 april, dan komt de kleine’’. Dan wist ik in ieder geval iets, dan wist ik waar ik aan toe was. Het doel was 32 weken, yes ik ben nu 32 weken! Komt hij dan vandaag? Nee, elke dag telt. We gaan nu naar de 34 weken toewerken. Oh plan dan maar een keizersnede in. Waarop de ene arts zei: ‘dat gaan we doen’, en de ander ‘nee dat gaan we echt niet doen’. Waarbij weer een andere arts zei: ‘we gaan even kijken hoe de baby ligt voor je bevalling’, huh wat bevalling? En de andere arts weer antwoordde met dat het een keizersnede zou worden en ik daar vanuit mocht gaan. Zoals de ene arts zei dat hij is gegroeid, waarbij de andere vervolgens weer zei dat het niet telde, want je mag niet te vaak de groei meten voor een duidelijk beeld.


Niemand, niemand gaf mij antwoorden op mijn duizenden vragen.



6.5 weken lang, elke dag ziekenhuis eten, af en toe even naar huis tussen de CTG’s door. Waarbij je de hartslag hoort van de baby en je die ook langzaam hoort wegzakken en weer terug hoort komen, als die weer eens voor de zoveelste keer richting de 80 ging. Waarbij ze wel eens kwamen aangerend omdat zijn hartslag weg zakte naar de 60 en niet zo snel omhoog kwam. 
Waarbij je ‘s avonds werd verplaatst, je buurvrouwen kreeg die echt niet allemaal je vriendinnen hoeven te zijn. Met mijn vrij bescheidde buikje de vraag krijgen of je iets van de vloer kunt pakken, want ik ben toch niet zo dik? Waarbij ze je gewoon vergeten waren en je de opmerking krijgt ‘’maar je hebt toch niks beters te doen?’’ Of ik zelf hiervoor gekozen heb? Je wil niet weten wat dat met je doet.

 

Na zoveel weken ziekenhuis weet je precies wie wanneer werkt, bij wie je een extra toetje kan krijgen of een blikje cola, bij wie je wel vragen moet stellen en ook vooral bij wie niet. Waarbij je vriendinnen maakt, maar ook verdriet deelt met de hiervoor nog onbekende. Je vriendschappen maakt, steun krijgt van zo onwijs veel mensen. 24 uur per dag met een hiervoor nog onbekende een kamer en badkamer moet delen. Je voelde je zo alleen, je deed het voor de kleine in je buik, ik kan je vertellen dat is 100 x makkelijker gezegd als gedaan maar niemand voelde wat jij voelde, niemand wist wat jij mee maakte en hoe ze je daar echt ‘gek’ maakte. Wie zit er nu te wachten om bij iemand op bezoek te gaan die daar zo treurig zit? Dan komen ze vast niet vaker, positief blijven, vrolijk blijven en doorgaan, dat was wat mij te doen stond!

En in al die weken, heb ik geen één dag gehad dat er geen bezoek voor mij kwam.
Elke dag, elke ochtend en/of middag en elke avond kreeg ik bezoek. De papa was er elke dag, maar buiten dat kwamen er elke dag mensen langs die zeker een uur moesten rijden. Niet een keer, maar meerdere keren. Dag in dag uit. Wat moest ik toch zonder hen. De appjes, tientallen kaartjes, bloemetjes, cadeautjes, volledige voedselpakketten met alles wat ik miste, de Mac flurrys, want als ik ze niet kon halen kwamen ze deze wel brengen, de liefde, de steun van onwijs veel mensen.


 

Na 6.5 week tijdens het avondeten kwam de arts langs, toen zakte zijn hartslag 4x weg in 10 minuten tijd. Ik grapte nog ‘ga maar op de gang staan, dan is het vast wel weer over’. Waarop ze nog terug zei; maar je laat dat toetje wel staan hè. Zo ging ze even weg, kwam ze terug met 4 man sterk. Vanaf de dips in je hartslag, was je binnen een uur geboren.
Mijn blijdschap, al het lange wachten, ik had er zo onwijs veel zin in. Je was klein, geschat op 1.3 kilo. 34 weken, ik had ze gehaald! De 30 weken, de 32 weken en zelfs de 34 weken had ik gehaald en ook de kilo hadden we aangetikt, ik was er meer dan klaar voor! Op een toepasselijk liedje van Bon Jovi, riep ik nog ‘zet maar harder hoor’, werd je geboren. 

Onze zoon, 1605 gram.



Je huilde, je werd tegen het folie aangedrukt en toen we je nog vast mochten houden voor je de couveuse in ging wisten we; het gaat goed met je!

 Na 10 weken in totaal in het ziekenhuis te hebben gelegen, is het nu een tevreden mannetje.

 

Vaak horen we: ‘maar het gaat nu toch allemaal goed? Is het toch nog goed gekomen hè!’ Ja, hij slaapt drinkt en groeit goed. Hij is gezond tot het tegendeel is bewezen. De zorgen zijn stukken minder, maar ze zullen er nog altijd zijn. Alle controles zijn nog altijd in het ziekenhuis i.p.v. bij het consultatiebureau, zijn hartje wordt nog extra in de gaten gehouden.

Of hij ooit met zijn vriendjes mee zal kunnen, of hij naar speciaal onderwijs zal moeten, goed kan praten of kan lopen. Het is allemaal nog een groot vraagteken. Vragen die we hadden vanaf het begin, zijn nog altijd niet beantwoord. Door de jaren heen zullen we er achter komen…



We zijn trots op je, hoe dan ook! 

* Je mag mij altijd een berichtje sturen mocht je vragen hebben of in dezelfde situatie zitten. Het heeft een enorme impact, praat er vooral over. Dat helpt! Liefs x