Wanneer zwanger worden een grote strijd blijkt te zijn

Mijn hele leven was voor mij al duidelijk dat ik op een dag een moeder wilde zijn.

Bij "wat wil je later worden?" vulde ik in vriendenboekjes dan ook vaak wel "moeder!" in.

Op 1 of andere manier bekroop het gevoel mij in mijn tienerjaren echter dat ik anders zou zijn.

Ik zou niet net als de meeste vrouwen gewoon een wens uit kunnen spreken en voila, daar is een baby.

Toen ik jaren later een partner vond met een kinderwens waren wij het er na een paar jaar snel over eens: wat zou het toch fijn zijn als wij een kindje mochten verwelkomen.

Ik stopte wel gewoon met de pil en we zouden wel merken hoe en wat.

Na 9 maanden was er nog geen menstruatie op gang gekomen en toen het eenmaal begon hield het 5 weken aan.

Na veel zeuren bij de huisarts kreeg ik dan eindelijk een doorverwijzing naar een gynaecoloog waar al snel duidelijk werd wat het probleem was: PCOS.

Wat ik toen niet wist was dat ik een jarenlang traject in zou gaan met hormonen, een operatie en op het einde een relatiebreuk.

Mezelf volledig kwijt en de wereld om mij heen zoals ik hem kende was verdwenen. 

Elk mogelijk cliché komt voorbij.  "je bent nog jong, je hebt nog alle tijd" of mijn favoriet "als je er niet meer aan denkt wordt je vanzelf zwanger. Je bent er nu gewoon teveel mee bezig, stop daar gewoon mee". Het was al snel duidelijk dat voor iedereen bij wie een zwangerschap vanzelfsprekend was, nooit zou snappen hoe het voelde om niets lievers te willen dan een kindje mogen krijgen en dit gewoon steeds onmogelijker lijkt te worden. De pijn die je voelt, hoe erg je je eigen lichaam begint te haten, het schuldgevoel naar je partner toe ookal neemt deze jou niets kwalijk. Hoe de hele wereld zwanger lijkt te zijn behalve jij. Op veel momenten wilde ik opgeven want het had toch geen zin. Van de vrolijke meid die ik altijd was geweest leek niets meer te bestaan.