Wanneer stopt de bloeding?

Uiteindelijk is het gelukt ik had het voor elkaar gekregen om een onderbroek met kraamverband aan te trekken in combinatie met mijn badjas. Ik ging naar beneden met het pak kraamverband onder mijn arm. Ik moest het zovaak verwisselen dat ik het maar bij me hield. Elke 2 minuten zat ik op de wc omdat ik weer een stolsel verloor. Ik besloot na overleg met mijn vriend om de verloskundige te bellen. Ze vroeg me hoe ik me voelde en er was verder niks aan de hand op dat moment. Ik kon mijn gesprek met haar niet afmaken omdat ik weer een stolsel voelde komen en gaf de telefoon aan mijn vriend. Na ons verhaal leek het haar goed om het ziekenhuis te bellen omdat ik wel veel bloed verloor. Mijn vriend vond het ook tijd worden voor een bezoek aan het ziekenhuis en belde Isala in Zwolle. Het maakte hem niet uit wat zij vonden, hij wilde per se dat ik gezien werd. In die paar minuten ging ik hard achteruit. Ik voelde dat licht in mijn hoofd werd. Gelukkig mocht ik me melden op de spoedafdeling. Mijn vriend bracht onze kinderen naar de buren terwijl ik mijn best deed om wat kleding aan te doen. Ik merkte dat ik flauw kon gaan vallen en ging op handen en knieën op de koude tegels in de douche zitten. Ik hoopte dat die koude tegels mij wakker zouden houden. Mijn vriend kwam naar boven en werd vanuit angst boos. Ik moest me bij elkaar rapen en in de auto stappen. Van de autorit kan ik me weinig herrineren. Ik weet wel dat we nog nooit zo snel hebben gereden. Eenmaal op de parkeerplaats pakte mijn vriend een rolstoel zodat ik niet hoefde te lopen. We melden ons bij de balie en mochten plaats nemen in de wachtruimte. Ik voelde me steeds maar slechter en had nauwelijks energie om wakker te blijven. Ik voelde dat ik steeds weggleed. Mijn vriend zag dit ook en is naar de balie gelopen om te vragen of ik niet op een bed kon liggen. Hij belde met de gynacoloog om snel te komen. Enkele minuten later haalde ze ons uit de wachtruimte.

Ze merkte al op dat ik er niet fit uitzag en ik kon gelijk op bed liggen. Ik merkte dat ik steeds verder weggleed en kon nog vertellen dat ik nokkie ging. Ze heeft toen mijn hoofdeind naar beneden gezet zodat mijn benen omhoog kwamen te liggen. Ik werd misselijk en begon te draaien met mijn ogen. Er werd geroepen dat ik in schok was en er stonden ineens meer mensen in de ruimte. Ik kreeg plakkertjes op mijn hele lichaam om mij te monitoren en mijn hartslag bleek te hoog, en mijn bloeddruk te laag. Ik kreeg aan beide kanten een infuus voor vocht, daarnaast werd er een kruisinfuus gezet voor bloedtransfusie indien nodig. Ook hebben ze bloedgeprikt om mijn waardes te checken die ook te laag bleken. De gynacoloog wilde een echo maken om te kijken of ze de resten zo kon verwijderen met een lange tang. Ze deed mijn broek uit en het bloed stroomde eruit. Ze ging met een tang naar binnen om wat stolsels te verwijderen, maar merkte al snel dat spoedcurratage de enige oplossing was. Ik verloor teveel bloed.

Vanaf dat moment ging het heel snel. Ik was bang en kon alleen maar huilen. Al die artsen, zoveel gezichten. Ik werd naar de operatiekamer gereden en moest op de operatietafel liggen. Ik weet nog dat het daar zo koud was. Ik kreeg een kapje op en ze spoot de nacose in mijn infuus. Volgens mij was ik snel vertrokken.

Het volgende moment werd ik wakker en had ik mijn vriend aan mijn zijde. De operatie was geslaagd, mijn baarmoeder was leeg. Het was wel kantje boord. We hadden niet later moeten komen. Ik had erg veel bloed verloren en was een twijfelgeval voor bloedtransfusie. Gelukkig was de operatie goed gegaan en het bloeden bijna gestopt. Omdat ik nogal duizelig was werden mijn bloedwaardes nogmaals gecontroleerd. Deze waren nog wat laag maar ik kreeg ijzertabletten en mocht in de rolstoel naar huis. Nu ben ik herstellende. Eenmaal bij thuiskomst bleek mijn vriend onze hele bloederige badkamer te hebben schoongemaakt, wat een topper!

Mocht ik dit ooit nog eens meemaken, dan kies ik gelijk voor curratage. Die pillen raak ik nooit meer aan en zal ik ook niemand adviseren.