Wanneer kan ik van je houden

We hebben al een dochtertje die in november 2020, 1 jaar is geworden. Zeker wouden we nog een tweede kindje maar jij kwam wel onverwacht.

In december ontdekte ik dat ik zwanger was en wat was je meer dan welkom. Ik voelde me redelijk goed buiten de misselijkheid en het moe zijn maar dat ging wel.

12 weken kwamen eraan een mijlpaal. In België is het namelijk standaard de nipt test. Alles was tip top geen enkele afwijking en we wisten dat je een meisje was.

Rond week 13 begon het allemaal ik voelde me nog steeds moe en dat werd erger. Tegen week 14 kon ik amper iets eten buiten soep en fruit. Ik was afgevallen maar liefst 8kg op 2 weken tijd. Ik kon de zorg niet meer aan van Lilou dus besloot bij men ouders te logeren.

Bloedtesten werden afgenomen en op 15 weken, 17 februari de dag dat ik 29 werd, kwam daar een donderwolk. Ik ben besmet met cmv. Niet wetende wat het allemaal inhoud maar ik wist direct dat het ernstig was aan de dokter te zien. Woorden vielen zoals gehoorschade, oogschade en hersenverkalking. Ik was aan de grond genageld. Een hele terug rit heb ik gehuild, hoe kan dit je was 3 weken geleden nog zo perfect.

Een gesprek met de gyneacoloog volgde en het woord vruchtwaterpunctie viel. Wat moet ik doen? Er is een kans dat het tot bij jou is geraakt, een kans van 40%. Er is ook een kans dat in 1 op de 200 gevallen de vruchtzak knapt. Allemaal cijfertjes. 

Ik moet het weten. Gek word ik van de onwetendheid. Gek van de wat als. Als we bij de 60% behoren dan kunnen we gerust zijn kan ik op men twee oren slapen. Als we bij die 40% zitten zal er om de 2 weken een onderzoek gebeuren in een UZ. 

29 maart stond gepland. We kwamen aan, vol zenuwen zat ik. Ik wou weglopen, ik wou dat het voorruit ging. Ik wist het op dat moment allemaal even niet meer. En dan kwam de prof binnen met de woorden het is nog te vroeg voor een punctie, het resultaat kan vals positief zijn.

Ergens was ik opgelucht want je bent nog zo klein. 20 weken was je. Maar weer wachten, weer die onzekerheid. Ik voel je schopjes en ondertussen op 23 weken voelen papa en zus ze ook. En wat is die laatste helemaal weg van jou. Lilou doet me beseffen dat ik moet gaan genieten van jou in mijn buik. Met regelmaat neemt ze mijn hand en plaatst ze deze op men buikje samen voelen aan die kleine zus. Ondertussen zegt ze ook al baby en zusje en krijg je een zoentje met mmmwaah geluidjes die je ook al kunt horen daarbinnen.

Maar ben ik wel klaar niet alleen voor een punctie, maar vooral voor de uitslag die komen gaat..