Wanneer je perfecte zwangerschap dat ineens niet meer is

Ik mag echt niet klagen van mijn zwangerschap. Zeker niet van de eerste 2 trimesters. De eerste 12 weken was ik zeer moe, en af en toe misselijk. Maar voor de rest ging alles super!

Toen kwam trimester 2, en ik voelde mij op en top! Ik had precies energie voor 20. Ideaal, want dit was in de zomer, en Guy zijn tennisseizoen was volop bezig. Hij speelde elke week wel minstens een tornooi en ik ging gezellig mee. Een hele avond blijven hangen en praten, om dan pas laat in bed te liggen. 's Morgens fris uit bed en gaan werken. Om dan 's avonds terug te staan supporteren naast het tennisplein. Het was een heerlijke zomer! En een heerlijke zwangerschap. Ik wam totaal niet veel bij, kon lekker actief zijn, voelde mij niet slecht... Echt een zwangerschap uit de boekjes! 

En toen diende trimester 3 zich aan. Dit was jammer genoeg een heel ander verhaal. Met 30 weken had ik zeer veel last van harde buiken, en dit was op een gegeven moment zo erg dat ik van mijn werk naar huis ben gereden. Na enkele uren in bed ging dit niet over, dus ik belde naar het ziekenhuis en mocht meteen komen om aan de monitor te gaan. Daar zagen ze dat deze harde buiken inderdaad best wel pittig waren. Ik kreeg dus de rest van de week rust voorgeschreven, maar mocht de maandag daarna gewoon terug gaan werken. 

Zo gezegd, zo gedaan. Maar op mijn werk kreeg ik in de namiddag terug harde buiken, die naar mijn gevoel nog sterker voelden dan die van ervoor. Ik belde dus terug naar het ziekenhuis en weer werd mij verteld dat ik beter eens afkwam om aan de monitor te gaan. Ook kreeg ik een inwendig onderzoek waarbij bleek dat mijn baarmoederhals al sterk verkort was. Ik was toen net geen 31 weken zwanger. De gynaecoloog besliste om mij op te nemen in het ziekenhuis. Ik kreeg meteen een spuitje voor de longrijping van ons kindje, en werd aan een infuus met weeënremmers gelegd. Ik moest 4 keer per dag een uurtje aan de monitor om dit op te volgen. De term harde buiken werd vervangen door weeën, want ze waren sterk genoeg om zo genoemd te worden. Op de monitor was te zien wat ik voelde. Zelfs met het infuus verdwenen deze harde buiken niet, en ze kwamen dan nog eens altijd met dezelfde regelmaat. Na 3 dagen was de kuur afgerond, maar er werd beslist van mij nog een kuur weeënremmers te geven. Zou deze niet aanslaan, dan lieten ze het voor wat het was en zou in het slechtste geval onze baby op 32 afkomen. Wij kregen dus alvast een rondleiding op neonatologie, en er werd ons verteld van toch al wat kleertjes mee te brengen naar het ziekenhuis voor het geval dat. 

3 dagen later waren de weeën wel al wat minder, maar toch nog niet helemaal weg. Ik werd nog 1 dag en nacht ter observatie gehouden, maar mocht dan toch naar huis. Volgens de verpleegsters niet voor lang, ik zou er wel snel terug staan om mijn baby te krijgen.

Niet dus! Eenmaal thuis vielen de weeën compleet stil! Onze koppige meid bleef zitten tot 40+5 en dan moest ik nog een inleiding om de bevalling op gang te trekken... Maar dat is een verhaal voor volgende keer. =) 

Zijn er gelijkaardige ervaringen hier? Ik hoor ze graag!