Wanneer je niet meer verder kan

Begin juni 2015

Precies 1 jaar geleden leefde wij nog op onze roze wolk. Pril zwanger en uitlevend naar de eerste echo. Een jaar later hadden we al een leven aan emoties doorstaan en waren we al weer 37 weken zwanger van baby nummer 2.

Heel deze zwangerschap was heftig en makkelijk tegelijk. Medisch gezien was het er 1 uit het boekje. Ik probeerde mezelf bezig te houden en zo veel mogelijk te genieten van deze baby. Je weet maar nooit hoe het opeens zou kunnen lopen. Met het einde in zicht voelde ik opeens een druk op me af komen. Vanaf 33 weken had ik het al benauwd en schoof ik het van me af met een dolletje. Ze ligt zo hoog dat ik er gewoon benauwd van word. Te schopt zo hoog nog even en ze komt er via boven uit. Allemaal flauwe grapjes die verbloemde hoe ik me echt voelde.

Ik merkte toen ik voor de 2e keer zwanger werd dat niemand meer vroeg naar ons verdriet. Op familie na begon niemand meer over Ally*. En de felicitatie waren altijd voor ons eerste kindje. Ik lag uren s ‘avonds in bed met een steen in mijn maag. Ik wilde mensen corrigeren en Ally* meer aanwezig laten zijn in ons verhaal. Zij hoorde toch bij ons? Toch?

Maar met elke laatste week leken de laatste loodjes zwaarder worden. Samen met mijn zwangere maatje keken we uit naar de geboorte van onze meisjes. We hadden het over leuke uitjes en samen stukjes wandelen. Maar elke avond was het weer feest. Benauwd en heel veel tranen. En waarom? Dat wist niemand.

Als je 37 weken zwanger ben dan moet je elke week op controle komen. Over checken hoe het in de buik gaat. En natuurlijk vragen hoe de aanstaande mama het deed. Na 37 weken groot houden was mijn emmertje een beetje vol. De simpele vraag hoe gaat het met de mama was de druppel die mijn emmer over deed lopen. De tranen liepen over mijn wangen en voor het eerst was ik eerlijk. Ik was bang. Heel erg bang. Ik was er bijna, de finish was in zicht. Maar wat als het toch opeens fout zou gaan? Wat als we weer een kindje zouden verliezen? Ik denk niet dat ik dat nog eens aan had gekund. Met een knuffel en lieve woorden ging ik met een gerust gesteld gevoel naar huis. Maar die zelfde avond nog voelde ik de benauwdheid weer opkomen en wist ik dat dit pas over zou gaan als onze baby gezond in onze armen zou liggen.

Week 38 was bereikt en weer zaten we bij de verloskundige. Dit keer was het een andere dame dan de week ervoor. Ze begon haar gesprek gelijk waar we de week ervoor geëindigd zijn. Binnen een seconden liepen de tranen weer over mijn wangen. Ik werd zo boos op mezelf. En dat is ook wat ik zei. Mensen horen te genieten van deze ervaring. Waarom voel ik me dan zo rot? 

Ze vertelde mij dat er heel veel vrouwen dit punt bereiken tegen het einde. Het is zwaar en je hormonen racen door je lijf heen. En na alles wat wij hadden mee gemaakt is het toch niet meer als logisch dat het even te veel word.

Ze zei dat ik elk moment van de dag mocht bellen. Ook al was het maar voor een praatje. Als het volgende week nog steeds zo heftig was zouden we toch gaan praten hoe verder.

In die week heb ik meerdere keren gebeld. Maar geen baby die er uit wilde. Week 39 was gearriveerd en weer zaten we in het kleine kamertje. Het was druk in de praktijk en warm. Tegenover mij zat weer een andere verloskundige. Ze keek me af met een serieus gezicht en zei: het gaat niet goed met je of wel. Dat de tranen nog niet op waren is mij nog steeds een raadsel. Ik vertelde haar dat ik maar steeds meer benauwd werd en dat alle testen goed uit kwamen. Eiwitten en bloeddruk alles was goed. Ik wil zo graag even rust. Gewoon heel even mijn buik en baby aan iemand anders kunnen geven. Even de last van mijn schouders halen en niet de verantwoording voelen. Dat als het nu fout zou gaan dat het niet mijn schuld is.

Ze keek mij aan en ik voelde dat ze zag hoe zwaar het voor mij was om dit te zeggen. Ten eerste zei ze is het hoe dan ook niet jou schuld. Het is niemand zijn schuld. Baby’s gaan dood. En niemand kan daar iets aan doen. En al zeker jij niet. Ik zag dat de woorden die ze sprak haar raakte en ook zij moest slikken tegen de tranen. Als je het goed vind wil ik je gaan inleiden. Het is genoeg geweest, ze mag geboren gaan worden. We stemde hier mee akkoord en al snel was de datum gepland. We gingen naar huis met een gevoel van opluchting en vol adrenaline.

Eenmaal thuis op onze 4e verdieping keek Mike mij opeens met grote ogen aan.

Ik weet niet of ik hier wel klaar voor ben?

Wil je meer van ons verhaal lezen?

Volg mij dan via Facebook: MamaSavannah