Wanneer je kind zo lang als een liniaal was

Zoals in mijn vorige blogs te lezen valt was onze zoon bij zijn geboorte 40 cm en 1640 gram. Inmiddels is het een peuter en soms in mijn ogen al kleuter van ruim 90 cm en bijna 15 kg! Toch blijven die geboorte cijfers mij niet los laten. Zeker niet nu ik weer zwanger mag zijn. 

Rond de eerste verjaardag van onze zoon kwam we lichamelijk en mentaal een flinke klap waardoor ik een hoofdstuk kon afsluiten. Althans, dat denk en dacht ik toen. Ik durfde weer verder te kijken en denken. Durf ik een tweede kindje wel weer aan na de achtbaan waarin wij vanaf 32 weken zijn beland? 

Ergens wou ik graag weer zwanger worden om die laatste weken zwangerschap te kunnen beleven als een “normale” zwangere. Gevoel hebben van je gaat met verlof, kleine baby wasjes doen, alles 100x verplaatsen in het kamertje, vluchtkoffer klaar maken, genieten van het niks moeten en het hebben van een babyshower. 

Die gedachte vindt en vond ik soms egoïstisch terwijl het ergens ook voelde als een soort van verwerkingsproces omdat ik dan wel eens heb meegemaakt hoe dat voelt. Hoe het is om de tijd uit te zitten tot je uitgerekende datum, echt te waggelen als een zeekoe en aan je man te vragen om je sokken aan te doen. Boven alles denk ik nog wel (hoewel niemand zegt dat je er niks aan mist) het gevoel van weeën hebben, harde buiken en vruchtwater dat is gebroken. 

Inmiddels mag ik alweer 24 weken zwanger zijn van onze tweede zoon. De wekelijkse mails met; je kindje is nu zo groot als een.. komen ook weer voorbij. Op het moment dat er stond; zo groot als een papaya en 32 cm lang kwam deze hard binnen. Het besef dat hij over 8 cm net zo lang is als zijn broer en die cm’s waarschijnlijk sneller worden gehaald dan ik er erg in heb. Terwijl wij nog niet eens de 30 weken zijn gepasseerd  

En jemig wat heb ik mij verkeken op dat hele “verwerkingsproces” waar ik het steeds over had. Deze zwangerschap vind ik bijna de hell. Ik geniet bijna tot niet ervan. Ik was, en ben nog steeds wel een beetje, teleurgesteld dat het weer een jongen is. Er worden allemaal weer oude wonden open getrokken waarvan ik niet eens wist dat het een issue was. Daarnaast ben ik volledig medisch wat fijn is voor de kleine maar het gezellige/sociale van een verloskundige praktijk ofzo wel weg haalt. De energie is laag, het lontje kort en schuldgevoel hoog. 

Gezien de vorige zwangerschap slik ik sinds week 16 askal ter bevordering van de groei, placenta, navelstreng etc etc. En merk dat ik van controle tot controle leef van echo tot echo. Met de 20 weken echo zag de groei er goed uit, genoeg vruchtwater en een mooie open navelstreng. Alle dingen die ik wou horen. Ik loop dat gerustgesteld de kamer uit maar na Max 2 dagen begint het malen weer. Zo ligt de focus nu al bijna een week op de volgende afspraak. De 26 weken echo wat tevens weer een groei echo zal worden. Vanaf dit moment kan de achterstand ook zichtbaar gaan worden. 

Deze gedachtes kunnen mij zo boos maken omdat het tekenen zijn dat ik niet kan genieten van de zwangerschap en ik mij daarna na de bevalling schuldig over ga voelen. Het ziekenhuis heeft mij gelukkig een medisch maatschappelijke werker aangeboden en die spreek ik de dag na de 26 weken echo. Eens zien wat voor een groei ik zelf kan gaan maken, voor mijn beide jongens!