Wanneer je je niet meer vrouw voelt!

23 jaar was ik en ik zat in een goede en stabiele relatie. We woonden samen en wilden niets liever dan op jonge leeftijd ouders worden.

Ik stopte met de pil en aangezien mijn moeder destijds zo zwanger was van mij en mijn jongere zusje, ging ik ervanuit dat dit ook bij mij het geval zou zijn. Helaas was dat naïef gedacht. De menstruaties bleven uit, waarvan ik dacht: ik heb 10 jaar aan de pil gezeten, vaak doorgeslikt dus mijn lichaam moet ontpillen en mijn cyclus komt vanzelf weer op gang. Ik ben jong en gezond dus wat kan mij gebeuren.

Helaas na een jaar nog steeds geen zwangerschap. Ik merkte dat de onzekerheid en angst toesloeg dus we gingen beide naar de huisarts toe. Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog en mijn vriend zou zijn zaad inleveren om te laten controleren.

Bij de 1ste echo bij de gynaecoloog werd het al gelijk duidelijk: ik heb PCOS. Ik had geen idee wat het was, had er nog nooit van gehoord. In alle rust legden de gynaecoloog uit wat het was en waar ik rekening mee moest houden. Alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Wat was ik verdrietig maar bovenal teleurgesteld in mijn eigen lichaam. 

Mijn vriend kreeg een aantal dagen ook de uitslag: twijfelachtig zeiden ze of het slecht is of er iets mis was gegaan met de test dus hij moest het nog een keer inleveren. Weer angst en enorme zenuwen. En toen het telefoontje: het is niet goed en met jouw PCOS moeten jullie rekening houden dat het niet zal lukken. Een klap in ons gezicht. We mochten de uitslag ophalen om ons zo te gaan aanmelden bij het IVF centrum. Bij het ophalen viel mij op dat de datum op het formulier de datum was van het 1ste onderzoek. Wat bleek: ze hadden ons de verkeerde uitslag gegeven. 

Met mijn vriend was gelukkig niets mis, het lag alleen maar aan mij dus er was nog hoop.

En toen begon de hele medische molen....