Wanneer is de nachtmerrie voorbij?

Intussen heb ik op 3 mei een bloedname gehad, te laag hcg gehalte om zwanger te zijn. Voetjes terug op de grond, gedaan met zweven. Het embryo heeft zich wellicht genesteld maar is niet doorgegroeid. In wacht mijn menstruatie af en die zet enkele dagen later ook door.

Op 12 mei dus opnieuw een afspraak om te kijken hoe mijn cyclus loopt voor een nieuwe terugplaatsing. Die namiddag bellen ze het resultaat door. Mijn hcgis gestegen maar niet hoog genoeg om 'goed'  te zijn. Voorlopig geen terugplaatsing en wachten tot het hcg zakt. Dit zit me niet lekker en ik maak me zorgen. Wat als het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is? De artsen stellen me gerust dat ze zich hier geen zorgen over maken, gewoon afwachten.

17 mei opnieuw controle in het ziekenhuis, Mijn rechter eierstok heeft een cyste van 1 cm, maar dit zou geen kwaad kunnen. Verder een lege baarmoeder. Hcg blijkt opnieuw gestegen maar ze kunnen dus geen vruchtje vinden. Ze denken aan een pul zwangerschap en denken dat deze zichzelf zal afbreken.

Ik ben intussen op van de zenuwen en heb er een slecht gevoel bij, maar opnieuw stellen ze mij gerust en moet ik afwachten. Bij erge pijn mag ik wel ter controle langs gaan.

Vandaag, 21 mei, dus opnieuw controle om de evolutie te bekijken. De assistent gynaecoloog kijkt, maakt een meting van een schim op haar scherm, zoekt verder, weer een meting. "U mag even op de gang wachten en ik ga met mijn collega bespreken"

Ik voel de grond onder mijn voeten weg zakken. Dit zit niet goed. Ik vraag haar wat ze gezien heeft. "Op echo zie ik een vergrootte eileider dus ik vermoed dat het embryo zich daar genesteld heeft.

Wat later zit ik (alleen zonder man, stomme corona!) in een kamer bij de arts en assistent. Ze vertellen me dat er nu dus wél een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zien is in de eileider en ze deze dus zullen wegnemen, vandaag nog. Ik breek en kan niks anders dan huilen. Ik moet in het ziekenhuis blijven en ze bellen mijn man die meteen van zijn werk naar mij komt.

Ik word via daghospitalisatie opgenomen en mijn man sturen ze naar huis...

Mijn steun enige steun op dit moment mag me niet bijstaan en dat is verschrikkelijk.

De ingreep zou 'op de middag' plaatsvinden maar uiteindelijk werd ik pas om 16.30 uur de operatiezaal binnen gereden.

De ingreep zelf verliep gelukkig ongecompliceerd en mocht savonds nog naar huis.

Op minder dan 2 jaar tijd raakte ik mijn dochter kwijt, moest ik een zwangerschap op 13 weken afbreken en nu nog een eileider minder. Ik hield me na het verlies van mijn 2 kindjes sterk omdat er hoop was op een volgend kindje. Die hoop is maar klein momenteel. De angst is te groot.

Alweer trek ik het slechte lot.

Wanneer gaat het leven mij weer wat geluk gunnen?