Wachten duurt laaaaaang!

Het wachten is begonnen,
Bijna 2 weken geleden de verwijzing aangevraagd bij de huisarts naar fertiliteit en nog steeds geen bericht.
Meestal zijn ze bij het UMCG snel met het verwerken en heb je een werkdag later al een brief op de deurmat...
Deze keer dus niet.

Vorige week was ik het naar buiten turen waar de postbode wel niet bleef een beetje zat en hebben we toch maar even een telefoontje naar het ziekenhuis gepleegd met de vraag of de verwijzing al binnen was.
Ja, gelukkig. Die was binnen!
Helaas meneer en mevrouw, we hebben het ontzettend druk momenteel want we hebben erg veel aanmeldingen gekregen. Ik zie in het systeem staan dat jullie aanvraag binnen is maar deze moet nog verwerkt worden. Jullie moeten dus rustig afwachten tot jullie de formulieren thuisgestuurd krijgen, deze moeten jullie dan invullen en terug sturen en vervolgens wordt er een afspraak ingepland.
Jeetjemina... Moet dat nou echt allemaal zo bureaucratisch? Weer dezelfde formulieren, met dezelfde vragen invullen die wij 3 jaar geleden ook al hebben ingevuld. Wat een omslachtig gedoe weer.

Wat jullie over mij moeten weten is dat ik een jantje ongeduld ben,, echt. Ik ben meer zo iemand van, nou kom op! Schouders eronder, dan hebben we het maar weer gehad.
Ik ben zo iemand die het er tegen aanzien vreselijk vind! Die zich haar hoofd helemaal gek maakt met gedachtes. Want wat nou als het niet lukt? De onzekerheid...
Ondertussen gaan er dingen door mijn hoofd als; PFFFFF we zullen toch niet ook nog weer op die stomme voorlichting moeten wachten? Dat we pas kunnen starten als we die hebben gehad???
3 jaar geleden, konden we namelijk meteen starten als we wilden maar moesten we eerst de voorlichting gehad hebben die nog een aantal weken vooruitgepland stond. Gelukkig konden we toen een 1 op 1 voorlichting krijgen waardoor we gelijk konden starten. Wat ook wel scheelde is dat ik geen prikinstructie nodig had,,, Ik ben immers zelf verpleegkundige.

Nouja, de ongeduld is weer heerlijk toegeslagen en ookal weet ik dat het nog wel even kan duren voordat de postbode mij de papieren brengt, staar ik toch de halve dagen zenuwachtig naar buiten en spring ik omhoog als ik de postbode denk te zien! Om vervolgens natuurlijk teleurgesteld weer terug te komen van de brievenbus als er weer geen enveloppe van het UMCG bij zat.

Ook heb ik er voor gekozen om 1 vriendin te vertellen over het traject, zodat ik iemand heb waar ik het mee kan delen. Om ook mijn man wat te ontlasten want hij wordt inmiddels ook krankjorum van mijn geklets over ''HET TRAJECT''. Ja, je hoort nog net niet zon muziekje op de achtergrond wanneer ik het uitspreek.
Mijn vriendin reageerde trouwens positief, ik heb haar gewoon mijn blog onder haar neus gedrukt in het kader van. Nou dan ben je ook even op de hoogte en daarna, kom we gaan een taart maken. (jaja, 3 lagen, compleet mislukt maar dat terzijde)

Ik houd jullie op de hoogte! Ik zou best vaker iets willen schrijven, maar zolang we nog in de wachtfase zitten heb ik helaas weinig te vertellen. Of jullie moeten al geïnteresseerd zijn in mijn broodje cervelaat van vanmorgen? 
Tot gauw!!