Waarom zou zwanger zijn altijd een 'Roze Wolk' zijn?

Mijn kinderwens is er altijd al geweest en de gedachte dat dat een geweldig mooie ervaring zou zijn al helemaal. Nu na 2 zwangerschappen, die overigens allebei heel verschillend waren, kan ik zeggen dat een zwangerschap niet altijd een Roze wolk is . 

Mijn eerste zwangerschap halverwege 2017 was een zwangerschap die ik alles behalve prettig heb ervaren en waar ik alles behalve fijn op terug kijk. Eigenlijk begon deze zwangerschap al helemaal verkeerd aangezien we in veel angst zaten nadat we in 2016 een miskraam hadden gehad bij 11 weken en vervolgens eind 2016 en begin 2017 al na een hele korte periode te maken kregen met een miskraam. Daar begonnen de twijfels. Ligt het aan mij, ligt het aan hem, kan mijn lijf het wel aan en wat gaat er in godsnaam mis. Daarnaast werd zwanger zijn een obsessie ... daarover misschien een andere keer meer . 

Juni 2017 een mooie duidelijke positieve test in handen, maar blij durfde ik niet te zijn. In plaats daarvan werd ik banger, onzekerder en vooral heel panisch voor alles wat ik voelde en dacht te voelen. Dan begint het aftellen naar de eerste echo, want dat duurde nog even aangezien ik een hele vroege test had gedaan. Maar... de eerste echo was positief en goed ! Een kloppend hartje , een gezonde vruchtzak en de verloskundige was mega positief... behalve ik. Want een echo met 6 weken betekende nog niks voor mij aangezien ik wilde afwachten tot 12 weken.  De weken die volgde waren zenuwslopend en slapen was een drama , zo veel was ik bezig met alles wat er in mijn buik afspeelde. Totdat ik langzaam aan misselijk werd, en dan niet een beetje maar gewoon 24/7 . Het werd ook niet minder maar het was voor mij in ieder geval een teken dat er echt iets groeide wat er voor zorgde dat ik me zo voelde. En vaak zat voelde ik me schuldig dat ik niet blij kon zijn als ik erover vertelde tegen vrienden en familie.  Maar het was gewoon die verdomde onzekerheid. 

De 12 weken echo volgde en de nachten daar naartoe waren niet zo prettig kan ik wel zeggen. Weer nam de onzekerheid en stress toe en greep dat me naar de keel en kon ik alles behalve genieten van dit alles. En dat is eigenlijk zo jammer omdat juist deze periode super spannend en leuk kan zijn. Gelukkig was de 12 weken goed en werden we de weken daarop regelmatig verwacht bij de verloskundige en gyneacoloog om goed in de gaten te houden hoe de zwangerschap vorderde door onze voor geschiedenis. Helaas bleef ik wel continu misselijk en kwamen er steeds kwaaltjes bij. Denk aan heeeel veel migraine aanvallen , tintelende vingers waarbij vervolgens door vocht vasthouden het gevoel uit mijn handen verdween, bekken klachten enz enz.  Maar: de baby groeide door en door , dus klagen deed ik niet.  Diep van binnen voelde ik me doodongelukkig en was ik overtuigd dat het mis zou gaan door al deze klachten en ondanks dat ik me helemaal niet zo wilde voelen , overheerste het alles. Pure angst.

20 weken.

De 20 weken echo volgde en op een of andere manier viel er toen wat last van mn schouders af. Het werd een jongetje konden we zien! Het kindje was nu echt een kindje en alles zat er op en er aan  .. stiekem begon ik wat te genieten en durfde ik kleding te gaan zoeken en de kamer in te richten! Een paar weken later werd ik snachts wakker met intense pijn , ochtends gelijk naar de huisarts en ik werd nogal koeltjes naar huis gestuurd met een blaasontsteking.  Nou ik kan je vertellen, als je niet meer kan lopen, in elkaar zakt en geen lucht krijgt... Dan heb je geen blaasontsteking ! Bezoekje ziekenhuis bleek het een Nierbekkenontsteking en nierstenen. Kruipen van de pijn, dat deed ik. Zware medicatie verder en een paar uur geduld was het weer 'te doen ' en gingen we op huis aan. Een paar weken later was ik nog een keer de Sjaak en werd ik twee dagen opgenomen om aan een infuus gelegd te worden zodat er continu pijnstilling gegeven kon worden. Blijkbaar knelde de kleine de toevoer naar de nieren af waardoor het probleem zich bleef herhalen. Het lastige is alleen dat je er vrij weinig aan kan doen zolang je zwanger bent en ik moest nog wat weekjes . Wel werd ik gerustgesteld door de verpleging: een bevalling was niets tegenover nierstenen en nierbekkenontsteking! Jeej Wat een opluchting (achteraf dus niet ) 

39.3 weken zwanger

Ik voelde me al een paar dagen niet zo top, maar goed ik ben vrij nuchter en het een en ander gewend dus ik dacht dit gaat wel over. Smiddags toch maar even binnen gelopen bij de Verloskundige en binnen een paar minuten was het duidelijk : zwangerschapsvergiftiging ! Wauw, dat kon er ook nog bij. Niet wetende dat ik binnen een uur in het ziekenhuis moest zijn omdat er werd gesproken over het HELLPsyndroom . Nou , wij op ons gemakje naar het ziekenhuis en binnen een half uur werd de inleiding gepland. Over het verloop van de inleiding en bevalling kan ik een boek schrijven want die was vrij traumatisch... maar zo eindigde mijn eerste zwangerschap. Ik vind zwanger zijn dus niet bepaald een roze wolk en in mijn geval was het een grote donderwolk , maar wat je er voor terug krijgt is het meer dan allemaal waard. Maar ik ben wel benieuwd of er meerdere dames het zwanger zijn niet als een roze wolk beschouwd hebben want als we de foto's en tijdschriften moeten geloven is het enkel een prachtig iets 😉