Waarom het geslacht van de baby deze keer zo’n impact heeft

Bij de zwangerschap van Loa en Lux hebben we er voor gekozen om bij de 20 weken echo het geslacht te willen weten. Deze zwangerschap willen we dat wederom weten. Maar dit keer kies ik er bewust voor om de geslachtbepaling eerder te laten doen.

Ik hoor vaker ouders die een duidelijke voorkeur hebben voor het geslacht van hun kindje. Of in ieder geval een bepaald beeld, gevoel of wens erbij hebben. En ik vind dat niet meer dan normaal. Op het moment dat je zwanger bent, die positieve test in handen hebt of die eerste echo ziet, krijg je een toekomstbeeld. Je fantaseert in je hoofd of samen hardop over de toekomst, hoe je/jullie kindje eruit komt te zien, wat jullie allemaal gaan doen samen etc. Niet gek als je dus ook fantaseert over hoe het zou zijn om een dochtertje of een zoontje te krijgen.

Mijn grootste wens ooit was om moeder te mogen worden. Daarnaast was er ook een soort van wens dat het heel mooi en bijzonder zou zijn als ik ooit een dochter zou mogen krijgen. Ondanks dat ik mezelf ook echt als een boysmom zag, leek het me ook heel leuk samen ‘meisjes’ dingen te doen. Ik hou nou eenmaal van roze en heb 1 grote hobby, kleding kopen haha, en voor meisjes is dat gewoon zó ontzettend leuk. Dus het was niet gek dat ik hoopte ooit een dochter te mogen krijgen (What was I thinking😉). Toen Loa bij de 20 weken echo een meisje bleek te zijn voelde het dus ook als “Yes, die is binnen”.Toen ik zwanger was van Lux, hoopte ik ergens zwanger te zijn van een jongen. Toch een ontzettende leuke gedachte; een jongen en een meisje. En dat terwijl ik niet eens wist hoe het zou zijn, een jongen en een meisje of juist 2 meisjes. Toen Lux een meisje bleek te zijn was ik direct om en dolblij met het kleine meisje in mijn buik. Daaruit bleek dan ook wel dat je wel een wens/verwachting kan hebben, maar uiteindelijk maakt het dus niet uit (in ons geval dan).

En ik ben daarin niet de enige, dat weet ik van zowel privé situaties als vanuit werk situaties. Zoals na 2 jongens hopen op een meisje en dan toch een 3e jongen verwachten. Diegene is echt niet minder blij maar moet gewoon even wennen aan het idee. Je toekomstbeeld moet even aangepast worden en soms kost dat meer tijd dan een minuut of een dag.Veel mensen durven het niet uit te spreken of het erover te hebben met de omgeving. Het klinkt op een of andere manier ondankbaar om een bepaalde wens, verwachting of gevoel te hebben. Je moet namelijk allang blij zijn dat het je gegeven is om zwanger te mogen worden en kinderen te krijgen, ongeacht het geslacht. En dat is ook absoluut waar. Alleen mogen die gevoelens of gedachten er wel zijn, hoe dankbaar je ook bent.Ik wil in ieder geval benadrukken dat het uiteindelijk echt niet uitmaakt of dit kleine babytje een jongetje of meisje is. Ieder kindje is meer dan welkom bij ons, dat bewijzen we al door geen NIPT te laten doen (daar later meer over).

Tot nu toe valt het me helemaal niet zwaar om Lux haar kamertje om te bouwen tot weer een nieuwe babykamer. Die kamer is ‘leeg’ en het is fijn deze weer te mogen vullen. Dit kleintje op komst voelt echt als een groot lichtpunt. Het enige waar ik wel tegenop zie is Lux haar kleding kast en commode leeg te moeten halen. Na 2 dochters is vrijwel alles wel roze of meisjesachtig. De kleertjes van Lux die nog in de kast hangen zijn prachtig en vol herinneringen. Daarnaast heb ik nog meer mooie spulletjes van Lux bewaard de afgelopen jaren. Als we weer een dochtertje mogen krijgen, betekent het dat ik al die spulletjes weer kan gaan gebruiken en niet definitief hoef op te bergen. Het voelt toch een beetje alsof Lux voortleeft in haar kleine zusje (want dit kindje heeft Lux nooit gekend en zal Lux alleen kennen van foto’s en verhalen). Als we een zoontje mogen krijgen, betekent het dat zeker 95% van de kleding en speelgoed (voorgoed) wordt opgeborgen. En dat voelt ineens toch wel heel definitief! Sowieso, wat er ook gebeurt, heb ik besloten om het gros van de spulletjes op onze slaapkamer op te bergen en niet in een hoekje op zolder. Dat idee is al minder pijnlijk, maar het blijft een ding. Het is een gevoel. Een niet te beschrijven gevoel, maar ik zie er gewoon ontzettend tegenop. Zowel tegen het opruimen van die spulletjes (eerder nog niet dat gevoel zo duidelijk gehad en er is stiekem toch al veel opgeruimd) als tegen de geslachtsbepalings-echo. Ergens toch bang of onzeker voor mijn reactie, gedachten en gevoelens op dat moment.

Dit kindje is zo ontzettend mega welkom. We hopen zo dat het ons gegund mag zijn dat we in het najaar een kleintje in onze armen mogen houden. Ik wil daarom ook helemaal niet verdrietig zijn om zoiets simpels als het geslacht. Ik wil helemaal niet dermate een voorkeur hebben voor een geslacht. Maar door alle omstandigheden ligt het zoveel dieper en ingewikkelder. En ik begrijp mezelf, Hans begrijpt me, mijn omgeving begrijpt het zo ver als ze zich dat in kunnen denken en dat maakt dat ik het wel kan accepteren zoals het is. Dat ik er niets aan kan doen dat het allemaal zo voelt. Daarom gun ik mezelf de tijd om dit proces te doorlopen, het te ervaren en te mogen voelen. De kans om eventueel een tijdje te wennen aan een zoontje of nog een dochtertje erbij.

Maar waarom dan de echo ook persé eerder?Dat is eigenlijk vrij simpel. Bij de 20 weken echo draait het om het nakijken van het kindje en het opsporen van eventuele afwijkingen. En dat wil ik zo houden. Ik wil niet de hele echo bezig zijn met het geslacht van het kindje, ik wil bezig zijn met het kindje zelf of het nou een zoon of dochter is. Ik wil daarna niet een verdrietig moment hebben omdat ik moet wennen aan het idee dat we een zoontje krijgen, maar ik wil opluchting kunnen voelen als er geen bijzonderheden gezien zijn of me zorgen maken als er wel iets gezien is. En ja, misschien is dit allemaal heel doordacht, de touwtjes in handen willen hebben zover als dat mogelijk is. Misschien zijn deze gedachten heel verloskundig of juist heel erg herkenbaar voor een moeder die ook eerder een kindje is verloren. Het maakt ook niet uit. Er is hierin geen goed of fout, juist of onjuist…

Ik wil jullie meegeven dat deze gedachten mij bezig houden en onzeker maken. Maar ik wil jullie nog veel meer meegeven dat het dus ook normaal is. Dat teleurstelling, verdriet e.d. rondom dit onderwerp er bij mogen horen. Ik probeer alle gevoelens en gedachten te accepteren en er te laten zijn, hopelijk kun jij dat ook.