Vruchtwaterpunctie CMV

19 april, nu was het voor echt. Deze keer ging de punctie echt door. 

Al dagen van amper slaap en de stress overviel me. 9 weken waren we verder sinds het verdict cmv besmetting gevallen was.

Ik kreeg amper iets binnen maar ik moest. Aangezien ik deze zwangerschap ook weer last heb van een veel te lage bloeddruk en dus snel flauwtes krijg. Ik moet sterk zijn voor mezelf maar vooral voor mijn meisjes.

Onderweg naar UZ Leuven gingen men gedachten alle kanten op. Op die prille 15 weken waren we nog zeker. Als het in het vruchtwater zit breken we de zwangerschap af. Kon ik dat nu nog wel zeggen? Mijn actief en groeiend meisje afgeven. Ik kan het niet.

Maar wat als er dan niets met de hersentjes is, wat voor symptomen ga je eraan overhouden. Gezichtsverlies, gehoorschade, wie weet word je doof geboren. Ik hoor iedereen het graag zeggen, geen paniek zo een kindjes krijgen de dag van vandaag veel kansen in de maatschappij.

Maar je eerste dochter mama horen zeggen en beseffen dat mijn klein heldje dat mischien niet gaat kunnen, dat doet pijn aan een mamahart. En wat met Lilou gaat ze gebarentaal moeten leren? Kunnen we haar dat aandoen, minder aandacht geven omdat baby een zorgkindje is?

Daar stonden we aan de ingang. Ik moet men tranen bedwingen, ik moet sterk zijn. Voor men man, voor mezelf en voor men meisjes. Minuten tikten weg en wat leken het uren. Wachtend tot mijn naam verscheen en het lokaal waar ik moest zijn. Een uur ging voorbij, hadden ze mij vergeten. Neen het was gewoon druk, ik mag me niet gek laten maken. 

En dan kwam die ene biep, mijn naam verscheen alsook de krop in men keel. Ik moet mezelf bedwingen niet te wenen. Ik kan het! 3 personen stonden in de kamer. Mijn moed zakte in men schoenen. En weer kwamen al de vragen. Wat als nu de vruchtzak knapt, wat als ze nu al iets op de echo zien? Kan ik het wel, ik moet!

Eerst werd er een uitgebreide echo gedaan je hersentjes werden nauwkeurig gecontroleerd, zelfs gemeten. Ik durfde amper te kijken naar de echo. Op de echo was een zwart gaatje te zien tussen je hersentjes, is dat normaal? Niemand zei iets, ik kon niet meer. Ik sloot men ogen.

Alles ziet er goed uit op de echo mevrouw, we gaan alles klaarmaken voor de vruchtwaterpunctie. En op dat moment kon ik het niet meer, ik kon niet sterk zijn. Daar kwamen de tranen. Dit was het moment geen weg meer terug. Waren we klaar voor de punctie, maar waren we vooral klaar voor het antwoord dat komen ging?

Men buik werd ontsmet met rood van boven tot onder. De naald gaat in je buik, klein prikje. Wauw dat viel reuze mee. Je kon het vergelijken met bloed trekken. Even weer die stilte. De naald moest er terug uit, ze geraakte niet tot bij de baarmoeder. Een grotere naald kwam er aan te pas. Weer die prik maar oke. Mijn ogen waren gesloten ik wou niet meevolgen op de echo. Ik had men focus op men ademhaling. Dan prikte ze in de baarmoeder, meteen een immense druk. Ik was bang, was dit normaal? Ja hoor dit was normaal. Eerst met een spuitje wat uittrekken, ja ze zaten goed. Dan werden er 3 buisjes (net zoals bij bloed prikken) gevuld. Ik kan het niet meer de druk word mij te groot, het gaat ontploffen. En net op dat moment haalde ze de naald eruit en dit prikte, trok tegen was geen aangenaam gevoel.

We did it, we waren ervan af. Men buik werd afgekuist en ik mocht op recovery nog een halfuurtje bekomen. De druk moest minderen en ik zou geen bloed of vocht mogen verliezen. Yes, alles was goed ik mocht naar huis.

Er gingen wat dagen voorbij. Ik sliep uit. Mocht Lilou twee dagen niet opheffen. En wat brak dat men hartje het liefste wat ik nu deed was er zijn voor haar. Mijn hoofd bleef draaien. Ik kon de slaap niet vatten. Wat nu? Donderdag 22 april mogen we bellen maar ik durf niet. Die dag mocht ik ook voor men suikertest bij de dokter. 8u bloed prikken, drankje drinken en een uur naar huis. Eenmaal thuis kon ik het niet meer uithouden. Mijn man moest bellen.

Ze was nog niet aanwezig. Ze zal u zelf terugbellen. Ondertussen nog is bloed prikken bij de dokter. 10u30 en de telefoon ging. Ik kon niet opnemen. Mijn adem stokte. Mijn man nam op zette de luidspreker aan. 'Geen paniek het is allemaal goed nieuws, het zit niet in het vruchtwater'.

Ik huilde tranen met tuiten maar er kwam geen geluid. Mijn keel was toegenepen. Ik voelde alles naar boven komen, ik moet overgeven. Mijn man huilde, ging even naar de keuken. Niemand mag hem zien huilen. Ik nam men dochtertje op en we gingen samen naar hem toe en daar stonden we snakkend in elkaar gedraaid met ons gezinnetje.

We zijn nu weer een paar dagen verder en ik vind het ontzettend moeilijk. Is dit echt of droom ik? Ja dit is wel zeker echt. Maar toch kan ik nog niet voluit genieten. 9 weken lang zijn we uitgegaan van het ergste. 9 weken lang kon ik amper men buik aanraken, blokte ik jou schopjes af want wat als..

Het waren 9 lange weken en er zal nog wat tijd moeten overgaan om dit alles een plaatsje te kunnen geven. Rond de 29 weken krijg ik nog is een uitgebreide echo en als ons kleine meid geboren word zal er een plasje bijgehouden worden en getest.

En ik besef maar al te goed die 40% die dat moeilijke telefoontje te verwerken krijgen met zoveel minder goed nieuws. En lieve mama's wat leef ik met jullie mee! Ik denk aan alle sterke mama's en al die mooie sterretjes daarboven! ♡