Voor een tweede gaan en dan nog heftiger dan de eerste

 zoals ik in mijn eerste blog vertel over dat wij voor de eerst er 4,5 jaar over hebben gedaan wilde wij snel na onze eerste gaan voor een tweede want stel dat we er weer lang over zouden doen vond ik het niet leuk als er vet veel leeftijd verschil tussen zat. 

Zo begonnen we dus aan een nieuwe hoop op gezinsuitbreiding. Vol goede moet gingen we er voor.

Na 9 maanden ik weet het nog op de dag van vandaag was het raak. Op 4 febr 2012 deed ik de zwangerschap test en ja posities die dag hadden we een bruiloft dus ja door mijn blije hoofd viel het mensen al snel op. 

Maar al gauw voelde het niet goed. Mijn misselijk trok weg en kreeg hele pijnlijke steken.  Ik belde mijn verloskundige en met 6 weken ging ik langs en mijn vermoedens klopte het kindje zou ik verliezen. 

En idd de dag er na begon het bloed verlies. Wat was ik kapot. Maar ook blij dat ik zwanger was geworden zo snel. Ik bleef positief wat er over komen vaker stellen met een miskraam en zijn daarna vaak zwanger dus waarom wij niet. 

Ik liet er geen gras over groeien. En al snel volgende tweede zwangerschap op de dag dat onze zoon 1 werd deed ik de test. En ja het was weer gelukt zou het dan nu allemaal goed gaan. 6 weken echo was goed. En bij week 9 ook nog steeds en toen konden we onze mond niet meer houden dus zo trots als we waren melden we dat we een tweede gingen krijgen iedereen was blij voor ons de daarop volgde echo was met 11 weken. Ze verloskundig begon met de echo ze keek en keek en keek. Maar was angstvallig stil ze zei ik kom zo terug. Ik zei tegen mijn man het is niet goed met de baby ik weet het zeker na 10 min wat voor ons een uur leek kwam ze terug bezorg ze zei dat ik meteen naar het ziekenhuis moest gaan voor goede controle van de gynaecoloog. Verder kon ze niks zeggen. Ik huilde de hele weg naar het ziekenhuis. Daaraan gekomen werd ik al op gewacht en er stonden 3 man in de kamer en alles ging vliegens vlug. Ik zag alleen maar bezorgde gezicht.

En toen kwam het. Mevr de groei van het kindje met de duur van hoe lang u zwanger bent klopt niet en ook het hartje van u baby is niet goed.

Wij willen het kind je nog wat tijd geven maar het is belangrijk dat u er beter vanuit kan gaan dat kindje het niet zal overleven.

En zo werd ik dan naar huis gestuurd. Onzeker en kapot van verdriet ging ik naar huis. Ik moest na het weekend terug komen. Dat weekend bleef ik zoveel mogelijk rustig en zorgde extra goed voor mezelf. 

Maandag terug gekomen en een echo gehad te hebben was daar het nieuws van de arts het kind moest er uit. En ik kon kiezen pillen of curettage. Ik besloot voor curettage te gaan op vrijdag moest ik me melden die dagen dat nog even zwanger was was verschrikkelijk. Gewoon het afwachten tot ze kind weg hebben gehaald. Ik werd gecuretteerd en die nacht moest ik blijven mijn hb was veel te laag en veel bloedverlies. Uit eindelijk de volgende dag ging ik naar huis. Ik voel me leeg en en kon het niet geloven. Ik vroeg me maar af waarom. Mijn man bracht onze onder bij opa en oma en ik 5 dagen in bed gelegen niet eten en niet drinken ik had geen zin meer in het leven. Maar na die 5 dagen stond de verloskundige op de stoep. Zij pepte me in zoverre op dat ik me bed uitkwam ging douche en ging eten en drinken. Zij melden ons aan voor een chromosomen onderzoek. Dus dat deden we maar ook hier kwam Niks uit. En we mochten gewoon weer zwanger worden. 

Na deze zwangerschap ben ik nog 2 keer zwanger geweest maar beide eindigde na 7 weken. Ik was er klaar mee. Mijn lichaam was op maar geestelijk stond ik op in storten. Van mij hoefde het niet na inmiddels 4 miskramen. 

Zo begonnen we aan de condooms. En eenmaal was deze gescheurd dus ja kleine kans dat ik weer zwanger zou zijn maar ja aan de andere kant was ik er niet zo bang voor. Het is inmiddels 29 september 2012. Ik werd ziek heel ziek. Ik bleek zwanger te zijn. Het kwam als een schok. Ik belde die zelfde dag mijn verloskundige en mocht gelijk langs komen. En ja ik was zwanger heel voorzichtig feliciteerde ze me. En moest ik het thuis gaan vertellen. Ik vertelde mijn man 7 weken zwanger te zijn en kindje deed het prima. Eenmaal in week 8 aangekomen. Ik ging eind van de ochtend bij mijn buurvrouw koffie drinken terwijl ik naar huis loop krijg ik flinke pijn nare pijn. Ik dacht dat ik gewoon naar het toilet moest. Maar toen dacht ik dat mijn wereld voor de zoveelste keer instorten. Hele heftige bloedverlies. Ik huilde huilde en raakte in paniek. Ik belde vk en mocht langs komen. De echo liet zien dat onze baby het prima deed. En onzeker ging naar huis. Bloed verlies bleef aan houden met 12 weken kreeg weer een echo en nog steeds deed ons kindje het prima maar ik hield bloed verlies. Ik was deze zwangerschap zo onzeker. Uit eindelijk bleek mijn placenta voor de uit gang te liggen. Niks ernstig maar dat veroorzaakt de bloedingen. 20 weken bloedverlies was gestopt. De echo was prima.

We kregen een jongen ons geluk kon niet op. 24 weken zwanger. Echo was redelijk goed. Buiten dat ons kind een groeiachterstand had gekregen was verder alles in oorde. 27 weken op een woensdag mijn zoon was die dag bij opa en oma en ik lag in bed en werd wakker van buikpijn. Een herkenbaar buik pijn. Toch weer slaap kunnen vallen en na een half uur werd ik wakker. "Ik heb in bed geplast" dacht ik..  Maar eenmaal mijn deken weg was het overduidelijk mijn vliezen zijn gebroken. Ik belde direct vk ze kwam langs. En bevestigde dat mijn vliezen waren gebroken en ik 3 cm ontsluiting had. Ze belde me man die zich naar het ziekenhuis moest begeven en de vk belde direct een ambulance zei pakte mijn tas in. De weeën zette door en ik dacht dit mag niet je bent nog veel te klein. In het ziekenhuis aangekomen had ik 5 cm ontsluiting en er was nu geen mogelijk heid meer voor weeenremmers aangezien het hoofd met een bos zwarte haartjes al te zien was. Mijn man kwam binnen met een over hit hoofd. Hij kon het niet geloven mijn kamer stond vol met artsen en verpleegkundige om ons op te vangen. Nog een 5 min later zij ik dat ik nu moest persen maar de vk zei dat het niet kon toch voelde ze en idd 10 cm een keer persen en hij was er al. Hij was paars blauw. En zo klein maar hij deed niks mijn mocht niet eens de navelstreng door knippen en daar lag ik dan dit maal voelde ik me leeg. Wat was er met mijn baby. Waarom hoor ik hem niet. Waar is mijn man.

Ik raakte in paniek en zo erg dat ze iets hadden gegeven ik viel in slaap maar wist niks van mijn baby. Toen ik wakker werd was ik in een andere kamer. Mijn zat op een stoel voorzich uit te turen. Waar is mijn baby schreeuwde ik huilend? Mijn stond op en kalmeerde me. Hij ligt op een speciale afdeling voor kleine baby's hij even hulp nodig om op gang te komen maar nu deed hij het prima hij zei hij is pracht zwarte haartje en hij weeg 1680gram en 38 cm. Hij krijgt wat zuurstof bij. En hoe heet hij dan we hebben niet een een naam. Mijn zegt ik heb hem een naam gegeven hij heet Xavi Jaylano. Ik werd overdonderd door alles. Hoelang heb ik geslapen en wat heb ik allemaal gemist ik wil mijn baby nu zien. Na een half uur zeuren brachten ze me bij mijn baby. Hij was idd prachtig en wat was hij klein. Hij sliep en had wel wat slangen aan zijn lijf. Eenmaal terug op mijn kamer storte ik in. Ik weet niet wat er gebeurden maar iets ging er goed fout in mijn hoofd. (Maar daar zal ik nog een blog over schrijven.)

Weken gingen er voorbij en uit eindelijk mocht onze baby mee naar huis kern gezond. En nu is het een super opgewekte dreumes. Bedankt voor het lezen van mijn tweede blog.