Voor de 2e keer dit jaar moest ik wachten op een miskraam

Mijn vorige blog ben ik geëindigd met het wachten op de 2e miskraam. Het heeft wat langer geduurd dan ik had verwacht voordat ik deze blog af kon maken. Voor mijn gevoel kon ik mijn miskramen namelijk pas ‘afsluiten' als ik weer opnieuw zwanger zou zijn. Dus voor ik mijn verhaal afmaak, hier eerst maar even wat positief nieuws: Ik ben nu ruim 13 weken zwanger en ik heb eindelijk weer een kloppend hartje mogen zien op de echo <3

Even terug naar mijn missed abortion. Op de echo rond 7 weken was dus geen kloppend hartje te zien en een flinke bloeding. De verwachting was dat het na een paar dagen wel los zou komen. Ik zou een week later op vakantie gaan naar Ameland, dus ik had met mezelf afgesproken dat ik zou afwachten tot ik in ieder geval weer thuis was. Mocht de miskraam tijdens de vakantie komen, dan moest dat maar. We hadden een huisje gehuurd, dus daar maakte ik me niet zoveel zorgen over.

De vakantie was eigenlijk een hele fijne afleiding. Het was heerlijk om er even tussenuit te zijn, echt even weg. Ik had regelmatig contact met de verloskundige, maar ook na de vakantie waren er geen tekenen dat het vanzelf los zou komen. Ik begon te twijfelen of ik niet toch voor medicijnen moest gaan om het proberen op te wekken, maar steeds stelde ik de beslissing weer uit. Mede vanwege de hele corona toestand wilde ik gewoon geen medische ingrepen, of in het ziekenhuis terecht komen.

Uiteindelijk heb ik nog bijna 3 weken gewacht op de miskraam. Het was gekmakend. De dag van te voren kreeg ik licht bloedverlies. Ik bereidde me voor op weer een heftige, pijnlijke miskraam zoals de vorige keer. In plaats daarvan werd ik ’s ochtends wakker en was ik een beetje doorgelekt. Ik ging vlug naar de wc, waar ik een stolseltje verloor en dat was het eigenlijk. Geen pijn, het bloedverlies nam flink af. Het was zo’n anti climax vergeleken met mijn vorige miskraam, dat ik twijfelde of dit het nou was.

Ik had nog een week licht bloedverlies en daarna kreeg ik nog een echo om te kijken of alles weg was. Dat was wederom niet het geval, ik had het eigenlijk al wel verwacht. Frustrerend natuurlijk, omdat je door wil. Ik was er zo ontzettend klaar mee! Gelukkig werd ik weer erg snel daarna ongesteld. Voor de laatste keer, want de volgende bleef uit!

Ik kon het niet opbrengen om weer een zwangerschapstest te doen. Het was mij inmiddels wel duidelijk geworden dat een positieve test niet direct betekende dat daar ook een baby uit zou volgen. Ik besloot dus om niet te testen. Zodra ik kotsend boven de pot hing wist ik het wel zeker dacht ik. En zo gingen die eerste spannende weken voorbij. Ik werd niet ongesteld, maar ik was ook nog niet echt misselijk. Het voelde een beetje als een limbo, vergelijkbaar met het wachten op een miskraam. Je bent zwanger, maar je weet het niet zeker. Je staat op pauze. Het is een gek gevoel.

Opeens kreeg ik last van vreetbuien. Toen ik aan de meringues met aioli zat, wist ik dat het deze keer goed zou komen! (want gadver, wat een combinatie zeg! Vergelijkbaar met de erwtensoep met bounty combinatie die ik bij Quinn had) Niet lang daarna kreeg ik een weeig gevoel en werd ik toch een beetje misselijk. Ik kon geen poepluier of andere vieze/etensluchtjes meer ruiken, dus mijn man kreeg de fijne taak om luiers te verschonen (thnx Thijs ;) )

Net na de kerst heb ik me aangemeld bij de verloskundigenpraktijk. Ik moest even slikken toen ik moest invullen dat dit mijn 5e zwangerschap was. Niet lang daarna werd ik gebeld, of ik niet toch nog een echo wilde? Ik twijfelde echt enorm. Op de valreep heb ik besloten om het wel te doen. Thijs mocht gelukkig met mij mee en 30 december was het zover. Ik durfde niet te kijken tot ik voelde dat ze iets had gevonden. Ik opende mijn ogen en zag meteen wat ik moest zien. Een embryo met een kloppend hartje. Echt jongens, ik moest er gewoon om huilen. Tranen van blijdschap, geluk, maar ook verdriet. Toch kwam daar weer een stukje verwerking van de miskramen. Het zal ongetwijfeld niet de laatste keer zijn dat ik daar een traantje om laat. Stukje bij beetje komt het er met de tijd wel allemaal uit. Maar voor nu, goed nieuws, ik ben opgelucht en blij. Thuis huil ik nog wat meer, van geluk, omdat ik zwanger ben <3 Wat was het ontzettend fijn om 2020 toch nog op een positieve noot af te kunnen sluiten.