Verrassingsaanval!

Doordat ik in een vorige relatie een miskraam heb gehad, was ik deze zwangerschap best wel angstig om het kindje te verliezen.

Helemaal omdat ik in het begin ook een aantal keren een bloeding heb gehad. Heel normaal schijnbaar, maar elke keer als ik naar de wc ging dan vreesde ik het ergste en bij elk scheetje dat dwarszat hoopte ik dat mijn lichaam deze zwangerschap niet zou afbreken. Ik gunde het namelijk niet alleen mezelf, maar ook mijn man heel erg. Ik was zo misselijk als maar kon die eerste weken (wist ik veel dat dit 8 maanden lang zou aanhouden..) , maar ik had er alles voor over om dit kindje te verwelkomen en ons leven compleet te maken.

Naast de misselijkheid zag ik eruit als een puber met zware acne aanvallen. Ik zat compleet onder de rode vlekken en pukkels.

Helaas werd dit door mijn omgeving ook opgemerkt, maar kon ik het nog af met een 'Allergisch ofzo!', niemand verwachtte natuurlijk dat ik zwanger was.

Dat ik geen alcohol hoefde gooide ik op het vele werken, evenals het vermoeid zijn.

Omdat ik mijn schoonouders redelijk vaak zie, ook vanwege de verbouwing, hebben we die het als eerste verteld, toen ik bijna 11 weken zwanger was. We hadden de eerste echo, van 9 weken, ingepakt in een fotolijstje, en gaven dat als cadeautje.

Onder het mom van dat ze ons zo goed hielpen met verbouwen.

Mijn schoonmoeder pakte het uit en was blij verrast! Terwijl wij geknuffeld werden, had mijn schoonvader nog niks in de gaten. Ik werd meteen meegenomen naar boven waar de familiewieg stond, en vanwege het sentiment van voorgaande generaties heeft onze Fedde hier ook in gelegen!

Mijn schoonvader kreeg ook door dat ik in verwachting was, blijheid overheerste die avond.

Een week later stond er een familieweekend met mijn familie gepland.. En toen kwam corona.

Het werd opeens heel onzeker of we überhaupt wel met elkaar mochten samenkomen, laat staan de grenzen over.

Na mijn eerste termijnecho op 11 weken hebben we het de rest van mijn schoonfamilie verteld. Want ook deze gaf gelukkig aan dat het kindje, dat we inmiddels tot Kees hadden gedoopt, het goed deed! Waarom Kees? Vanwege Flodder! 😂

Kees is daar een jongen, en een meisje.

Het groeide goed, het leek op een garnaal met 2 armpjes.

Die echo namen we diezelfde avond mee naar de 2 broers van mijn man.

Remke mocht het nieuws brengen, en bij de eerste broer liet hij de echo in de auto liggen... Dus toen hij die opgehaald had, werd de echo in de handen van m'n schoonzusje geduwd, zo van 'Hier. Kijk. Nieuws. Baby.' het zou 250.000 jaar geleden ook gebeurd kunnen zijn, mits ze echo's hadden gehad.

Ook hier werd blij verrast gereageerd en er werd zelfs hier en daar een traan gelaten. Zo mooi om te voelen hoe blij mensen voor je zijn!

Bij de 2de broer heeft Remke het iets anders aangepakt, na enige aanwijzingen. We gingen langs onder het mom van de corona perikelen en eventuele kans op een lockdown.

Op het moment supreme toverde Remke de echo onder zijn trui vandaan en werd deze, bezweet en al, vol trots laten zien.

En wederom was ook hier iedereen erg verrast en enthousiast.

Niemand had het ook verwacht!

Toen het familieweekend door leek te gaan, bedachten Remke en ik het plan om het aan mijn gezin te vertellen.

We bestelden een helium ballon met een grote kaart waarop de voorkant met dikke koeienletters 'ZWANGER' stond geschreven.

Deze hebben we ingepakt om te laten rouleren bij een cadeauspel.

Ook hadden we blauwe en roze muisjes ingepakt.

De dag na de 1ste termijnecho was het zover, het mocht nog, we gingen op pad met elkaar.

Ik had vooraf mijn vader ingelicht dat de grote doos een mooi cadeau was, daar moesten m'n moeder en vader maar op focussen.

Het spel begon en wat bleek? Niemand wilde ons cadeau hebben.

Wat is dit nou?!

Ik intussen m'n moeder al een paar keer gezegd dat ze echt voor die grote doos moest gaan en wat bleek nou uit haar antwoord;

Iedereen dacht dat de doos leeg was! Een heliumballon en een kaart wegen natuurlijk zo goed als niks!

Nou ben ik stiekem een beetje een vaderskindje en gelukkig geloofde hij me wel, dus aan het einde van de rit had hij de grote doos in handen. .

Zenuwachtig keken Remke en ik elkaar aan, grijns van oor tot oor over wat er zou gaan volgen.

Mijn vader pakt de doos uit en.. Pakt de ballonnen vast alsof hij een zak met rauwe vis vast heeft. Bijna niemand zag de kaart, en het leek dan ook een eeuwigheid te duren voordat m'n moeder opmerkte 'Zwanger?!'

Eerst maakte ik nog een grapje dat m'n zus wat te vertellen had, maar al snel werd er mijn richting opgewezen en was het vrouwelijke deel van de familie in tranen. Ik, vol hormonen, kon niet meer stoppen met janken maar een uur later was het dan eindelijk zover. Met ogen als rode bieten en mn make-up van m'n gezicht gejankt was ik weer klaar. Totdat m'n vader tegen Remke zei dat hij het echt heel zwaar ging krijgen met mijn karakter en hormonen. Een grapje natuurlijk, maar ik begon weer met janken en het hield maar niet op.

En ik dacht nog weinig last te hebben van die verrekte hormonen!

Nadat we het tegen onze familie hadden verteld, hebben we nog een aantal mensen het nieuws verteld door middel van videobellen en daarna ging het op social media. Tja, what can I say, ik ben een social media-meisje 😉

Tot de volgende blog!