Verrassing, toch zwanger!

We waren druk aan het plannen voor ons huis, het klaarmaken van het huis, verhuizen en alles. Druk druk druk.

Die dag er na zou mijn menstruatie komen, maar een paar dagen later was er nog niets. Wat zenuwachtig een test gehaald, maar deze gaf een negatief resultaat. Een halve week later, was er nog niets aan de hand, en de volgende test was weer negatief. Maar ongesteld was ik ook niet.

Het werd steeds een beetje gekker, en ik werd er bang van. Was er iets aan de hand met me? Was het gewoon de stress? Want naast mijn werk werd het steeds drukker vanwege het huis.

MIjn mannetje vond het allemaal niet meer zo gezellig, ik was niet echt erg aardig... Dat wist ik best, maar het ging ook gewoon niet echt anders. Er gebeurde zoveel.

Iedere maandag en vrijdag bleef ik een test doen. Steeds weer kijken, zou ik dan toch zwanger zijn? Bij iedere test kreeg ik een vreemde kriebel in mijn buik, haast alsof ik verliefd was. Ik heb altijd graag kinderen gewild, en al zou het dan misschien niet volgens mijn eigen plan zijn, ik verlangde er wel naar.

En iedere keer als ik weer zat te turen naar een test die echt niet positief wilde worden, voelde het toch als een soort tegenslag. Toch nog niet zwanger, maar wat was er dan wel aan de hand?

Tot die ene vrijdag, hoopte ik het nu alleen maar te zien, of was er echt een licht roze streepje? Om het zeker te weten ging ik een clear blue halen, zo een digitale. En 3 weken na mijn verwachte menstruatiedatum, deed het gekke ding er maar 2 seconden over om me te vertellen, ZWANGER!

Ik zat te stuiteren op het toilet, en niemand mocht het nog weten, eerst snel naar de papa. Die al lang bleek te weten dat ik zwanger was, maar mij bleef zeggen dat het nog wel niet zo zou zijn.

Datzelfde weekend zijn we nog naar mijn ouders gegaan, en in de week erop ook naar de zijne. Iedereen was verbaasd, maar ook erg blij. Het ging echt gebeuren, we kregen een kindje, nu al.

Tijdens de controle bij de dokter kwam er een oorspronkelijke datum uit, die echt niet kon kloppen. Voor de grap zei ik nog tegen de papa dat het toch echt van hem was. En na wat aanwijzingen zagen we daar het kleine kloppende ding, dat later het hartje zou worden. Wat een ontzettend mooi gezicht.

En daar was het weer, die verliefdheid. Niet alleen op mijn man was ik verliefd, ook op mijn kindje, al was het dan nog zo klein...

Daarna bij de verloskundige bleek, dat toen ik ongesteld had moeten worden, mijn eisprong was. Waarschijnlijk door alle stress verhuisd naar een ander tijdstip. En dat kon wel kloppen, van die datum was inderdaad mijn kindje.

En ik voelde me zo rijk, zo ontzettend rijk. En tegelijk voelde het ook gewoon haast oneerlijk. Waarom ik wel, ik had er niets voor hoeven doen, was het nog niet eens van plan. En mij werd het letterlijk in de schoot geworpen. Terwijl ik zoveel mensen om mij heen hetzelfde gun, met heel mijn hart. Soms voelde ik me haast schuldig, ik met mijn 'supervruchtbaarheid' tegenover anderen die dat niet hebben.

En nu nog, mijn kleintje is geboren en al een grote meid (vind ze zelf) en soms voel ik me nog steeds haast schuldig. Het is ook zo oneerlijk verdeeld op deze wereld. Waarom kan ik er nu over na gaan denken wanneer ik een tweede kindje wil, en kan een ander dat niet, puur omdat ze misschien wel nooit een kindje kunnen krijgen?

Maar ik geniet, iedere dag, van mijn kleine prachtige meid. En iedere dag hoop ik, dat een ander ook eindelijk hetzelfde mag voelen als ik, verliefd mogen zijn op je eigen kind.