Verdriet, hoop en liefde

Het is maart 2009. Eigenlijk moet ik deze week naar de huisarts voor mijn driemaandelijkse shot hormonen. Hormonen waar ik alles behalve vrolijk van word. Een zwangerschap niet meegerekend uiteraard, want daar is de prikpil tenslotte voor bedoeld. We zijn inmiddels ruim 7 jaar samen, getrouwd en hebben een leuk huis en een stabiele relatie en zijn bijna toe aan een volgende stap: kinderen! "Zal ik gewoon de afspraak afzeggen en die prikpil de deur uit doen", vraag ik mijn man. Het kijkt mij een beetje vertwijfeld aan, maar de argumenten dat we anders weer 3 maanden verder zijn, we altijd nog eerst condooms kunnen gebruiken en ik echt niet volgende week al zwanger ben, zijn voor hem voldoende. Hij ziet het, net als ik, helemaal zitten.

De weken verstrijken en er gebeurt van alles, maar ongesteld word ik niet. Zwanger evenmin. In juli lijkt het eindelijk zover: we kunnen er echt voor gaan! In de maanden die volgen, krijg ik mijn cyclus nog niet echt op de rit. Mijn hoop op een snelle zwangerschap vervliegt en ik raak dieper en dieper in de put. Als dan ook mijn contract opeens niet verlengd wordt, is dat de genadeklap. Ik voel me totaal onbegrepen door mijn man, verlies al onze dromen uit het oog en raak depressief. Samen met wat andere gebeurtenissen trekt dit een zware wisselwerking op onze relatie. Het is inmiddels november en onze relatie zit in een enorme dip. Het woord scheiden valt.

In de weken die volgen kom ik tot bezinning. Scheiden? Scheiden van de man met wie ik een half jaar geleden nog kinderen wilde? Scheiden van de man met wie ik getrouwd ben? Scheiden van mijn grote liefde? Nee, dat nooit! Daarvoor houden we teveel van elkaar en is onze liefde te sterk. Gelukkig denkt Sander hier net zo over en kan hij mij mijn fouten vergeven. We besluiten er samen voor te gaan en de draad weer op te pakken. Zoals het in onze hele relatie al gaat, nemen we geen halve maatregelen en gaan verder waar we gebleven zijn.