verdriet en een verlossend telefoontje

Na een week gingen we terug richting het ziekenhuis in Maastricht voor de controle. De hele week wachten op deze echo vond ik toch wel erg lastig, leefde ons kleine meisje nog was wel alles goed?Aangekomen in het ziekenhuis lopen we rustig richting het vrouw,moeder en kind centrum, van de zenuwen moest ik eerst naar de wc, daarna liepen we naar de wachtkamer.Vrij snel werden we al de echokamer ingeroepen, eenmaal binnen barstte ik in tranen uit en wilde en durfde ik niet te gaan liggen voor de echo. Bang voor wat ik zou gaan zien, dit is niet iets waar je je even op kunt voorbereiden. Na flink wat tranen ben ik toch gaan liggen maar wilde ik absoluut niet naar het echo apparaat kijken. Mijn man keek wel mee maar hield tegelijk stevig mijn hand vast om mij te troosten.Daar kwamen de verlossende woorden alles was goed met ons kleine meid! Opnieuw veel tranen van opluchting dat alles goed was met ons meisje, daarna gingen ze wel nog kijken of onze andere dochter oké erbij lag want ze controleerde haar vanaf die tijd ook nog elke echo.We mochten naar huis toe en over een week weer opnieuw terug komen.

We liepen rustig terug richting de parkeergarage, terug in de auto kon ik eigenlijk nog niet beseffen dat ze zojuist naar een overleden kindje in mijn buik hebben gekeken. Hoe raar is het dat zij ook tot het einde van de zwangerschap nog bij haar zusje bleef?

Een aantal weken gingen voorbij waarbij we elke week of elke twee weken een echo kregen. Alles zag er steeds goed uit alleen vonden ze onze dochter na verloop van tijd toch wat aan de kleine kant, maar goed wij zijn zelf ook niet groot dus dat ze iets kleiner was namen wij voor lief.

Hoe verder dat ik in de zwangerschap kwam en hoe groter dat mijn buik werd, werden de klachten van mijn eigen lichaam steeds erger, veel hoofdpijn, veel misselijkheid, vermoeidheid en niet veel kunnen eten. Ik wist dat mijn lichaam problemen zou kunnen geven en dat er ook aangegeven was dat ik blij mocht zijn als ik tot 35 weken zou kunnen volhouden met mijn lichaam. 

Ondertussen na al die weken verder ben ik al aangekomen bij de zwangerschapsduur van 34 weken. Ik had erg veel hoofdpijn en was dood en dood moe, het putte mijn hele lichaam uit. Op dat moment was de pijn zo ondragelijk dat we met medicatie gestart zijn om de bevalling zo lang mogelijk te rekken. Toch werden er al langzaam afspraken gemaakt voor een inleiding, en moest ik bij de anesthesist komen om te kijken wat de opties waren, deze vond 1 week later plaats met 35 weken.We wisten van te voren al dat de kans er zou kunnen zijn dat een keizersnede nodig is, voor als de druk in het hoofd zodanig word dat ik een normale bevalling niet goed zou kunnen doorstaan. Helaas is er vanwege mijn hersenvocht probleem geen mogelijkheid voor een ruggenprik waardoor de keizersnede dus ook niet met een lokale verdoving mocht plaatsvinden. Dit betekende dat de keizersnede zou worden uitgevoerd onder volledige narcose.Als de bevalling voorspoedig zou verlopen dan had ik de keuze uit een morfine pompje of een petidine spuit in het geval dat ik pijnstilling wou krijgen.

Doordat de pijn in mijn hoofd ondanks de medicatie per dag erger werd zijn wij na de anesthesist doorgelopen naar de gynaecoloog om over een inleiding te gaan praten. ik zag mijzelf dit niet tot 40 weken zo volhouden, ik ging kapot van mijn eigen pijn.  De gynaecoloog zag dit ook en ging met het team overleggen voor een inleiding op 36 weken. Ik zou telefoon krijgen als ze een datum hadden vastgesteld met een paar dagen. We gingen op bezoek bij mijn schoonouders hun vakantieadres wat voor mij een flinke opgave was op dat moment want alles was eigenlijk al veel te veel, maar constant thuis zitten wilde ik ook niet. Op de dag dat we bij mijn schoonouders op bezoek waren kregen we het telefoontje, de inleidings datum was bekend. Toen ik de telefoon had opgehangen barstte ik in tranen uit, het was zover eindelijk zouden we onze meiden te zien krijgen en eindelijk zou mijn lichaam zich hierna weer terug naar normaal kunnen gaan regelen. Nog een paar dagen tot we de meiden in onze armen konden nemen.

word vervolgt.