Vandaag is het 31 mei #3

Vandaag 31 mei

Gisteren avond had ik een positieve ovulatie test, dus vanochtend heb ik heel vroeg de wekker gezet zodat ik op tijd kan bellen om een afspraak te maken om deze dag langs te gaan voor de 1e inseminatie.
Wederom vind ik dit erg spannend omdat er dan een speculum ingebracht moet worden, maar ik focus mij erop in elk geval nu de afspraak te maken.
We kunnen terecht om kwart over 10, lekker vroeg dus.
Ik en mn vrouw en de kleine staan op, en gaan dan naar beneden om te ontbijten.
ik probeer nog een keer te plassen zodat ik nog een testje kan doen, maar door de zenuwen wil het niet baten en komt er geen druppel uit na mn ochtend plas.

We eten ons ontbijt op , verschonen de baby en dan kunnen we de kant op gaan om te beginnen aan ons 2e wondertje.
Waarvan niemand weet dat we eraan zijn begonnen behalve een van onze beste vriendinnen die ivm omstandigheden een tijdje bij ons in huis woont.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis parkeren we de auto, lekker dichtbij de ingang.
En we lopen weer hand in hand met de kleine in de buggy ons 2e wondertje tegemoet.
Natuurlijk zijn we mooi op tijd, maar nog zitten we bijna een half uur te wachten, maar dan komt uiteindelijk een verpleegster om de hoek en roept mijn naam.

Ik weet niet of jullie dat kennen, maar dat gevoel als je iemand ziet en t klikt en gezellig is of gewoon totaal geen klik en dat je denkt why me?
Nou dat laatste gevoel kreeg ik dus, maar goed geen vooroordeel vormen zei ik tegen mezelf en we liepen met z’n allen de behandelkamer in.
En daar stond ie mij weer aan te staren de befaamde stoel, de doe je benen wijd stoel.
Wat een ongemakkelijk gevoel ging er door mij heen, maar ik probeer het van mij af te schudden en ga het gesprek aan met de vrouw.
Dat het mijn eerste zwangerschap en inseminatie word, en we inderdaad voor deze donor hebben gekozen, en dan laat ze ons alleen om het donorzaad te gaan halen.
En beginnen de zenuwen mij weer parten te spelen, gelukkig is mn vrouw mee.
En dan komt de vrouw terug en verteld heel makkelijk wat ze gaat doen voor haar is het natuurlijk de normaalste zaak van de wereld.
Maar voor mij is het nogal wat, en dat blijkt maar weer als ze de spreider zoals ze dat noemen inbrengt en ik verga van de pijn, waarschijnlijk omdat ik zo gespannen ben , en mij druk maak zal het daaronder ook wel gespannen zijn.
En net als ik denk dat ik het ergste heb gehad moet die spreider ook nog gespreid worden, pff ik dacht dat ik k.o zou gaan maak mij ook veel te druk met dit soort dingen.
Mijn vrouw brengt het zaad in zodat we alsnog samen een kindje maken, en dat voelt speciaal.
Gelukkig mag hierna gelijk de druk van de spreider af en mag die er ook uit.
Nu is het een kwestie van 10 minuten blijven liggen in deze gekke stoel en dan gaat het leven weer door.
Het is zo’n gek idee, hoe je leven in 1 dag veranderen kan, zou dit deze dag zijn?
Over iets meer dan 2 weken weten we of het is gelukt, jeetje wat een spanning.
Gelukkig kan ik hier een beetje mijn verhaal kwijt nu, zodat ik het een beetje kan loslaten zodat ik niet te veel stress over of het wel of niet raak is.