Vanaf 28 weken werd de zwangerschap een weeën hel

Met 28e weken snelde mijn man en ik wederom snel naar de verloskundige omdat het niet goed ging. Ik had weeën die niet stopte en had al weken vochtverlies en al maanden bloedingen. Onze spanningen konden niet hoger, zou ons kleintje al komen of stond ons weer een nieuw avontuur te wachten?

Bij de eerste onderzoeken was mijn baarmoedermond nog dicht alleen een beetje week aan het worden. Het kleintje was nu helemaal ingedaald en ze vermoedde dat het indalingsweeën waren. De Weeën zouden stoppen wanneer het kindje vast lag in mijn bekken en dat zou het vanzelf weer beter gaan. Ik moest wel goed in de gaten houden dat de weeën niet veranderde of regelmatiger gingen worden. Wel was ze verbaasd over de hoeveelheid vocht die ik verloor. Toen nogmaals uitgelegd dat ik hier al 2x voor naar het ziekenhuis was geweest maar dat ze er niets aan gingen doen. Met een belofte dat ik de volgende ochtend nogmaals terug zou komen mocht ik naar huis om lekker in mijn bed te gaan liggen.

Op de weg terug keken we elkaar aan en wisten we dat het laatste stuk van de zwangerschap zwaar zou worden. We wisten dit van onze vorige zwangerschap en het zou niet verbeteren.

De volgende ochtend was ik weer terug voor een controle. Alles werd weer opnieuw bekeken en het bleek dat de kleine niet meer was ingedaald. Wel was er nog vocht en bloedverlies. Dit maakte dat ik nu iedere week op controle moest komen. De weeën van de avond ervoor bleken pas het begin van de weeën. Iedere avond/nacht kwamen de indalingweeën terug tot ik zou gaan bevallen. Ik heb gebeld met de verloskundige om hier tips voor te krijgen maar ze konden mij alleen maar vertellen dat ik rustiger aan moest gaan doen.

Met 34 weken kreeg ik een extra echo om te kijken of de groei van de kleine nog goed was. Gelukkig was dit zeker het geval, met de kleine ging het goed en de baarmoedermond was alleen nog wat verzacht maar verder niet verkort of geopend. Op dat moment kon ik weer rustig ademhalen en heb ik het gesprek geopend over het inleiden van de bevalling zoals eerder was afgesproken met de verloskundige. Echter vanwege de onverwachte groei van de praktijk had ik iedere controle een andere verloskundige wie niet altijd goed op de hoogte was van mijn zwangerschap. Ze gaf aan dat ik ze niets kon betekenen nu nog en dat het ook niet duidelijk in mijn status stond. Over 2 weken had ik een controle met een verloskundige die al jaren in het vak zit en met haar kon ik het beste de inleiding bespreken. Gefrustreerd door het antwoord maar wetende dat het besproken zou worden voor de 37 ging ik naar huis toe.

Met 36 weken had ik eindelijk de beruchte afspraak met de verloskundige waarbij ik de inleiding zou bespreken. Inmiddels was ik wanhopig geworden van bijna iedere nacht weeën hebben, de angst bij het bloedverlies en het vochtverlies. De verloskundige wist niets over het bespreken van de inleiding. We hebben toen besloten om snel eerst de controles te doen en verder te praten. Alle controles waren goed en niets raars te vinden en toen gingen we het gesprek verder aan. Ik gaf aan totaal uitgeput te zijn van de weeën de angsten dat de kleine te vroeg zou komen. Alles werd weggewimpeld met de opmerking als je rustiger aan zou doen komt alles goed. Deze opmerking zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd, ik vertelde haar de we al weken geleden hadden afgesproken om de inleiding zouden bespreken niet zonder reden. Ik heb toen mijn jas aangedaan en ben weggelopen met de opmerking ik zal nog wel rustiger aan gaan doen dat is namelijk echt de oplossing die niemand verzonnen heeft in de 20 weken hiervoor waardoor de zwangerschap zwaar is. In de auto heb ik mijn man huilend opgebeld dat ik het allemaal niet meer zag zitten en echt niet meer wist wat ik moest doen. Mijn man was boos en snapte het ook niet meer hij heeft daarna zelf de verloskundige gebeld en kreeg het zelfde afwimpelende antwoord.

De dagen erna ben ik als een schim doorgegaan, alle feestdagen waren over en ik was totaal moe, uitgeput en wist even niet meer hoe ik deze zwangerschap door moest zetten.

Precies op de dag dat ik 37 weken zwanger was werd ik wakker in een pyjama en ondergoed vol bloed. Snel naar de WC gelopen om te kijken waar het vandaan kwam en zag dat dit niet goed was. In de haast mijn man opgebeld en de verloskundig en die kwamen er zo snel mogelijk aan.

Hier vertel ik alleen de volgende keer meer over!