Van ziekenhuis tot logeerkamer

Van ziekenhuis tot logeerkamer

Gisteren was het dan zo ver, onze eerste afspraak in de fertiliteitskliniek.
Ik had me er van alles van voorgesteld en over gelezen en daar zat ik dan, in de wachtkamer met een kopje koffie dat me door de zenuwen niet smaakte. Er lag een gastenboek met geschreven ervaringen van onze voorgangers, een “vruchtbaarheidsgids” voor Dummies èn een fertiliteitsdagboek.
Dat laatste sprak mij wel aan, want zo kan ik makkelijk bij houden wat er elke keer afgesproken wordt. Ik was me er al wel van bewust dat dat misschien handig zou zijn om een beetje overzicht te houden en later nog eens terug te kunnen lezen.
Dat het een noodzaak zou worden had ik nog niet door. Dat kwam na de afspraak pas.

Terwijl wij zaten te wachten liepen er verschillende echtparen en vrouwen langs.
Gespannen, blij maar ook verdrietig. Wàt een verzameling van emoties zag en voelde ik er.
Meteen werd ik me er van bewust dat het hiér ging gebeuren, dat dit de plek is waar kinderen ‘verwekt’ worden en ‘terug geplaatst’ worden.
Dat hier de blijdschap plaats vindt wanneer het lukt maar ook veel verdriet is wanneer het niet lukt.
Ik vond het heel bijzonder om dit allemaal in die korte tijd te voelen en te ervaren.

Toen wij aan de beurt waren en bij de arts naar binnen gingen werden we meteen in het diepe gegooid. Binnen 3 minuten werd er al gesproken over ‘invriezen’ en contracten tekenen.
Hoe bizar! Dit kan ik maar moeilijk laten landen hoor. Het gaat om een kind, in mijn ogen een wonder, een geschenk. Om het dan op deze medische manier te bekijken vind ik moeilijk.
Mijn toekomstige kind kan gewoon als embryo ingevroren worden om vervolgens ooit weer ontdooid te worden en dan terug geplaatst worden.
En stèl dat het lukt en we een tweede kindje zouden willen, nou dan kan er gewoon een embryo van ons uit de vriezer worden gehaald en geplaatst worden bij mij. Zo makkelijk gaat dat.
Ik vind het bijzonder en tegelijkertijd fijn dat door alle medische ontwikkelingen dit allemaal mogelijk is.
Ik moet eerst nog wel even wennen aan het idee dat wij het hele ‘kind krijgen verhaal’ uit handen moeten geven en deels afhankelijk zijn van laboranten, analisten en artsen. Dan komen er ineens heel veel mensen kijken bij het verwekken van ons mogelijk toekomstige kind. Terwijl je dit normaal gesproken toch ècht met z’n tweeën doet.
Een reageerbuisbaby………..Tja….er zijn ons ontzettend veel mensen voor geweest die dit doorlopen hebben. Ik heb er het één en ander over gelezen en toch blijf ik het heel raar vinden. Misschien ook door mijn christelijke achtergrond, dat ik het mede als een geschenk zie terwijl het een medische ingreep is om het wonder op weg te helpen.

Na het gesprek met de arts volgden er een tal van vervolg afspraken. We kregen een stapel papieren en contracten mee. Toen ik op de terugweg in de auto zat moest ik echt even bedenken wat er nou allemaal afgesproken is en wie van ons er wanneer terug moet komen.
Een rij van data staan in mijn agenda, maar nog steeds voelt het alsof het over iemand anders gaat.
Dan was toch nu dat fertiliteitsdagboek al handig geweest. Die ga ik toch maar eens even bestellen.

Voor ik het wist was ik weer thuis, terug tussen de verhuisdozen en de klusspullen.
Ik had weinig tijd om bij deze bijzondere afspraak stil te staan want ik moest meteen aan de slag in ons nieuwe huis.
En wàt is dat fijn zeg om gewoon even lekker al mijn gedachten op een rij te kunnen zetten terwijl ik ook nog eens muur na muur verf en mooi maak.
Ik loop nog eens naar de mogelijke kinderkamer en bedenk dat het een prachtig plekje is om een wondertje te mogen koesteren. Prachtig geverfd door mijn lieve moeder, uitzicht op de weilanden en een klein dorps kerkje, wàt wil een kind nog meer.

En zolang daar nog geen sprake van is, ach dan zijn er genoeg lieve neefjes èn kinderen van vrienden die hier alvast mogen logeren en van deze mooie kamer mogen genieten. En wij genieten op onze beurt weer van hun aanwezigheid.