Van roze wolk, naar zwarte wolk, naar roze wolk

In september 2021 kwam daar al na de eerste keer proberen, de positieve test. Zwanger! Na net op jonge leeftijd mijn moeder te zijn verloren was daar eindelijk positief nieuws. Mijn zus was op dat moment ook zwanger dus samen konden we genieten van het zwanger zijn. Helaas was het genieten van korte duur. We zouden om de zwarte periode af te sluiten met mijn zus, vader en vriend naar Italië op vakantie gaan. Ik was toen 8 weken zwanger. Net een uur aangekomen in Italië overleed mijn oma waardoor we na een uur alweer terug konden rijden naar Nederland. Eenmaal in de auto begon het, overgeven, overgeven en nog eens overgeven. Ik heb wel 40 keer met een hoofd in een zak gezeten.. in Nederland aangekomen werd het wel minder maar alsnog zat ik 8 keer per dag boven de wc. Toen dacht ik nog achjoh het hoort er allemaal bij en bij die 12 weken zal het vast afnemen. Na de uitvaart wouden we onze vakantie nog afmaken en zijn we terug gegaan naar Italië waar ik ook de gehele vakantie boven de pot heb gehangen om alles er uit te gooien. 

Na Italië ging het wat beter met medicatie, we gingen verhuizen en met 1 keer spugen per dag ging het goed. De 10 weken waren bereikt dus ik had de hoop dat het over 2 weken helemaal voorbij zou zijn. Niets was minder waar want na deze week werd het als maar erger. Van 1 keer boven de wc hangen ging ik naar 10 tot 20 keer per dag spugen. Door de huisarts en de verloskundige werd ik niet serieus genomen en het zou allemaal horen bij het zwanger zijn. Ook kreeg ik geen andere medicatie, het zou namelijk allemaal wel meevallen. Ik was 16 weken zwanger en de tijd was aangebroken dat mijn zus ging bevallen van haar prachtige zoon die ik ook nog eens heb mogen halen. Ondanks de misselijkheid wou ik dit heugelijke moment niet missen. 2 dagen na haar bevalling voelde ik mij zo slecht, ik had geen energie meer en de trap oplopen was al een grote moeite. Eten en drinken hield ik niet meer binnen en de wc was mijn beste vriend geworden. Na meerdere malen bellen naar de huisarts werd eindelijk alles gecontroleerd. Al met al was ik al zo uitgedroogd dat ik direct opgenomen werd in het ziekenhuis voor een vochtinfuus en andere medicatie. 

Ik voelde me niet fijn in het ziekenhuis en hoopte toch maar dat ik weer heel snel naar huis kon. Ik dwong mijzelf tot eten en dit ging enigszins goed als ik dit in de avond deed. Ik kreeg primperan wat het een beetje in toom hield. Officieel kreeg ik het label “HG” (hypermesis gravidarum). Ik was toch niet gek en het hoort er helemaal niet bij om zoveel over te geven in een zwangerschap. Het vertrouwen in de verloskundige was ik verloren en na lang wikken en wegen ben ik overgestapt naar een andere verloskundige. Blij dat ik was dat ik deze keuze gemaakt heb. Ik voelde me eindelijk serieus genomen. En deze vrouw, die zich volledig had ingelezen over HG, heeft mij er zo goed doorheen geholpen. 

We konden niet wachten om ons wondertje te ontmoeten en met 28 weken stond er een pretecho gepland. Zoveel zin hadden we erin. Tijdens de echo wou onze kleine jongen zichzelf niet toonbaar maken. Omdat we even wouden wachten tot hij misschien iets zou verplaatsen werd er nog even opgemeten. Op het scherm zag ik al dat er iets niet klopte, onze kleine jongen was daadwerkelijk te klein en liep 3 weken achter op de normale groei. We werden direct doorgestuurd naar het ziekenhuis om daar te starten met groei echo’s. Ook op de groeiecho’s bleek dat de kleine man wat achter liep. Ik voelde mij schuldig en was bang dat hij te klein was doordat ik nauwelijks voedingsstoffen binnenkreeg. Nog meer dwong ik mijzelf tot eten. 

Bij 36 weken zag het er allemaal toch wel goed uit, naar schatting zou hij ongeveer 2800 gram wegen en zijn eigen lijntje volgen. Mijn partner en ik zijn allebei ook niet erg groot dus het ziekenhuis ging er vanuit dat we een kindje zouden krijgen die zijn eigen lijntje volgt. Omdat ik graag thuis wou bevallen en ik terug wou naar mijn huidige verloskundige werden we terug gestuurd, alles was tenslotte goed dus we konden niet wachten om terug te gaan. Ook met de misselijkheid ging het goed, waar ik 10 tot 20 keer moest spugen was dit terug gedrongen naar 1 keer per dag en soms zelfs geen 1 keer. Ik kon weer normaal wat eten in de avond en we konden niet wachten onze man in onze armen te kunnen verwelkomen. 

Met 37 weken werd er weer een nieuwe zwarte bladzijde in ons leven geschreven. Op een avond kregen wij een telefoontje dat mijn schoonvader nog niet thuis was gekomen na het varen. We zijn gaan zoeken en wederom kwam er een nachtmerrie uit. We vonden mijn schoonvader op het water in zijn bootje, overleden aan een hartstilstand. Het leek wel een serie waar we in beland waren. In de week van de uitvaart kwam de misselijkheid direct weer terug door alle stress die we meemaakte. Ik was op, klaar met zwanger zijn en wou mijn kleintje gewoon in mijn armen hebben. 

In de nacht van 29 mei, 38+6 weken zwanger, voelde ik het rommelen in mijn buik. Ik wist gewoon dat er iets stond te gebeuren. Rond 2 uur ‘s nachts begon ik steken te voelen. Plots voelde ik een prop in mijn ondergoed, ik schudde mijn partner wakker en vertel dat het begonnen is. Ik sprong uit bed en kijk ik mn onderbroek waar ik een bal met bloed tegenkwam. Tevens begonnen direct de weeën om de minuut waardoor ik direct aanvoelde dat ik de verloskundige moest bellen. Mijn schoonmoeder, die om de hoek woont kwam ook direct naar ons huis. Het kon gewoon niet anders dat hij er snel aankwam. Helaas had ik pas 2cm ontsluiting dus ik moest nog even doorbijten. Na 6 uur bleven de weeën maar komen, het was erg pijnlijk deze op te vangen en ook het inwendig onderzoek deed ontzettend veel pijn. Iedere wee moest ik overgeven en op een gegeven moment kwam er alleen nog maar gal uit. Toch had ik na 6 uur nog maar 3cm ontsluiting. Ook bleef ik maar bloeden en zat het hele huis al onder met mijn bloed. Mijn verloskundige stelde voor om toch naar het ziekenhuis te gaan, ik stond hier volledig achter gezien het voor mij gewoon niet meer te doen was en ik al te veel bloed verloren was. 

Na de helse rit naar het ziekenhuis wat maar 5 minuten duurde werd ik opgenomen op de verloskamer. Ik kreeg een halve ruggenprik waardoor ik in ieder geval nog wel mijn benen enigszins kon bewegen. De weeën waren wat makkelijker op te vangen maar de ontsluiting ging niet sneller. De verloskundige kwam erachter dat mijn kindje met zijn hoofdje naar boven lag, ook wel een sterrenkijker genoemd. Dit zou ook de reden zijn waarom de weeën zo pijnlijk waren. Mijn bevalplan werd doorgenomen en mijn wensen opgeschreven. Na een paar uur kwam er nog steeds niet genoeg ontsluiting op gang. Ondanks mijn bevalplan werd er een lijntje geplaatst naar het hoofdje van mijn kleintje om ook hem goed in de gaten te houden. Direct werd duidelijk dat ook hij het erg moeilijk had en er moest meer actie ondernomen worden. Toch maar medicatie om de ontsluiting vlotter te laten verlopen maar mijn jongen zat zo vast achter mijn bekken dat zelfs dit niet baatte. Ondertussen was ik 1,5 liter bloed verloren en mijn kleintje kreeg het steeds moeilijker. Er moest en knoop doorgehakt worden en tot mijn verdriet werd er een OK geboekt en zou ik klaar worden gemaakt voor een keizersnee. 

Op het moment dat ik naar de OK gereden werd, kreeg ik plotseling toch de 10cm ontsluiting. De gynaecoloog riep “PERSEN” waarna ik nog even moest schakelen dat ik toch natuurlijk mocht gaan bevallen. Nog steeds zat mijn kleintje vast achter mijn bekken waardoor de vacuümpomp erbij gehaald moest worden. Ik werd geknipt en de pomp werd geplaatst. Na 1 mislukte poging, zoog hij uiteindelijk vast en werd mijn kleintje gehaald. De knip mocht niet baten want tijdens de verlossing scheurde ik nog volledig naar achter uit. Mijn kleintje werd na een bevalling van 18 uur geboren. Yvar André Feiko is zijn naam, vernoemd naar zijn 2 opa’s. Dit was erg emotioneel gezien 1 opa dit niet meer mee mocht maken. 

Op het moment dat hij huilend op mijn borst werd gelegd, zag ik dat het niet klopte. Een heel klein mannetje kreeg ik in mijn armen. Geschrokken was ik en ik kon nog niet genieten van dit moment. Ik dacht op dat moment alleen maar, neem hem alsjeblieft mee om te controleren of het allemaal wel goed zit. Vrijwel direct werd hij weer uit mijn armen gehaald en werd hij meegenomen ter controle. Yvar is geboren met 2300 gram, dysmatuur dus, zoals ze dit noemen. Een veel te klein mannetje maar met alles erop en eraan. Een flinke blauwe plek op zijn voorhoofdje van de pomp en zijn neus was helemaal plat van het vastzitten achter mijn bekken maar alsnog was ik helemaal verliefd. 

Mijn placenta moest nog geboren worden maar door het bloed verlies moest deze er zo snel mogelijk uit. Hij werd er dus eigenlijk gewoon uit getrokken, wat voor mij het meest traumatische was van de hele bevalling. Niets is gegaan zoals ik me had voorgesteld en ik zat opgescheept met 20 hechtingen. Mijn placenta was groot en de navelstreng zat aan de zijkant. Er werd toestemming gevraagd om de placenta op te sturen voor pathologisch onderzoek waar wij uiteraard achter stonden. Uiteindelijk bleek dat ik een ernstige placenta ontsteking had en het maar goed is dat Yvar zichzelf had aangedrongen. Ook zat dus inderdaad mijn navelstreng aan de zijkant waardoor er een te lange weg afgelegd moest worden om voeding binnen te krijgen. Gelukkig ging het met Yvar allemaal goed en we mochten gezamenlijk naar de kraamafdeling om daar te genieten van ons wondertje. Ondertussen was de misselijkheid op bijzondere wijze direct verdwenen en kon ik alles weer eten en drinken. Yvar werd voor iedere voeding geprikt voor zijn bloedsuiker spiegel waardoor zijn voetjes op dag 1 al helemaal kapot geprikt waren. Ik mocht mijn eigen kindje nog niet verschonen en nog niet uit bed komen vanwege het vele bloedverlies en de velen hechtingen. 

Ik wou erg graag borstvoeding geven maar helaas lukte dit niet live doordat er zo aan Yvar getrokken was tijdens de bevalling. Gelukkig heb ik vanaf week 37 colostrum opgevangen en ingevroren waardoor ik hem toch borstvoeding kon geven. Mijn partner mocht direct na de bevalling naar huis om de spuitjes uit de vriezer op te halen. Ik kon goed kolven met de hand dus Yvar kreeg via een fingerfeeder genoeg borstvoeding binnen. Hij was hongerig dus afvallen deed hij maar minimaal. We mochten naar huis zodra zijn bloedsuiker op orde was. Na 4 dagen was dat moment eindelijk aangekomen. Een innie mini mannetje in de maxi cosi op naar huis waar we nog een aantal dagen van de kraamzorg gebruik mochten maken. Yvar kwam heel goed aan, poepte en plaste goed en kon zich al snel op temperatuur houden. 

Ondertussen genieten we al 3 maanden van een heeel vrolijk mannetje. We hebben wel te maken met wat kenmerken die bij een dysmatuur kindje schijnen te horen. Yvar zit met regelmaat verstopt en zit aan de medicatie om te kunnen poepen. Ik ben een fulltime kolven geworden want aan de borst drinken kost nog te veel energie. Maaaaar meneer weegt al 5,5kg en is 2 lijntjes boven zijn eigen lijntje opgeklommen en hier doen we het allemaal voor. Het slapen doet hij in zijn Lovetodream slaapzak want hij schrikt zichzelf wakker door zijn beweeglijkheid. We genieten met volle teugen van onze prachtige zoon en zijn ondertussen alles vergeten wat ons is overkomen. 

Aan de vrouwen die ook te maken hebben met HG, er is een einde inzicht. Voel je niet schuldig want je kan er echt niets aan doen. Er is licht aan het einde van de tunnel, hoe moeilijk het soms ook gaat. Jullie kunnen het!!