van roze wolk naar een donderwolkje..

een wens die er altijd al is geweest, moeder worden.

en ja hoor de 1ste keer meteen raak, mijn geluk kon niet meer op.

was het dan te mooi om waar te zijn?

12 weken we vlogen erdoor heen.

hier en daar soms een beetje misselijk, veel moe maar het hoorde er allemaal bij.

na 13 weken en 2 dagen Hoeraaa het word een jongen!

shoppen, stoere jongens kleertjes kopen en daar kwam de 20 weken echo alweer aan.

Alles was helemaal goed met onze kleine man, alles erop en eraan.

super bewegelijk alleen een beetje aan de kleine kant.

Maar ik hoefde me geen zorgen te maken, dus dat deed ik ook niet.

Dat getrappel in mijn buik voelde als een bevesting dat alles goed ging.

Ondertussen de 24 weken bereikt en er was weer een controle.

Alweer hoefde ik me geen zorgen te maken, hij deed het super.

Totdat ik nog geen uur later telefoon kreeg van de verloskundige.

ze hadden de uitslag ontvangen van Diagnostiek voor u en vonden het toch verontrustend.

Ik moest door na het ziekenhuis, en ook hier weer niks geks te vinden maar inderdaad hij was klein.

Door gestuurd na het maxima medisch centrum, omdat ze daar gespecialiseerd zijn in kleine kindjes.

Eenmaal daar begon voor de nachtmerrie.

Mijn lichaam faalde , de doorbloeding van de placenta/navelstreng was niet goed en werd steeds minder.

Ons kindje zou het mogelijk niet halen en kon elk moment geboren moet worden met een spoedkeizersnede.

per direct werd ik in het ziekenhuis opgenomen, kreeg ik longrijping prikjes en werd ik continu gemonitord met een ctg.

Mijn wereld stortte in, de angst was niet houden.

5 weken lang was het ziekenhuis mijn thuis, maar iedere dag extra was voor mijn zoon een mijlpaal.

29 weken en 3 dagen, de dag was aangekomen .

de doorbloeding was volledig gestopt en ons kindje zou deze dag geboren worden.

Doodsbang was ik , voor de operatie, voor de toestand van mijn kind.

Ik werd op het ergste voorbereid, hij gaat niet zelfstandig ademen, je kan hem niet zien.

hij zou meteen door moeten na de nicu en of hij het overleefd was ook een groot vraagteken.

Daar lag ik dan op de O.K .

ineens word er gevraagd wil je je zoon geboren zien worden?

Het doek zakte, ik zag een doorzichtige soort bal, in die bal zag je handjes en voetjes en langzaam glibberde mijn babytje rond in die bal.

dat bleek dus vruchtwater te zijn(zo speciaal).

ineens hij schreeuwde het uit ZELFSTANDIG!

Hij werd nagekeken en vervolgens op mijn borst gelegd.

Mijn geluk kon niet meer op, al wat er niet zou gebeuren gebeurde toch!

Mijn zoon was geboren een prematuur kindje 29 weken en 3 dagen met 955 gram.

Veelste klein hij had nog een lange weg te gaan maar verder was hij gezond!

word vervolgt