Van roze wolk naar donderwolk - de vruchtwaterpunctie

De weken tussen de donderslag die we hebben gekregen van het slechte nieuws en de vruchtwaterpunctie zijn wazig als ik eerlijk ben. Ze duurde ook een eeuwigheid. We hebben natuurlijk van alles op internet opgezocht, wat kan het zijn en wat houd het allemaal in. Wat zijn de risico’s en kunnen we wel positief blijven?

Ik heb een site gevonden waar ze heel fijn dingen op een rijtje hebben gezet met de afwijkingen die een deletie in de lange arm van chromosoom 1 zou kunnen zijn. Hier stond van leerachterstand tot ernstige verstandelijke beperking tussen en eigenlijk alles tussenin.

Wat maakt ons het nou uit als onze frummels een leerachterstand zou hebben? Of desnoods twee teentjes aan elkaar zou hebben? Misschien een open gehemelte of juist moeite met lezen? Als dat het geval zou zijn dan is er voor ons niks aan de hand! We houden ons hier aan vast, het kan ook iets kleins zijn, ook al zei de klinisch geneticus dat ze dat niet denkt. We blijven positief, want stel dat het bijvoorbeeld gewoon een fout positieve test was en er helemaal niks aan de hand is, dan is stress voor de kleine natuurlijk helemaal niet goed! 

De dag van de vruchtwaterpunctie, woensdag 01-12-21. Door alle spanning heb ik weinig geslapen. Altijd als er iets nieuws is, ben ik er een soort van bangig voor. Maar we hebben van tevoren wel een GUO echo gepland staan dus we mogen eerst nog even naar onze knapperd kijken! En we krijgen te horen wat het geslacht is van de frummels. Ik ben inmiddels 16+5 weken zwanger dus het is te zien.

De GUO echo is een hele uitgebreide echo, ze gaan echt alles na. De bloedvaatjes en aders. De toevoer naar het hartje en de hersenen. De bewegelijkheid en meten natuurlijk alles op. Blijkbaar is het hoofdje iets kleiner dan normaal maar is niets om ons zorgen om te maken, dat kan makkelijk ineens weer een groeispurt maken. Als ze alles heeft opgemeten en nagekeken vraagt ze of we willen weten wat het geslacht is en we kunnen niet wachten.

GEFELICITEERD JULLIE KRIJGEN EEN ZOONTJE!

Nick die barst in tranen uit. Stiekem hoopte die op een zoontje en zag zichzelf al lekker voetballen en ravotten. Ik heb ook tranen in m’n ogen en weet, mijn gevoel zat vanaf het begin af aan al goed. We krijgen een zoontje. Hoe je het went of keert, welke kant we op gaan, ons eerste kindje is een zoontje!! Mijn lieve kleine jongen, we gaan vechten voor jou en we gaan positief blijven! Na de echo hebben we een gesprek met de gynaecoloog en zij verteld dat het hoofdje inderdaad wat klein is maar dat eigenlijk alle metingen wat kleiner uitkomen. We worden qua uitgerekende datum iets verder gezet naar zondag 15 mei. 

We worden verder begeleid naar een andere kamer waar de vruchtwaterpunctie word gedaan. Alle spanning en blijdschap dat we net hebben gehoord dat we een zoontje krijgen worden me even teveel en barst in tranen uit. Gelukkig zijn ze heel lief en vertellen precies wat ze gaan doen. 

De echo word weer op mijn buik gezet en meteen is onze kleine vent in beeld, lekker beweeglijk dus ze moeten een plekje vinden waar ze kunnen prikken. En dan komt de naald en ze zet hem in m’n buik. Ik voel hem draaien en duwen en weer terughalen. Ik hoor ze zeggen; het lukt niet en ze haalt hem er weer uit. Dit tot 3 keer toe en het gaat nu wel echt pijn doen. Steeds weer een ander plekje proberen. Gelukkig roept ze iemand erbij met meer ervaring. Een hele lieve oudere mevrouw. Ze geeft de andere vrouw instructies over de echo en ze moet met de echo onze kleine man ‘wegduwen’ zodat ze meer ruimte heeft om te prikken. Ik voel de naald in m’n buik en omdat ze al meerdere keren ‘mis’ hebben geprikt is het een beetje beurs waardoor het wel zeer doet. Ze zegt en nu gaan we door de baarmoeder heen. Ik kan je zeggen: wat een hel. Deze deed echt heel zeer, alsof ze door m’n hele lijf heen prikte. Ik heb een eicelpunctie gehad maar dat is niks vergeleken met deze punctie. Ik trek ik wit weg en moet rustig blijven liggen. Ze laat het vruchtwater zien. Het ziet eruit als hele lichte urine. Dat is dan wel weer grappig om te zien. Ik kom langzaam rechtop en merk dat ik heel duizelig ben. We moeten nu rustig aan doen want een vruchtwaterpunctie is niet zonder risico. Ik moet daarom in een rolstoel gaan zitten. 

Voordat we naar huis kunnen gaan moeten we allebei nog bloed laten prikken. Dit gaan ze ook meteen onderzoeken. Misschien heb ik of Nick wel dezelfde afwijking. 

Ik ben blij als we in de auto zitten op weg naar huis. De emoties laat ik even de vrije loop en merk dat ik erg moe ben. Ik MOET kosten wat het kost rustig aan doen. Na een paar dagen mag ik weer meer maar voor de komende dagen bankrust. 

Ondertussen ben ik wel aan het dagdromen hoe ons ventje eruit gaat zien. Ik zie hem voor me met pretoogjes van z’n vader en het wipneusje van mij. Veel en donker haar op z’n koppie en blauwe ogen. Ik ben verliefd en nu al m’n hart verloren aan dit ventje.