Van roze wolk, naar donder wolk....

Jeetje wat duren die wachtweken lang zeg, kijk ik probeer er niet de hele tijd mee bezig te zijn maar probeer dat maar eens. Hoe zeg je tegen je hersenen ''niet er mee bezig zijn, focus je op iets anders'', je vraagt je steeds maar af zou het nu wel eens lukken.

Tja de dag van de IUI , het was nog even spannend want die maandag had ik nog een ovulatie test gedaan maar die gaf negatief aan. Maar ergens dacht ik dit klopt niet, het is namelijk niet de 1ste keer dat mijn ovulatie test negatief aan gaf. Dus ik belde het ziekenhuis en ze zeiden dat ik direct moest komen want anders konden ze de uitslag van het bloed die dag niet meer bekijken. Dus ik snel naar het UMC, ik moest eerst naar de fertiliteitsafdeling om een lapformulier te halen. Daarna snel naar het bloedprikken, maar was ik nou maar eerst naar het bloedprikken gegaan om alvast een nummertje te trekken. Want jeetje toen ik daar aankwam had ik gewoon 49 mensen voor me, ja je leest het goed 49 ik dacht meteen nee 1,5 uur wachten. In de tussentijd ben ik maar mijn auto gaan verplaatsen want ik stond op een plek waar je maar 30 min mocht staan, ja ik dacht dat ik zo weer buiten de deur zou staan. Nou eindelijk was ik aan de beurt, dus ik daarna snel naar huis gereden want ik moest die dag werken. En omdat ik direct vanuit bed naar het ziekenhuis was vertrokken, had ik niet de juiste kleding aan om te gaan werken.

In de middag werd ik gebeld dat de waarde in mijn bloed nog te laag was , dus dat ik of morgen nog een ovulatie test kon doen of morgen weer kon komen bloed prikken. Ik koos voor het laatste, dus de volgende dag kon ik weer naar het ziekenhuis. Ook die dag moest ik werken dus ik moest vroeg in de ochtend. Nou eenmaal weer bloed geprikt werd ik maar niet gebeld in de middag, het lastige was ook ik kon het ziekenhuis ook niet zelf bellen op dat moment omdat ik met een jongere van mijn werk in de auto zat. Eenmaal op het werk belde ik direct het ziekenhuis(15:45) , want de poli ging om 16:00 dicht. Ik bellen kreeg ik een bandje dat ze al dicht waren, ik NEEEEE dit kan niet en nu. Dus ik maar de afdeling gynaecologie gebeld, direct zeiden ze me dat ik de verkeerde afdeling belde. Ja duh dat wist ik ook wel, ik mijn verhaal uitleggen en ze verbonden me door. Maar er werd niet opgenomen en de verbinding werd verbroken, ik gelijk weer zelfde nr gebeld. Maar de mevrouw aan de andere kant van de lijn zei me dat ze nu direct naar de afdeling ging lopen om ze een briefje af te geven. Nou ik kan je vertellen het wachten duurde lang. Ik wist precies hoe mijn cyclus in elkaar zat dus ik wist dat dit behoorlijk dringend was, want als ik zelf niet had gebeld was deze hele cyclus met ovulatie testen voor niks geweest.

Nou pff ik werd terug gebeld door de afdeling, ze bood gelijk haar excuses aan en zei dat er iets was mis gegaan. Er was op de afdeling een nieuw meisje aan het werk, die nog niet zo goed wist hoe het allemaal werkte. Gelukkig gaf ze me ook goed nieuws want ik mocht de volgende dag gelijk komen voor een IUI. Nou op naar nr 9!!

Het was de volgende dag en mijn man en ik maakte ons klaar om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik dronk nog even snel 2 glazen water, want mijn blaas moet altijd iets gevuld zijn. Toen we in het ziekenhuis aankwamen hoefde we niet lang te wachten, deze keer werd ik weer door de mannelijk arts geholpen. Ja helaas moet er een gespecialiseerde arts mijn behandeling doen, omdat ik een gekantelde baarmoeder heb en ze de ingang niet kunnen vinden(maar hier heb ik wel eens over geschreven). De arts probeerde de inseminatie eerst zonder allerlei hulpmiddelen, maar helaas het lukte hem niet dus ging hij mijn baarmoeder verdoven en ook deze keer hem weer vast pakken met een tang. Gelukkig zat hij vrij snel op de goede route, ik stond deze keer gelukkig binnen +/- 30 min buiten.

Zo tja en nu afwachten maar, de weken voor de IUI heb ik afspraken gehad bij de acupuncturist. En ik had nu over een paar dagen mijn ''laatste'' afspraak, ja hopelijk hoefde ik hierna niet meer te komen.

Tijdens deze behandeling werden de naalden op andere plaatsten gezet dan de vorige keer. Nu hopen dat acupunctuur heeft geholpen bij deze IUI.

Nou en wat duurde het wachten lang. Ik zat op cyclus dag 28 en wist dat dit de dag des oordeels was helaas. Dus die dag ervoor zei ik ook tegen mijn man, ik denk dat de menstruatie er aan zit te komen. Waarop hij zei; ''wat lul je nou, je bent gewoon zwanger hoor. Er zit toch iets in je buik'' Dus ik keek hem aan en begon te lachen haha ja tuurlijk , hij ; heb ik zo'n uitsprak eerder gedaan dan. Ik lachte en ging weer verder waar ik mee bezig was. Die woensdag ging ik met een vriendin en haar kinderen even de stad in, het gekke ik was nog steeds niet ongesteld. Ja m'n buik rommelde wel maar verder niks, die avond belde ik ook een vriendin en vertelde dit ook aan haar. Want zij herkend mijn verhaal want ook zij heef in deze situatie gezeten(en ze heeft een prachtige dochter), waarop op een gegeven moment haar antwoord was ''geen bloed, houd moed''. Ik schreef het gelijk op want dit was een mooie uitspraak. Ook had ik contact met Chantal(bijchan.nl), en die zei anders doe je morgen even een test. Maar ja het was al avond en ik kon nergens nog een test halen. Nou ik heb die hele nacht bijna niet geslapen... Ik was ook rond 3,4 uur wakker, yup zo vroeg. Ik heb toen een beetje op mijn mobiel gezeten en ben rond 6 uur gaan plassen. Ik had nog wel ovulatie testen liggen , dus ik dacht ach ik pies hier wel even over heen hahaha. Nou die test gaf gelijk 2 dikke donkere strepen, en als ik in mijn ovulatie meet week zit is het 2de streepje heel licht.

Dus ik weer mijn bed in en zei tegen mezelf ik sta rond half 8 op en dan ga ik douchen en naar de Albert Heijn. Nou daar stond ik dan 8 uur in de Albert Heijn, er waren denk ik nog zo'n 5 andere mensen. Ik gelijk richting het schap waar de testen lagen, ik dacht toen ik neem zo'n goedkope mee en zo'n duurdere die vermeld wel of niet zwanger. Dus ik richting huis , maar ja ik moest natuurlijk nog niet plassen. Dus ben ik op de bank gaan liggen en dronk gelijk 2 glazen sap. Nou ineens voelde ik dat ik moest plassen, nou het moment van de waarheid. Ik een bekertje gepakt , toen ik klaar was liep ik de woonkamer in . Pakte de test en last nog even wat ik moest doen, ineens wist ik niet meer wat ik moest doen terwijl ik wel eens vaker dit had gedaan. Nou ik het staafje er in en zei tegen mezelf , nu gewoon plat neerleggen en timer aan en niet naar kijken. Maar ja dat lukte me dus niet, dus ik pakte hem op en zag gelijk de test streep verschijnen maar die andere niet. Neeeeee maar zie ik nou, neeeeee dat kan niet nee ik zie dubbel. Heel licht verscheen daar iets, maar nog dacht ik dat dit niet klopte. Dus ik belde die vriendin die ik woensdag ook had gesproken(geen bloed, houd moed), ze was onderweg naar Duitsland voor hun vakantie. Ik hield de test voor het scherm en toen ze op nam zag ze meteen waarom ik belde, zie ik nou een streep. Ik dacht Yes ik ben niet de enige die dit ziet. Ik begon gelijk te huilen , waarop ze zei ahh meis ja huil maar. Ik ben gewoon ZWANGER, neee nee nee. GAYS IK BEN GEWOON ZWANGER!!! Ik deed gelijk die andere digitale test om te kijken of het echt klopte, en na 5a6 minuten verscheen daar op het scherm 1-2 zwanger. Het stond er echt IK BEN ZWANGER....!!!

Wauw die reactie van mijn man toen ik heb een cadeau gaf door aan hem te laten weten dat ik zwanger ben, onbeschrijfelijk…

We waren zo gelukkig ik voelde me top, had nergens last van. Alleen af en toe een opgeblazen gevoel. Ooh wat was ik verliefd en gelukkig .

Maar daar was het ineens , ik kreeg krampen en toen ik naar het toilet ging zag ik wat bloed op m'n toilet papier. In eerste instantie dacht ik ooh dat komt wel goed, ik deed de volgende dag een test en die ga nog steeds 2 streepjes. De krampen kwamen maar gingen ook weer weg, het bloed zag er ook anders uit dan bij een menstruatie. Toch belde ik even het ziekenhuis en die vertelde mij dat het ook gewoon goed kon gaan en dat het een bloedvaatje kon zijn. Een dag verder was het nog steeds het zelfde en deed ik nog een test en die gaf nog steeds 2 streepje alleen leek het test streepje nog donkerder. Toch belde ik het ziekenhuis om te vragen of de echo niet eerder kon(we zouden woensdag onze eerste echo krijgen), ik werd later terug gebeld dat we maandag naar het ziekenhuis mochten komen. Nou wat duurde dat weekend lang, ik had de hele week rustig aan gedaan en was heel erg emotioneel. Toch ben ik er vrijdag uit gegaan om me even te focussen op iets anders.

Nou D-Day was aangebroken ik had eerst een vergadering van m'n werk en kon me wel focussen op de vergadering, maar probeerde ook blikken van sommige collega's te vermijden om niet in huilen uit te barsten. Het was tijd ik moest eerder weg van de vergadering, onderweg naar huis heb ik de hele weg gehuild. Ergens voelde ik al dit is niet goed, maar ik wilde wel die hoop houden. Ik haalde mijn man op en samen reden we naar het ziekenhuis, daar zaten we dan hand in hand in de auto allebei muis stil. Toen we eenmaal in de wachtkamer zaten zat mijn hart in m'n keel, ik dacht alleen maar was dit maar voorbij of een stomme droom. Mijn naam werd omgeroepen en op dat moment leek het wel of ik mijn hart vast had. Nou het moment was aangebroken de arts vroeg nog hoe ik me voelde en of ik het gevoel had dat het goed zat. Met de tranen rollend over mijn wang schudde ik nee... Daar lag ik dan in die stoel, ik wilde gewoon dat onze eerste keer bij zo'n echo als deze iets heel moois zou zijn. Nou ik kan je vertellen die roze wolk was niet meer eens in zicht toen ik met de arts mee keek op de echo. Ze zei nog '';nou even kijken hoor'' ik zag het al meteen er zat helemaal niks in mijn baarmoeder... Ja mijn baarmoeder was leeg, ja je bent er niet meer.. Weg het is gewoon weg waarom, het voelde zo fijn dat ik eindelijk moeder zou worden. De afgelopen weken zo trots naar mijn man gekeken dat hij eindelijk de vader van ons kind zou worden...

Het voelde alsof ik had gefaald, alsof ik dit kon voorkomen. Het voelde alsof mijn man zijn grootste wens had afgepakt. Ik was bezig met had ik bepaalde dingen anders moeten doen. Ik bood zelfs mijn excuses aan aan mijn man...

Lief klein mensje van ons wat waren mama en papa blij toen wij ontdekte dat jij een onderdeel zou gaan worden van ons leven, ja we weten je was nog zo klein maar zo gewild en gewenst. We zullen nooit weten hoe jij eruit zal zien, maar ik weet zeker dat je prachtig zou zijn...

https://www.instagram.com/huisje_boompje_handicap