Van intens geluk naar intens verdriet...

Het is 1 januari 2013 als ik ontdek dat ik zwanger van je ben. We zijn zo blij, en ook verrast. Nadat ik eind november de miskraam heb gekregen verwachtte ik niet dat ik zo snel weer zwanger zou zijn. En ook zwanger op de natuurlijke manier, zonder hormonen te gebruiken.

Het wordt pas echt als we voor de eerste echo gaan. Daar ben je. Je bent nog zo klein, maar we zien een hartje knipperen. Van te voren was ik zo bang dat ze zouden zeggen dat ik helemaal niet zwanger ben. Ik voel me wel zwanger. Niet heel misselijk, maar s ochtends geen trek in eten. En moe.. zo ontzettend moe. Ik kan merken dat mijn lijf hard aan het werk is om jou te laten groeien. Tot 9 september mag je lekker in mijn buik blijven, die datum ben ik uitgerekend. 

Op mijn werk ben ik beland in een reorganisatie. ik ben een van de werknemers die ontslagen zal worden. Op de dag dat ik dat te horen krijg denk ik maar één ding: niet te druk om maken, jij bent belangrijker. Ik wil koste wat kost zorgen dat ik jou niet zal verliezen in deze stressvolle periode.

Ondanks mijn goede voornemen heb ik toch stress om mijn werk. Ik vecht het ontslag aan, vanwege jou. Omdat ik jou in mijn buik draag ben ik, als het goed is, beschermd tegen ontslag.
Ik mag af en toe voor een extra echo komen, omdat ik me toch druk maak. Iedere keer weer ben ik opgelucht als ik je mooie hartje zie knipperen.

van een klein 'boontje' verander je al meer in een mensje. ons kindje, mijn kindje. De toekomstplannen die we eind vorig jaar hebben moeten laten varen bij de miskraam nemen weer echte vormen aan.
We durven te dromen over onze toekomst, samen met jou.

na de eerste periode mag ik over naar de verloskundige. ik hoef niet meer onder controle te blijven bij de gynaecoloog. het gaat zo goed!

Tijdens de twintig weken echo mogen we weer uitgebreid naar je kijken. Wat ben je mooi. Wat zie je er goed uit. We kiezen ervoor om niet te weten of je een jongetje of een meisje bent. we willen dit tot de bevalling bewaren. 

Als we de deur uit lopen na de echo vinden we het een gek idee dat de echoscopiste wel weet of je een jongetje of meisje bent en wij niet. Ik ben zo nieuwsgierig naar je. 
Geboortekaartjes worden uitgezocht, babyspullen worden aangeschaft.

Omdat er thuis nog verbouwd moet worden slaan we de spullen bij ons op de slaapkamer op. We hebben nog tijd genoeg om alles af te maken en in elkaar te zetten.

Ik voel je. Ik voel je voor het eerst als ik s avonds in bed lig en mijn handen op mijn buik leg, zo dicht mogelijk bij je. Je bewegingen voelen als kleine plopjes. Een extra bevestiging dat je leeft in mij.

Ook je papa kan je voelen, heel soms als jij heel druk bent, en ik heel rustig lig. Het brengt jullie nog dichter bij elkaar. Voor papa wordt het hierdoor tastbaarder en echter. Hij voelt je natuurlijk niet zoals ik je voel. 

Eindelijk is dan half mei de brief van mijn werkgever binnen waarin staat dat mijn ontslag ingetrokken is. Daar heb ik bijna 3 maanden op moeten wachten, maar eindelijk is het verlossende woord er. Ik bedank jou! Jij hebt er voor gezorgd dat ik straks nog een baan heb. 

Het voelt alsof ik me nu pas echt op jou kan richten. Ik ga me steeds meer aan je hechten en kijk zo uit naar je komst.

Het is 30 mei. Ik ga naar mijn werk en besluit die dag de komende tijd minder te gaan werken. Ik heb zoveel stress gehad, nu is het mijn beurt, onze beurt, jouw beurt.

In overleg ga ik lekker op tijd naar huis. Ik ga bij mijn ouders, jouw opa en oma, langs en met oma ga ik wat boodschappen doen.

Op de terugweg moet ik halverwege even gaan zitten. Ik heb zo'n pijn in mijn buik. Zou alles wel goed met je gaan? De zorgen nemen toe. 

Als het thuis niet afneemt besluit ik de verloskundige te bellen. Op mijn aandringen komt ze langs. Ik ben bang. Ze vraagt me wanneer ik je voor het laatst gevoeld heb. Ik weet het niet. Ik weet het echt niet, lieverd.

Ik voelde je nog maar zo kort en alleen als ik rustig op bed lag. Nu doet alles pijn en mijn buik is zo hard dat ik niet weet wat ik voel. 

De verloskundige denkt aan een blaasontsteking, ze adviseert zometeen wat urine bij de huisartsenpost in te leveren.  Ze vraagt me of ik je hartje nog even wil horen. "Graag" antwoord ik. "Ik wil niets liever"

Ze begint met het doppler apparaat op mijn buik te zoeken. Ik hou onbewust mijn adem in.. 

Ze kan je hartslag niet vinden. Ik raak in paniek. Waarom kan ze je hartslag niet vinden? Bij haar zie ik nog geen paniek. Wel moeten we, met spoed, naar het ziekenhuis.

Daar gaan we, ik, Sven, mijn stiefmoeder en mijn zus. In de auto leg ik mijn handen dicht bij je, op mijn buik..  Schop dan! Laat me voelen dat je er bent. Met mijn gedachten probeer ik je te laten bewegen. Maar mijn buik blijft hard en pijnlijk. 

In het ziekenhuis maakt een assistent een echo. Ik kijk niet mee. De gynaecoloog wordt er bij gehaald en ook zij maakt een echo. Het duurt te lang. Het blijft te stil. Ik had je allang moeten horen. Ik kan het niet meer aan en vraag of ze wil stoppen.

De gynaecoloog zegt; "jullie hebben al vaker echo's gehad en weten hoe snel we normaal een kloppend hartje vinden"

Ze heeft het gezegd! Hier stopt mijn wereld. Jij? Jij bent er niet meer. Je bent overleden, dood gegaan, in mijn buik. Hoe heb ik dit kunnen missen? Waarom heb ik het niet gemerkt? 

Ik zeg tegen Sven dat het me spijt. Ik heb gefaald. Ik heb je niet kunnen beschermen. Ik heb niet eens gemerkt dat je bescherming nodig had.. 

Je bent doodgegaan in mijn buik en ik wist van niets.....