Van heel gewenst tot realiteit (de komst van Dylano)

Waar zal ik beginnen..

8 jaar geleden alweer ben ik met mijn vriend samen gaan wonen. Het begin van onze relatie is niet altijd even makkelijk geweest. We zijn op een rare manier bij elkaar gekomen. Mijn vriend zat lichamelijk en geestelijk niet lekker in zijn vel, hij had veel problemen met zijn knie waardoor hij zijn werk niet goed tot helemaal niet meer kon uitvoeren. Ook had hij nog problemen met betrekking tot zijn woning en zijn ex. En ook ik zat niet lekker, ik zat in een diepe depressie en had hierdoor geen werk en dus geen inkomen.

We zijn onze relatie dus niet begonnen met leuke vakanties uit etentjes en al de leuke dingen die je doet als je een relatie begint en begint. Maar ondanks dat maakte we er samen wat leuks van! Onze eerste keer samen uit eten weet ik nog goed! Dat was voor ons 2 jarig jubileum, we gingen samen naar een super leuk Grieks restaurant. We hebben daar heerlijk samen gegeten en de bediening heeft ons leuk verast met een koppel ijsje met vuurwerk. Dit moment vergeet ik nooit meer! En ben deze mensen onwijs dankbaar voor deze mooie avond!

Ondertussen ging het ook al weer een stuk beter met ons alles voor het huis was geregeld Patrick had een nieuwe baan en geen problemen met zijn knie meer, ook ik was grotendeels uit de depressie.

Dit was dan ook de periode dat ons leven zou gaan veranderen. Patrick was toen al rond de 29 en ik was 20, maar ondanks mijn leeftijd was de wens voor kinderen bij ons allebij heel groot. Ik wilde altijd vroeg moeder worden, maar nooit gedacht dat het al zo snel zou gebeuren! En zoals ik nog zeg tot de dag vandaag is het verschil tussen heel gewild en de realiteit heel groot.

In februari 2015 zou ons leven dan echt gaan veranderen we waren bezig met het verbouwen van onze woning toen ik een raar onderbuik gevoel kreeg. Ik kwam erachter dat ik een aantal dagen overtijd was. "Oh nee het zou toch niet" dacht ik. Die dag was Patrick druk aan het klussen in het huis met mijn vader en ik was een dagje opstap met mijn vriendin. Thuis hadden wij altijd testen liggen "just for shore" maarja om nu dan die test te halen was ook een beetje raar.. In die periode was de reclame spot "papa 3 papa 3" veel op de radio. Ik had ondertussen Patrick al ingelicht en we zouden savonds de test gaan doen. Maar op die dag was me vader in de kast bezig. En net na dat ik hem had bericht zij me vader dus uit die kast. PAPA 3 PAPA 3.. Nou je snapt natuurlijk wel hoe Patrick dat moment beleefde!

Mijn vriendinnetje was die hele dag bij me. Savonds aten we bij mijn ouders. Daarna zouden mijn zusje en ouders naar een verjaardag gaan en dan zouden wij die test doen. Maar natuurlijk precies op die dag besliste mijn zusje om ook thuis te blijven.. we moeste dus heel voorzichtig zijn.. en nou hoor ik je denken "waarom ben je dan niet naar huis gegaan" dat wilde ik niet. Ik wilde niet nog langer wachten.

Zo gezegt zo gedaan, me ouders gingen weg en ik ben de test in de auto gaan pakken. We gingen samen naar boven. Die 5 minuten wachten hebben nog nooit zolang geduurt! Patrick ijsbeerde een beetje over de verdieping heen en ik ruimde alle spullen op. En ja hoor toen ik in me ooghoek de test zag kon ik mijn ogen niet geloven 2 streepjes. Ik riep pat erbij en liet hem de test zien. Hij kreeg meteen tranen in zijn ogen, zo blij en trots heb ik hem nog nooit gezien! Maar ik? Nee ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik was 20, werkte in een calcenter en had dus helemaal geen stabiel inkomen.. paniek sloeg toe. Naar 15 minuten praten als brug man werd ik wat rustiger. De manier hoe pat mij geruststelde haalde alle onzekerheid weg.

Beneden zat mijn vriendin met veel zenuwen te wachten op wat de uitslag zou zij, maar pat gaf aan dat hij het liever eerst de ouders wilde vertellen. En wilde dus dat ik zou liegen. Toen we terug de huiskamer in kwamen keek mijn vriendin me met grote ogen aan. Ik knikte nee naar haar, het is het niet zij ik.

Die avond heb ik niet stil gezeten. Ook Patrick was heel onrustig. Ik kon niet wachten om naar huis te gaan. Zodat we er open over konden praten. We zijn nog een uurtje blijven hangen en zijn toen naar huis gegaan.

Onderweg naar huis zij Patrick "Als het een jongen is, dan zou ik hem heel graag Dylano willen noemen" en dat is hem ook geworden!

Vanaf deze dag zou ons leven dan echt gaan veranderen! Wij worden papa en mama.