Van geen 2e naar wel een 2e (1)

Hoe zou het komen dat je ineens van standpunt veranderd? Dat je absoluut niet aan een 2e kindje moet denken. En dan ineens is die wens er: 'Ik wil het allemaal nog een keer'.

Komt het omdat mijn beste vriendin zwanger is van haar 2e? Komt het omdat mijn schoonzus zo'n schattig 2e kindje heeft? Of is er toch ergens die magische grens? 

Mijn zoontje is 10 maanden als ik weer kriebels voel. Zwijmelend zoek ik zijn babyfoto's op. Wat was hij schattig en klein. Wat was het heerlijk als hij in de draagzak bij mij sliep. Wat heb ik veel met hem geknuffeld als hij niet wilde slapen. 

Wat? Zo leuk vond ik het toch allemaal niet? Hoe vaak ben ik niet uit wanhoop naar mijn moeder gelopen als hij bleef huilen? Hoe vaak heb ik niet gedacht: 'waar ben ik aan begonnen'? Hoe vaak ben ik uitgeput mijn bed in gerold als mijn man uit zijn werk kwam? En dat wil ik allemaal opnieuw?

Allemaal mooie namen komen in mij op. Voornamelijk meisjesnamen. Dat was bij Leander ook zo. Heerlijk dromen over een lief klein kindje met een prachtige naam.

Maar ja, we hebben een afspraak gemaakt. Al voor ik zwanger was van Leander. We wachten minimaal een jaar, liever nog 18 maanden. En nog een 'kleinigheidje':  ik ga eerst mijn medicijnen afbouwen en dan 2 maanden kijken of ik zonder medicijnen kan. Want wat bij Leander nog mocht, wordt nu sterk afgeraden: 'Geen zwangerschap met deze medicijnen!'

Straks bij het ontbijt neem ik voor de laatste keer een kwart pilletje in. En dan hopen dat het zo goed blijft gaan als het nu gaat!

Weer denk ik terug aan de zwangerschap. Aan de periode met een pasgeboren baby. De twijfel slaat toe. Wil ik weer misselijk worden? Weer zo dik worden? Weer leeggezogen worden? Een stemmetje zegt: nee hoor, volgende keer gaat alles makkelijker. Ik wil er in geloven. En toch voelt het goed om alles te overdenken en herinneringen op te halen...