Van een roze wolk naar een donkere wolk..

>♡September 2020. De maand wat een leuk begin heeft maar 15 september omdraaide naar een horror maand. Een maand die ik meteen wilde wissen uit mijn leven.

Bloedverlies, verdriet en twijfel iets in mijn gedachte zei dat het niet goed was in mijn lichaam.. (Ja, weer had ik deze gedachte.. Hoe goed ken ik mijn lichaam?) Ik ging het internet op Google -> Zwanger en bloedverlies, dan komt er iets op je scherm wat je niet wilt lezen. Miskraam, wat een k*t woord wie heeft dat ooit zo kunnen verzinnen?

Ondertussen ging ik echt dood van de krampen er ging geen dag voorbij dat ik geen krampen had. Ik kon niets, mijn lichaam gaf tekenen en achteraf wist ik heel goed dit kan niet goed zijn!

Ik had al tegen Niels verteld dat ik dacht dat het niet goed was en zoals ik Niels ken reageerde hij erg nuchter en zei dat het wel goed kwam en ik mezelf niet zo druk moest maken.

Ik ging gewoon door maar in mijn hoofd was het een grote chaos, de buitenwereld mocht en hoefde  niets aan mij te merken. En toch zaten we nog steeds op die roze wolk, hopend dat het wel allemaal goed zou zijn. Ik kocht mijn eerste zwangerschapsbroeken, ja waar denk je aan! Dat was mijn eerste aankopen. Toch de broeken vol trots aangepast en op een hanger in de kast gehangen. Waar de broeken nog steeds hangen, ongebruikt en niet gedragen...

>15 september hadden we een afspraak op de voortplantingspoli, emoties wisselde zich af in blijdschap en verdriet.

De gynaecoloog vertelde dat ik volgens schema iets meer als 7weken 'zwanger' zou moeten zijn, hij stelde de vraag hoe het met me ging. Ik begon te huilen en probeerde tussen al het verdriet door te vertellen hoe ik me voelde en wat ik dacht. De gynaecoloog stelde voor om een inwendige echo te maken, hij keek met een camera binnenin het vruchtje was niet te zien in de baarmoeder, maar waar was het dan?

Het werd bevestigd wat ik heb gedacht twee weken lang, het was inderdaad niet goed. Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het vruchtje had geen vitale functie meer, het was dus niet meer in leven..

Het zat in de eileider, het moest zo snel mogelijk uit weg uit mijn lichaam. Meteen na de afspraak moest ik bloed laten prikken, dit om te kijken hoe hoog/laag het HCG was in mijn lichaam.

Na het bloedprikken werd bekeken of ik meteen terug moest komen naar het ziekenhuis om het operatief te moeten laten weghalen. Vanuit het ziekenhuis zijn we doorgereden naar mijn ouders om daar het slechte bericht te delen, mijn schoonouders wonen dichterbij maar waren op dat moment niet thuis.

Eenmaal bij mijn ouders aangekomen en het bericht te hebben gedeeld belde het ziekenhuis. Ik hoefde niet acuut geopereerd te worden.. Gelukkig!

De volgende dag dacht ik gewoon te gaan werken, maar mijn moeder dacht er anders over. Ze heeft me volledig ziekgemeld. Ik moest hier mijn energie instoppen en goed voor mezelf zorgen.

Na vele keren controles en bloedprikken bleef mijn HCG hetzelfde, het zou volgens de deskundige moeten gaan dalen. Hierin ging alles tegen zitten. Ja hoor, we zijn nog niet klaar...

Het advies werd gegeven om een injectie te zetten, de injectie zou ervoor gaan zorgen dat de actieve cellen zouden gaan afsterven. Op >♡30 september moest ik mezelf melden op de oncologie afdeling in het ziekenhuis, de injectie werd alleen daar gegeven omdat de injectie toe gediend moest worden door een verpleegkundige die hierin gespecialiseerd moest zijn. De injectie zetten stelde niet veel voor, ik had al zoveel prikken van naalden gehad de afgelopen maand.

Ik had wat last van de bijwerkingen, ik voelde me niet lekker het voelde wat grieperig. Uiteindelijk bleek vanuit de controles dat het hormoon langzaam aan het zakken was. Na enkele controles en bloedonderzoeken bleek hey hormoon weg te zijn uit mijn lichaam, wel was het vruchtje nog wel aanwezig in mijn eileider dit was te zien op de inwendige echo. Het zou vanzelf weg moeten gaan of gaan afsterven.. 

>> Wil je weten hoe dit verder gaat? Binnenkort weer een nieuwe blog!

Volg mij op instagram, wensmama_91