Van een ongeplande zwangerschap naar een depressie

Laten we starten bij het begin.

April 2018

Manlief en ik, inmiddels bijna 10 jaar samen, getrouwd en 2 kinderen verder. Een huwelijk dat zo ongeveer op z’n gat lag. Ik die al een tijdje niet lekker in mijn vel zat, hij die dit niet in zag.

In mijn hoofd was ik eigenlijk al weg bij hem. Ik straalde niet meer, was niet meer gezellig, leuk, vriendelijk of überhaupt mezelf.

Mei 2018

Ik ging het gesprek aan met mijn man. ‘Schat, ik voel het niet meer. We moeten hier écht aan werken, anders gaan we het niet redden’. Allebei stuk door mijn woorden, allebei willen vechten, moeten vechten voor alles wat we hebben. Net een nieuw huis gekocht, 2 prachtige meiden en een doldwaze hond. Wil ik dit echt kwijt? Ben ik beter af zonder hem, of ga ik vechten voor wat me waard is?

En toen ineens, ik werd wakker, misselijk en zere borsten.. het zal toch niet? Nee dat kan niet..!

Ik gooi m’n kind af op school en race als een malle naar de kruidvat. 2 voor 5 euro, ja die zijn goed.

Naar huis, trek m’n broek van m’n kont en plas in een potje. 3 druppels.. 5 minuten. Shit dit is killing zeg!

Ja hoor, daar kwam die.. 1 streepje.. FACK SHIT 2 streepjes..!! 2.. 2, dat betekend dat er dus een leven in mij groeit. Een leven waar ik altijd naar verlangen heb, 3 kindjes, dit maakte mijn gezin compleet. Maar nu, in deze situatie, ik wilde dit niet. Tranen stromen over mijn wangen. Een kind, nu in deze situatie.. hoe ga ik alleen 3 kinderen opvoeden?! Met lood in mijn schoenen moest ik nog aan het werk. Mijn collega keek me aan, ze zag het. “Gaat het Lies?” ..ik barst uit in tranen en vertel wat er aan de hand is. Zij huilt met mij. ‘Je kunt dit Lies, je bent zo klaar met werken en dan ga je naar huis en je verteld het je man. Jullie komen hier uit’.

18:00 uur.. Ik ben klaar met werken. Met heel veel tegenzin loop ik naar huis. Ik kom binnen, pak de test en ga tegenover mijn man aan tafel zitten. Ik schuif de test naar hem toe. Hij kijkt naar de test en zijn eerste reactie is eigenlijk net zo kut als de mijne. ‘’ JEZUS HOE DAN?! ‘’. Ik word zo boos van zijn reactie en loop weg. Ik ben gaan lopen. Kilometers, muziek op mijn oren en met tranen over mijn wangen.

Na 2 uur kom ik thuis, hij kijkt mij een en ik hem. Hij pakt me vast en ik barst uit.. we beslissen er samen voor te gaan. Waar er 4 kunnen eten, kunnen er ook 5 eten.

Een week later.. 17 mei 2018.

Ik sta onder de douche en voel een steek in mijn mijn buik. Ik kijk naar beneden en zie het bloed stromen langs mijn benen. Ik raak in paniek en roep mijn man. Ook hij raakt in paniek en we wisten allebei hoe laat het was. Dit kon niet goed zijn! Ik bel de verloskundige op en eigenlijk werd ik een beetje afgewimpeld met ‘Het was nog te vroeg om uberhaupt iets te kunnen zien, dus wacht maar even af’. Geen echo, geen controle, helemaal niets.

Op een donderdag ben ik gaan stappen. Ik was niet meer zwanger dus zoop mezelf helemaal klem. Even de pijn en verdriet vergeten.

De pijn in mijn borsten nam niet af. De dag na het feesten besloot ik er toch een test tegen aan te gooien. Een donkere streep.. HE?!

Ik bel de verloskundige op en ze wilde een afspraak met mij maken. Op dat moment zou ik dus zo’n 6 weken zwanger zijn. Dit betekend dat er een kloppend hartje zou kunnen zitten.

Daar zit ik dan, bij de verloskundige. ‘We gaan een inwendige echo maken mevrouw, dan hebben we het beste beeld’. Broek uit, benen wijdt, hop dat ding m’n kijkdoos in. ‘Ik zie iets zitten!’ denk ik nog bij mezelf. ‘Ik zie wat zitten’ zegt de verloskundige.. ‘maar helaas geen goede zwangerschap. Wat je hier ziet zijn resten van je zwangerschap. Je hebt inderdaad een miskraam gehad en je lichaam zou dit nog moeten verliezen.’ Ze wilde dat ik 2 keer bloed zou laten prikken, om te kijken of mijn HCG zou afnemen. Verdrietig ging ik naar huis, net gewend aan het feit dat we een kindje kregen en nu zijn we het verloren. Wat een verdriet. Ik was er kapot van en manlief ook. Maar we hadden de kracht gevonden om samen te vechten, dus ook hier kwamen we wel bovenop.

Een week later* De uitslag van de bloedtest is binnen. Gestegen.. dat betekend dat ik toch zwanger ben! ‘He? Eerst ben ik zwanger, dan heb ik een miskraam gehad en dan ben ik alsnog zwanger?’

Ik kon de volgende dag terecht bij de gyneacoloog.

Vrijdag 25 mei

Ik zit in de wachtkamer. Zweet tussen al m’n plooien. Dit is zo spannend. Ik word naar binnen geroepen en meneer opent mijn dossier. ‘Ik zie dat je HCG stijgt, maar er geen intacte zwangerschap is gezien de laatste keer. Laten we kijken of het vruchtje misschien toch gegroeid is en de echo de vorige keer te vroeg gemaakt is’.

Hop weer mijn broek uit, weer de benen wijdt en weer dat ding mijn fluit in. ‘Ik zie inderdaad wat in uw baarmoeder zitten, maar helaas geen kloppend hartje mevrouw. Misschien is het nog te vroeg en moet het nog groeien..’ …’Nou, dat lijkt me stug aangezien ik al minstens 7 weken zou moeten zijn. Wel heb ik al een paar dagen een steek hier rechts.’ De Gyneacoloog draait het echo apparaat een beetje en doet net alsof hij in een pan soep aan het roeren in. Hop, dat ding nog verder naar binnen.

En daar zat iets, op mijn eierstok. ‘Ik zie inderdaad iets op je eierstok zitten, dit zou kunnen duiden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het kan ook een cyste zijn. Dit gaat vaak gepaard met een beginnende zwangerschap en lost zichzelf meestal gewoon op, naar mate het kindje in je baarmoeder groeit.

Ik voelde al dat dit verhaal niet klopte. Ik zou een kloppend hartje moeten hebben op dit termijn. Niet iets wat onmeetbaar is en nog moet groeien.

Ik vroeg hem of het mogelijk was dat er bijvoorbeeld 1 op mijn eierstok zou zitten en 1 in mijn baarmoeder. ‘Nou mevrouw, een dubbele zwangerschap met 1 op de eierstok en 1 in de baarmoeder is echt zo uitzonderlijk, daar zou ik niet van uit gaan. We gaan er van uit dat het een cyste is en kijken maandag nog een keer. De cyste zou dan kleiner moeten zijn en het vruchtje in je baarmoeder groter.

Raar verhaal, maar goed het zal wel. Ik ging naar huis en zou af moeten wachten tot maandag.

Zaterdag 26 mei

Zoals elke zaterdag zat ik op de voetbal. Mijn man voetbalt bij het eerste en ze hadden een belangrijke wedstrijd. De laatste wedstrijd van het seizoen en ze konden de nacompetitie halen om te promoveren. En ja hoor, die haalde ze. Feest!

Maar ik, ik voelde me steeds slechter worden. Werd bleek, draaierig en kreeg enorme pijn aan mijn buik. Manlief kwam uit de kleedkamer en bestelde een drankje. Ik liep naar beneden.. ‘schat, we gaan’. Vragend keek hij me aan.. ‘ben je wel goed? Het is feest en jij wilt gaan?’ .. ‘ik meen het we moeten gaan’. Hij zag de ernst in mijn ogen en we stapten de auto in. In de auto werd ik steeds bleker en hij belde het ziekenhuis. Vertelde mijn verhaal en we moesten meteen komen. Hij zette mij af in het ziekenhuis en bracht de meiden gauw naar de buren. In de tussentijd kreeg ik een echo. ‘Ik zie nog steeds geen kloppend hartje mevrouw, dit zijn echt resten, dit is echt een miskraam geweest.’ Weer HCG prikken en na een uur kwam de uitslag. Manlief was inmiddels binnen en we kregen te horen dat mijn HCG weer gestegen was. ‘We gaan opereren mevrouw, nu! Ik weet niet wat ik aan ga treffen, het kan zijn dat uw eierstok verwijderd moet worden, deels of helemaal, maar het kan ook zijn dat uw hele eileider verwijderd zal moeten worden’. Met tranen in mijn ogen maakte ik me klaar voor de operatie. Ik werd het ziekenhuis doorgereden en geen moment liet mijn man mijn hand los. Bij de deur namen we afscheid.

Na een paar uurtjes werd ik wakker, op de intensive care. De gynaecoloog kwam bij me. ‘Alles is goed gegaan mevrouw. We hebben het verwijderd van uw eierstok en alles kunnen behouden. We hebben wel nog moeten curriteren, aangezien er nog flink wat resten in uw baarmoeder zaten.’.

Het was toch een dubbele zwangerschap, zie je wel!

De volgende dag werd ik wakker. Met een buik zó groot door al het gas wat ze er in hebben gespoten om ruimte te maken tijdens de operatie. Dit moest vanzelf oplossen.

Ik keek in de spiegel en brak.. ik ben 2 kindjes verloren en mijn buik lijkt wel 20 weken zwanger.

Wat een rollercoaster. Ongepland zwanger door de pil. Toen een miskraam, toen bleek ik toch zwanger, toen bleek het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn en ineens waren het 2?! Hoe kom ik hier boven op?