Van diep dal naar de zevende hemel

Ergens halverwege februari 2020 zit ik dan ziek thuis... Naar huis gestuurd door mijn teamleider om aan mezelf te werken. Op dat moment riep ik heel hard dat ik dat niet nodig had, tot ik een paar dagen later alleen nog maar kon huilen. Huilen om alles en om helemaal niets. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Ik vond dat ik niet ziekgemeld thuis kon zijn, want ik was niet ziek. Ik deed mijn collega's tekort. Aan de andere kant kregen mijn gedachten, de herinneringen aan mijn moeder, het uitblijven van een (succesvolle) zwangerschap, ook de tijd om te landen en ineens besefte ik dat ik dit niet alleen ging trekken. Ik heb hulp ingeschakeld. Op deze manier heb ik net op tijd een burnout weten te voorkomen (nogmaals dank aan mijn teamleider!)

Daarnaast besloten mijn partner en ik dat we nu dan toch maar door gingen zetten met onze verbouwingsplannen. Dat zou voor mij ook een mooie afleiding zijn en ik zou me toch nuttig maken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik had wat om handen, zonder dat er anderen van mij afhankelijk waren. Na een paar weken heb ik bij mijn teamleider aangegeven dat ik graag contact wilde met de bedrijfsarts. Ik was er langzaam aan toe weer wat werk te gaan doen. Zo gezegd, zo gedaan. Zij adviseerde mij heel rustig te beginnen op therapeutische basis. Ik wilde volgens haar weer veel te snel aan de slag en mocht mijn mentale situatie niet onderschatten. Ook voor wat betreft het rouwproces moest ik echt even de tijd nemen. Zeker in samenhang met onze kinderwens en het traject waar we in zouden belanden. 

Toen kwam corona in Nederland en gingen zo goed als alle sloten op ons land. Ook een behandeling in het ziekenhuis konden we daarmee op onze buik schrijven, omdat dit niet medisch noodzakelijk was... kortom: volgende klap 😭 en ik was blij met de bedrijfsarts: ik kon weer terugvallen in mijn eigen bubbel om dit te verwerken. 

We leefden met de dag. De verbouwing werd een feit, de opdrachten waren uitgezet. We zouden met hulp van wat familieleden de verbouwing bijna helemaal zelf doen. De keuken, de kozijnen en het loodgieterswerk werd uitbesteed aan bedrijven, maar de hele aanbouw (met sloopwerk, grondwerk, metselwerk etc) werd door ons zelf gedaan, samen met mijn zwager en de neef van mijn partner. Andere familieleden konden worden ingevlogen voor sjouwwerk etc., maar voornoemd clubje zouden de uitvoerder en meewerkend voormannen vormen😉 De agenda's werden naast elkaar gelegd en eind mei gingen we starten. Mooi, dat was geregeld. Over naar de orde van de dag.

Dinsdag 17 maart: de dag dat ik mijn menstruatie moest krijgen. Aangezien ik normaal gesproken de klok erop gelijk kon zetten, heb ik woensdagmiddag 18 maart toch maar een test gedaan, aangezien ik nog niet ongesteld was geworden. Negatief....wederom een akelig wit vlak dat mij tegemoet straalde. Tsja, we waren het inmiddels gewend zullen we maar zeggen. Ik hoorde mezelf zeggen: mja, niets nieuws onder de zon, het zal wel een dag verlaat zijn door alle stress. 

Donderdagochtend: nog geen menstruatie. Zou het dan toch??? Maar weer een test doen. Weer negatief. Ik ben er op dat moment maar vanuit gegaan dat het alle stress was waardoor ik niet ongesteld werd en dit dus ontregeld was.

Vrijdagavond, 20 maart, zei ik tegen mijn partner: "als ik morgenochtend die rotzooi nog niet heb, test ik nog een keer. Als die negatief blijft, en maandag is er nog niets, dan bel ik de huisarts."

Zaterdagochtend, 21 maart 2020. We hebben heerlijk uitgeslapen. Ik sta op en ga naar het toilet. Weer geen menstruatie.... de laatste test pak ik uit de kast en ik volg bijna blind alle handelingen die ik al zo vaak heb gedaan. Bart ligt nog in bed. Terwijl ik de test op de rand van de wastafel heb liggen, ga ik verder met mijn ochtendroutine. Na een minuut of 3 staat er een heel licht streepje.... wat?!?! Is hij positief???!! JAAAAAAA, HIJ IS POSITIEF! In mijn hoofd komt de hele fanfare voorbij. Oke, rustig blijven en Bart roepen.... 

Die heeft vol ongeloof naar de test staan staren. Na een paar minuten kon hij eindelijk iets uitbrengen. Helemaal blij maar beiden nog steeds vol ongeloof en dus voorzichtig. Uit zelfbescherming. Bart oppert om die dag met de boodschappen een digitale test te kopen en die op zijn verjaardag te doen, met ochtendurine. Ik zeg dat ik dan never mijn gezicht in de plooi kan houden als de visite er is en de test is wel positief. Dat vindt hij eigenlijk wel een goede opmerking en we besluiten hem die middag te doen... en jaaaaaaa hoooorrrr, zwanger, 2-3 weken 🤯🥳🥳🥳🥳

(maar goed ook, want mijn vader appt dat zij in de avond bij ons blijven slapen, omdat ze anders zaterdag eerst helemaal naar huis (120 km verderop) moeten, om de volgende ochtend weer terug te rijden naar deze regio. Dat had ik zondag dus noooooit goed kunnen doen🤣)

Er groeit een baby in mijn buik! Het voelt fantastisch en als een dikke middelvinger naar de medische wereld, omdat zij niet wilden helpen ( I know, protocollen, maar op dat moment was dit mijn gevoel).

Ooowww myyyyy, nu moet ik dingen regelen, toch?! Mja, geen idee hoe dit allemaal werkt joh. Maar eens kijken op de site van de verloskundigen hier in het dorp. En daar mezelf maar direct aangemeld. Zij zouden komende week vast meer info kunnen geven 😁 Onze zaterdag kon niet meer stuk en het dromen kon beginnen. Ons geheimpje.

En zondag 22 maart....het was een hele kleine verjaardag, maar een om nooit meer te vergeten: zwanger en de eerste verjaardag met corona in het leven.

En laat die laatste nu precies de reden zijn dat ik veel stress heb gehad de eerste weken van de zwangerschap... Maar daarover meer in mijn volgende post.