Van de eerste tot de twaalfde week

Goedenavond lieve lezers,

In deze blog vertel ik mijn ervaring van onze eerste tot aan onze 12 weken echo. Ook neem ik jullie mee in de leuke en minder leuke delen van mijn eerste 12 weken.

Onze eerste echo, ik weet het nog goed het was op dinsdag 18 augustus 2020. Ik herinner mij dit zo goed, omdat mijn oudste broer deze dag 30 geworden was.

Wij zaten nog steeds in onze vakantie en we wilden graag een echo zo snel mogelijk, dit omdat ik ook had gedronken en we niet precies wisten hoever ik was. Ik was bezorgd dat het schade kon geven. Bij de eerste echo bleek ik nog onder de 5 weken te zijn. Ik werd dus ook gerust gesteld door de verloskundige dat ik me niet al te druk moest maken. Immers hebben heel veel vrouwen dat ze nog dingen eten of drinken in de eerste paar weken.

Onze tweede echo was met 6 weken en 4 dagen. dit is een echo waarbij ze is gaan kijken of er een hartje is en of dat deze klopt. en Jahoor het was goed! het hartje klopte goed , we konden dit nog niet horen maar ze liet het wel zien.

Toen ik 8 weken en 2 dagen zwanger was kreeg ik ineens bloedverlies, wat een angst hadden wij hierdoor. Met spoed de verloskundige gebeld helaas hadden ze niet voor zaterdag tijd bij de echoscopiste. Ik kreeg het advies om bedrust te houden. Toen we zaterdag ochtend voor d echo gingen was ik zo bang. Bang dat onze baby niet meer leefde, Gelukkig bleek alles goed te zijn. Ze hadden het vermoeden dat er toch nog een ongesteldheid doorheen was gekomen, dit gebeurt nog best vaak.

De volgende echo die wij hadden was de 12 weken echo. Ik keek enorm uit naar deze echo, we zouden namelijk voor het eerst het hartje horen! Wat was dit bijzonder en gelukkig bleek alles ook verder goed te zijn. We waren enorm blij dat onze baby het zo goed deed.

Tuurlijk wist ik dat er nog een twintig weken echo moest komen waarop ze dingen konden vinden , maar toch ging ik na deze echo er een soort van vanuit dat wij een gezond kindje op de wereld gingen zetten. alles was steeds goed!

Ondertussen was ik al een paar weken erg misselijk en dit werd steeds erger. ik begon gewicht te verliezen in plaats van aan te komen. Via de verloskundige heb ik toen medicatie gekregen tegen de misselijkheid. Helaas hielp dit niet genoeg.

Van sommige mensen in de omgeving kreeg je onbegrip, de opmerkingen zoals ; het hoort bij een zwangerschap of je moet je niet zo aanstellen, rond de 12 weken gaat het wel over. Ga je nu al klagen je bent pas 10 weken, dat word dan nog wat. Ik vond het zo moeilijk om hiermee om te gaan, want iedere zwangerschap is anders en ik voelde me verschrikkelijk.

Helaas werd het bij mij rond de 13e week alleen maar erger, twee keer heb ik in het ziekenhuis gelegen wegens een vocht tekort. Ik hield niks meer binnen, niet eens een slokje water. ik was inmiddels 11 kilo afgevallen. De gynaecoloog constateerde dat ik Hyperemesis Gravidarum had. Ik moest vervolgens onder strenge controle bij het ziekenhuis en de verloskundige.

Ik maakte me in die periode enorm zorgen om de baby, want als ik niet kan eten of drinken waar moest de baby dan van groeien, wat als de baby een groeiachterstand zou krijgen. Mijn partner wist me in deze onzekere momenten altijd gerust te stellen. Helaas heeft deze situatie erg lang vol gehouden en kon ik pas rond 22/23 weken weer hele lichte dingen eten en drinken.

Ondertussen werd ik geadviseerd om naar de fysio te gaan, doordat ik zo weinig voedingstoffen binnen kreeg. Ik had snel last van mijn benen of rug. De fysio gaf dan ook aan dat ik echt niet meer mocht tillen en rust moest houden, want ik zat tegen bekken instabiliteit aan. Mijn lichaam was zwak geworden van zichzelf, want alle belangrijke voedingstoffen gaan eerst naar de baby en hierdoor bleef er te weinig over voor mijn eigen lichaam.

Gelukkig merkte ik nadat ik langzaam weer kon eten en drinken, de kracht in mijn lichaam ook weer sterker werd en ik minder snel last kreeg.

Zoals ik net al zei iedere zwangerschap is anders. De een heeft zoals mij heftige klachten met gewichtsverlies en vocht te kort, de ander heeft milde klachten of je hebt helemaal geen klachten.

Uiteindelijk moeten we als vrouw zijnde het negen maanden dragen en doe je er als ouders alles voor om dit zo goed mogelijk te doen en dit is nou eenmaal niet altijd makkelijk.

Bedankt voor het lezen van deze blog!

Vond je dit nou een leuke blog of heb je vragen over deze blog, geef hem dan een like of stuur een reactie!

Liefs,

Anouk