Van blijdschap naar intens verdriet
24 februari kwam ik erachter dat ik zwanger was. Die dag belde ik de verloskundige en maakte we een afspraak voor de eerste echo. Mijn eerste echo werd gepland op 23 maart, wat ik zelf mega lang wachten vond.
De weken vlogen eigenlijk voorbij en had nergens last van. Het idee dat er zo iets kleins en bijzonders in mij groeide vond ik fantastisch. Ik begon rond 7 weken extreem misselijk te worden en kon niks binnen houden. Het toilet was mijn beste vriend of de emmer. Vanaf toen heb ik mijn werk gebeld en ziek gemeld. 23 maart brak aan en de eerste echo was een feit. Hoe misselijk ik ook was, ik nam het allemaal voor lief en zeker toen ik mijn kleine frummel zag op het scherm. Verloskundige zei "ik zie een goed kloppend hartje 8 weken zwanger ben je" die woorden maakte mij zo intens gelukkig. Het voelde zo echt nu, mijn vriend en ik gingen vol trots met de echo foto's naar huis. Mijn misselijkheid bleef maar de verloskundige adviseerde om de huisarts te bellen. De volgende morgen (24 maart) belde ik de huisarts en kreeg emesafene. De medicijnen hielpen voor mij gevoel niet en de misselijkheid bleef en het overgeven ook. Het toilet en de emmer waren nog steeds mijn beste vriend.
12 april de dag waar mijn vriend en ik enorm naar uitkeken we zouden onze kleine frummel weer zien. Eenmaal binnen bij de verloskundige hadden we eerst een gesprek over mijn misselijkheid, de verloskundige ging andere medicatie voor mij regelen want ik was tenslotte al 6 kilo afgevallen. Het moment was daar en lag daar en kreeg warme gel op mijn buik. Na een tijdje zoeken kon mijn verloskundige het niet vinden en wilde ze toch een inwendige echo doen. Ze vroeg aan me "wil je even gaan plassen" ik liep naar de wc en voelde diep van binnen dit is niet goed. Toen lag ik daar weer en ging ze kijken en daar zag ik mijn kleine frummel. Voor mijn gevoel was die even groot als de eerste keer, dus mijn voorgevoel zat goed. De verloskundige zei "ik moet helaas zeggen dat jullie kindje te klein is want je zou nu rond de 11 weken moeten zijn en ik zie ook geen kloppend hartje" op dat moment zak je echt door de grond. Ik huilde alleen maar en hoorde nog maar vaag wat de verloskundige allemaal te zeggen had.
3 opties kregen we afwachten, medicatie of curretage. Mijn verloskundige vertelde "eigenlijk onbewust heb je al gewacht want je kindje is al meer dan 3 weken overleden". Ik vond het ook een naar idee om met een dood kindje te lopen nu ik het weet. Verloskundige belde het ziekenhuis en godzijdank konden we de volgende ochtend langs komen. Mijn voorkeur ging dan ook uit naar medicatie omdat aan elke operatie toch een risico zit.
In de volgende blog vertel ik hoe het ging in het ziekenhuis en hoe ik mijn miskraam ervaarde.
Hier hetzelfde heel veel sterkte 🍀❤️
Dibachli
Zoveel herkenning. Alleen bij ons was het na 2 gezonde kinderen en een vroege miskraam. Maar dan nog is het echt zo intens verdrietig. Gelukkig na deze 2de miskraam nog 2 gezonde kinderen mogen krijgen. Sterkte en hoop dat voor jullie weer de zon mag gaan schijnen
LindaXRay
Ik begrijp precies wat je voelt.. heb zelf 2x een MA gehad en ook 2x met medicatie laten "gaan". Dat was enorm heftig, maar wilde het niet vanzelf laten gaan, ik moest hey hoofdstuk af kunnen sluiten en inderdaad het idee dat je al een tijdje een overleden kindje bij je draagt was voor mij ondraaglijk. Na 11 jaar ongewenst kinderloos zijn, uiteindelijk toch nog het geluk gehad om een goede zwangerschap te hebben en ons zoontje wordt komende donderdag 2 jaar. Ik besef nog elke dag hoeveel geluk wij hebben gehad. Heel veel sterkte ❤️🍀
Palindroompje_mama
Knuffel... Heftig he? Ik heb hetzelfde meegemaakt in maart. Ook met de 12w echo opgemerkt, nadat we op 8 weken wel mooi kloppend hartje gezien hadden. Veel sterkte!