Van 20 weken echo naar vruchtwaterpunctie

Kun je nog even draaien? Ik wil nog één ding even goed bekijken’’, zei de echoscopiste. Ik vond het wat raar, want alles was toch al onderzocht, maar ik deed braaf wat ze vroeg. ‘Ja’, zei ze. ‘Ik zie het al. Het lipje is open. Jullie kindje heeft een hazenlipje.’ 

Oke, wacht even, wie, wat waar? Hoe dan? En nu? Alles ging door me heen. Een hazenlipje? Wat hield dat precies in? Ik dacht meteen aan de BN’er Jan Jaap van der Wal. Jeroen vroeg: ‘Betekent dit dat het gehemelte open is?’ Zover dacht ik nog niet eens. Ik dacht aan het lipje en dat ik dit niet wilde voor mijn dochter. ‘Is dit een reden om af te breken?’, vroeg ik dan ook aan de echoscopiste. ‘Er zijn mensen die hierom afbreken’, vertelde ze. ‘Maar eerst ga ik jullie doorverwijzen naar AMC voor meer informatie en een medische echo’. En toen mochten we naar huis. Ik kon alleen maar huilen. Dit wilde ik niet.

Gelukkig konden we dezelfde middag nog terecht in AMC bij prenatale diagnostiek. Daar maakten ze opnieuw een echo en ja, de echoscopist zag direct de hazenlip, wat we overigens vanaf toen schisis noemden, want hazenlip klinkt zo naar. Hij zag een volledige schisis aan de linkerkant, oftewel, lip, kaak en gehemelte. De optie voor een vruchtwaterpunctie werd benoemd en de volgende dag moesten we daar al een beslissing over maken, gezien ik 22 weken zwanger was. We besloten de punctie uit te laten voeren, puur om nog meer onzekerheden weg te nemen. 

De twee weken dat we moesten wachten op de uitslag waren een hel en hier ben ik echt aan onderdoor gegaan. Wat als er meer aan de hand was? Zouden we dan afbreken? En dan? Dan moet ik bevallen en een uitvaart regelen? Dat idee maakte me gek.

Mijn man en ik waren ondertussen bij het schisisteam geweest in AMC en hebben veel informatie gekregen van de plastisch chirurg. Dat stelde ons wel gerust. Ook was ik lid geworden van de facebookgroep ‘ouders van een kindje met schisis’ en al deze positieve verhalen waren zo fijn om te lezen in deze onzekere tijd. 

We besloten dan ook dat als er niks uit de vruchtwaterpunctie zou komen, we ervoor zouden gaan. Ondertussen had ik een 3D echo aangevraagd omdat ik wilde zien hoe het er voor ons meisje uit zou zien. Tijdens deze echo bleek het aan de rechterkant te zitten en dachten ze te zien dat het enkel de lip en achterste gehemelte zou zijn. Dit was erg verwarrend omdat een week eerder een heel ander scenario was geschetst. Ondertussen maakten we de naam van ons meisje bekend: Nilóu Nore. Dit omdat als er wel iets uit de punctie zou komen en we hadden willen afgebroken, de mensen haar als Nilóu zouden herinneren en niet als het kindje van.

En toen begon het lange wachten op de uitslag van de punctie. Elke minuut leek een uur en elke dag leken er wel tien. En toen kwam daar, na twee weken, het telefoontje..

Daarover meer in mijn nieuwe blog..