Vage scheiding tussen leven en dood!

Het lijkt erop dat op het moment ik aan een nieuw leven oftewel nieuwe geboorte denk, direct een link leg met de dood. Dit zit hem dan vooral in dat ik de mensen om me heen die ik mis, die ons te snel zijn ontnomen. Ik heb het over mijn oma, daaropvolgend twee jaar later mijn oom en als de klap op de vuurpijl 3 jaar daarna mijn maatje, mijn opa. Wij waren 4 handen op 1 buik. We hoefden maar naast elkaar te zitten om elkaar te begrijpen, terwijl ik zijn kleine meid was. Iedereen was dol op mijn opa. Het was een vrijgevige, vrolijke en vooral lieve man. Een man met humor. Zelfs op zijn sterfbed maakte hij nog grapjes. Dit beeld zal ik onthouden van hem. Hij is helaas naar jaren ziek te zijn geweest, gestorven aan COPD en het feit dat hij niet meer wilde. Hij wilde niet zijn leven slijten achter de geraniums en niets meer kunnen. Wat is dat voor een kwaliteit van leven? En wij waren het met hem eens. Ondanks dat we hem met alles wat we in ons hebben zouden missen, hebben we hem losgelaten. Dat is echte liefde! 

Ook mis ik mijn oma en oom heel erg. Vandaag stond ik samen met mijn moeder plots op het kerkhof waar ze zijn uitgestrooid en waar mijn oom is begraven. Ik kan het me nog heugen als de dag van gister, hoe we de as van opa en oma over het strooiveldje heen strooiden. Er stond wat wind dus moesten we voorzichtig zijn. We waren blij en ontroerd dat hun as naar al die jaren weer door elkaar heen was vermengd, compleet, zoals het hoorde. Twee zielen weer samen. Zowel mijn oma als oom zijn plots zo op de een op de andere dag naar de hemel gebracht. Dit was een complete shock. En is nog steeds naar al die jaren niet te bevatten. 

Daar sta ik dan, samen met mijn lieve moeder. Eerst zijn we naar het graf gelopen van mijn oom, haar broertje. Emotioneel waren we al vandaag, maar nu al helemaal. Al het verdriet wat normaal op de dag onder de oppervlakte ligt, komt nu als een tsunami omhoog. Ik houd mijn moeder goed vast, het is koud.Het heeft gesneeuwd en de sneeuw begint wat te dooien op de steen. Het ziet er triest uit, maar het voelt niet zo triest als dat het in ons hart is. Het is goed om naar al die jaren samen weer hier te zijn. Om het verdriet dat we wegstoppen weer even te voelen. 

Nadat we een tijdje samen bij het graf van mijn oom hebben gestaan, lopen we samen langs alle andere graven naar het strooiveldje. Mijn moeder en ik kijken naar het bordje met tekst die we toentertijd zorgvuldig hebben uitgezocht. ''Waardevoller dan de dood, zijn de herinneringen die blijven.'' Mijn moeder maakt door de melancholie een grapje over dat ze pantoffels aan wilt wanneer ze wordt opgebaard in de kist, wanneer haar tijd komt. Ik heb haar beloofd dat ik haar zal afleggen, maar wel pas over nog tientallen jaren. Op het moment dat dat zover is, wil ze graag verstrooid worden op hetzelfde veldje als haar pa en ma, dichtbij haar broertje. Dit geeft mij een verdrietige maar tegelijkertijd een geruststellende gedachte, ik weet nu wat mijn moeder zou willen. Dit geeft rust. 

Al deze gedachten en herinneringen over hen, maakt dat ik me soms eenzaam voel. Die kant van de familie is bijna allemaal al in de hemel. Terwijl zij altijd een tweede thuis voor mij waren. Mijn moeder voelt zich vaak ook erg eenzaam, ze heeft nooit meer de kans om bij haar vader, haar moeder, of haar broer koffie te gaan drinken. Dit terwijl ze dat nu juist zo nodig heeft. 

Dit bezoek vandaag aan de begraafplaats heeft ons beiden bewogen en direct ook goed gedaan. Hoewel dat nu misschien niet zo voelt. Nu zit ik uitgeblust op de bank, dit blogbericht te schrijven. Ik realiseer me dat dit niet echt over moeders, baby`s of zwangerschappen gaat, maar het beweegt me en ik moet er over schrijven. Wel heeft dit heeft een bepaald gevolg op mijn visie over nieuw leven. Het voelt zelfs als mijn plicht op roeping om de familie in ere te houden. Ik heb altijd al moeder willen worden en mijn familie heeft dat altijd geweten en bemoedigd. Ze zagen me echt als een moedertype en zo voel ik me ook, terwijl ik dit nog niet ben helaas. 

Graag had ik gewild dat mijn opa, oma en oom ooit konden genieten van hun toekomstige kleinkind/neefje. Ik weet dat dit nooit meer zal gebeuren. Dit doet verdriet, maar ik weet zeker dat ze trots zijn op de manier hoe we alles aanpakken. Hoe we doorvechten voor ons geluk en dat ze van bovenaf mee zullen kijken met dit hele proces. Soms heb ik zelfs het gevoel dat mijn opa even bij me is. Ik heb dan het gevoel dat hij mijn hand vastpakt en streelt en vervolgens hoor ik hem zeggen: ''Alles komt goed Greetje!'' Ik ben trots dat ik hen heb mogen kennen in mijn leven en hoop dat ze het geluk een handje zullen helpen van bovenaf. Ik weet zeker dat ze ook trots op ons zullen zijn. En wat ben ik dolgelukkig dat mijn opa, mijn liefde van mijn leven nog heeft leren kennen voor zijn dood. Hij droeg mijn wederhelft op handen. Het zal wel aan de naam liggen, zijn zoon had namelijk dezelfde naam als die van mijn vriend. En in gedrag en karakter leken ze ook veel op elkaar. Dit is een man die opa altijd voor mij voor ogen had gezien, het is alleen geen rijke boer wat hij altijd hoopte. Ik was me er altijd van bewust dat dit weer de humor van mijn opa was en kan dan ook nog altijd zijn glimlach voor de geest halen.