Uit het ziekenhuis maar niet thuis 1/2

Na even een uitstapje naar het gesprek met de hartbewaking weer terug naar het nu.
Ik ben ontslagen uit het ziekenhuis en ben nog te zwak om thuis te kunnen zijn. Ik ben terug onder moeders vleugels en heb een bed in de woonkamer.

Pijn, wat een pijn! De eerste nachten ervaar ik weer zoveel pijn. Ik kan maar niet lekker liggen op het matras en mis mijn eigen bed. De tweede nacht brengt mijn moeder midden in de nacht een ander matras, maar ook die bied geen verlichting. Voor één keer neem ik toch een ibuprofen in die ik heb meegekregen uit het ziekenhuis.
In het ziekenhuis had een elektrisch antidecubitus matras, we besluiten dat ik die hier ook nodig heb. Helaas is het weekend en moet ik wachten totdat het maandag is.

Zo'n matras aanvragen gaat blijkbaar niet zo gemakkelijk. Waar je een toiletoverzet of po stoel zonder problemen kan lenen, geldt dit niet voor zo'n matras. Ik heb hiervoor een indicatie van een arts nodig. Ik bel mijn huisarts, maar die kan niks voor me betekenen aangezien ze niet mijn laatst behandelend arts is. Wel wijst ze me er op dat ik tijdelijk in een ander dorp woon en te ver van mijn eigen huisarts zit. Slimme tip, ik regel met mijn oude huisarts dat ik tijdelijk weer onder hun vleugels val.
Dan het matras nog. Hiervoor heb ik de zaalarts nodig van het ziekenhuis. Ik bel met de verpleegafdeling en leg mijn verhaal uit. Even later belt de arts terug. Ze is het volkomen met mij eens. Door de bloeding en de zwangerschap (inmiddels 17 weken zwanger) zit het gewoon vol bij mijn bekken/heupen en dat moet goed ontlast worden. De volgende dag wordt het matras geleverd en kan ik eindelijk nagenoeg pijnvrij slapen.

De thuiszorg komt aan huis om mee te kijken hoe ADL taken gaan. Ik kan geen traplopen en leef volledig op de benedenverdieping.
Als ik op bed zit kan ik mezelf met minimale hulp wassen, drogen en weer aankleden. In overleg besluiten we dat de afwasteil pakken en mij helpen zo weinig handelingen zijn dat mijn moeder dit zelf kan verzorgen. Wel houdt de thuiszorg een vinger aan de pols voor als ik weer naar boven kan gaan om dan mee te kijken met douchen. Veiligheid voorop.

De fysiotherapie wordt opgestart. In de communicatie is niet doorgegeven dat ik zwanger ben en dit is dan ook een verrassing voor ze. Voor nu is dat nog niet heel belangrijk, later in mijn revalidatie kan en/of mag ik bepaalde oefeningen niet meer doen i.v.m. de zwangerschap.
De fysiotherapie komt 2x in de week aan huis. De eerste oefeningen zijn gericht op het aansturen van de bovenbeenspieren (musculus quadriceps). De zenuwen (nervus femoralis) naar deze spieren zijn beschadigd geraakt door de bloeding in mijn psoasspier (Iliopsoas).
Ik ervaar o.a. problemen met het strekken van het been, het goed buigen van het been, op het been staan en het been kunnen optillen.
Ik ben geneigd om te gaan hinkelen achter de rollator of het been mee te trekken. Met de fysiotherapie leer ik mijn been weer neer te zetten, gestrekt te krijgen (gebogen blijft nog heel lang een voorkeurshouding) en correct een stap te zetten (voetafwikkeling).

In het ziekenhuis is mij gevraagd hoe lang ik verwacht in te wonen bij mijn moeder. Ik heb toen 2 weken geantwoord, omdat ze mij in het ziekenhuis al wilden leren traplopen. De besmetting met de griep gooide hier roet in.
De fysiotherapeuten aan huis laten al snel doorschemeren dat dat wellicht wat optimistisch is.
Een klein maandje na mijn ontslag heb ik een avondje theater met mijn moeder gepland staan. Ik vraag of het haalbaar is dat ik zelf naar mijn stoel kan lopen. De fysiotherapeut raadt aan om een rolstoelplaats te regelen.
Dat zegt wel genoeg. Het is toch niet zo simpel als ze in het ziekenhuis zeiden: hematoom weg, zenuwen vrij, hersteld.

De bloeding zat diep in mij waardoor het even duurde voordat het bloed het oppervlak van mijn huid bereikte. Ook thuis worden er nog steeds meer plekken zichtbaar. Van de fysiotherapeut leren we ook hoe we kunnen zien dat het een uitloopplek is of een verse blauwe plek. Mijn moeder en de fysiotherapeuten houden mijn plekken nauwkeurig in de gaten en gelukkig krijg ik geen nieuwe bloedingen meer.

Al eerder heb ik geschreven dat ik onder behandeling ben van een psycholoog. Naar de praktijk toe gaan zit er voor mij nu niet in. Wat een geluk heb ik dat ze op huisbezoek wil komen.
Ook mijn complementair therapeut komt aan huis.

En zo is de woonkamer van mijn moeder al snel een woonkamer, badkamer, eetkamer, slaapkamer, oefenruimte en therapieruimte.

Ik ben nog ontzettend moe en slaap veel.
De eerste dagen is mijn moeder thuis en wacht ik geduldig op de bank of in bed tot ze me kan komen helpen of kan voorzien van eten/drinken. Ik kan wel zelfstandig naar het toilet.
Liggen is voor mij het fijnste op dit moment. Mijn concentratie is nog niet heel goed en ik ontdek op Netflix Gilmore Girls, kijkt lekker weg en is niet ingewikkeld.
In het ziekenhuis (onder invloed van oxynorm) heb ik een paar afleveren van The Good Doctor gezien. Mijn moeder kijkt de serie ook en kijkt afleveringen die ik in het ziekenhuis heb gezien wanneer ik bij haar inwoon. Ik herken flarden van de afleveringen, sommige stukken lijken helemaal nieuw voor me. Wat oxynorm dan met je geheugen doet......

En zo rommelen we de dagen door.
Mijn man komt zoveel mogelijk bij me op visite en 1 dag in de week komt hij koken. Hij verdeeld zijn energie en tijd tussen zijn werk, studie, 2 zoons uit een eerder huwelijk, ons huis(houden) en mij. Niet helemaal wat je wenst als newly weds en parents to be.

Hoe we van de abnormale situatie toch de normale dingen doen lees je in een volgende blog.