Tweeling?

Een dag om nooit te vergeten. 

Wat een dag. 7,5 week zwanger was ik. Over 2 dagen heb ik m'n eerste echo. Super spannend. Niemand weet nog dat ik zwanger ben behalve natuurlijk mijn man. Ik ben extreem misselijk en moe maar ga nog steeds graag naar mijn werk. 

Ik werk in het onderwijs. Groep 7 geef ik met heel mijn ziel en zaligheid les. Ik geniet er zo van dat er soms wat te veel tijd heen gaat. Vandaag hebben we een gastles geregeld en groep 8 sluit daarbij aan. Voor de achtergrond informatie: elke ochtend geef ik les aan groep 7 en 's middags sluit groep 8 aan bij mijn groep 7. Ik vind deze constructie onwijs leuk!

Goed, de gastles. Het is lente en er hebben het over de insecten en dieren in de natuur. Deze gastles gaat over bijen. Ik ben blij dat ik even een half uurtje kan blijven zitten want de man die de gastles geef kennen de kinderen al en zijn er gek mee. 

In groep 8 zit een jongen. Laten we hem Tom noemen. Hij is zeker een kop groter dan ik ben. Tom is een jongen die erg slecht tegen ongelijkheid kan maar dat niet helemaal goed kan inzien wanneer dat onterecht is of niet. Ook als er iets gebeurt waarbij hij geen invloed op heeft of waar hij niks van wist, gaat het mis. Tom is wel echt een lieve en zorgzame jongen en weinig zien deze kan van hem. Hij kan aan de andere kant ontploffen als de etui van zijn buurman net een millimeter op zijn tafel ligt of als ik een letter niet goed op de lijntjes heb geschreven op het bord. Soms is dat best frustrerend voor mij maar volgens mij meer voor hem. Daarom zit Tom bij mij vooraan en hebben we al doorgenomen waar de les overgaat. Hij luistert goed en doet leuk mee. Hij geniet van de les en de andere 33 kinderen ook. 

Tot het moment dat er kaarsen gemaakt worden. Tom is druk bezig met zijn kaars en ik word geroepen door een ander kind om te helpen want hij krijgt de steker niet in de kaars. Ik zeg tegen Tom dat ik even andere kinderen ga helpen en als er wat is, hij naar mij toe mag komen. Ik hoor Tom neuriën en dat betekent dat alles goed gaat. Terwijl ik Max help met zijn lont en vertel dat Nina haar veters moet strikken, hoor ik ineens een tafel omvallen. Ik hoor gevloek en hard gehuil. Ik zie dat Tom rood aanloopt en op Jesse afstormt. Ik baan me een weg naar voren om hem tegen te houden maar het is te laat. Tom stompt Jesse in z'n buik en slaat hem op hoofd. Ik schrik ervan en zorg dat Tom zijn armen niet meer kan bewegen. De kinderen in de klas worden bezig gehouden door de gastles meneer en mijn collega die normaal groep 8 op de ochtend draait springt bij. Hij pakt Tom van mij over en dan begint Tom ook op hem in te slaan. Vakkundig werkt hij Tom naar de grond in een ander lokaal om af te koelen. 

Ik bekommer me om Jesse en hij zegt dat hij geschrokken is maar zich oke voelt. Goed genoeg om door te gaan. Toch besluit ik de ouders van Jesse te bellen en ze komen direct Jesse van school halen. De ouders van Jesse zijn top. Ze zien aan mij dat het mij ook wat deed en willen op een ander moment het hele verhaal horen. 

Ik loop rustig terug naar de klas waar de rest bezig is met de gastles. Ik help Max nog een keer en hoor ineens de stem van Tom achter me. Hij is boos op de wereld en met zijn gescheld en getier worden de andere kinderen een beetje bang. Hij is uit het andere lokaal ontsnapt uit het raam en zo dit lokaal weer ingelopen. Hij loopt op Max af en wil hem slaan. Ik ga ervoor staan en word zo hard in mijn buik geslagen dat ik er bijna van moet overgeven. Wederom komt mijn collega helpen en nu bellen we hulp. Ik voel me niet goed en doe net alsof mijn neus bloed en ga door met de gastles. Nog 15 minuten en dan is het tijd om naar huis te gaan. Ik laat de kinderen de gastles afronden en spullen pakken. We hebben het nog even kort over het incident en dan zien we elkaar morgen weer. 

Ik voel ineens dat ik moet plassen en ren naar de wc. Ik bloed hevig en daar schrik ik van. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen maar er is nog zo veel te regelen met ouders dat ik ga helpen waar nodig. Ik doe een maandverbandje om en tampon in en ga door. Om half 7 ga ik eindelijk naar huis. Wanneer ik thuis ben ga ik naar de wc. Ik bloed nog een beetje en dan valt er wat in de wc. Ik kijk en het lijkt een soort bloedpropje.. Ik weet niet wat ik ermee moet en bel de verloskundige. Meteen moest ik langskomen voor een echo. Ik had nog nooit een echt gehad dus vond dat al spannend. 

Eenmaal bij de praktijk voor het eerst naar onze baby kijken. Met die gedachte ging ik erheen. Ik lig op de tafel en ze gaat met het apparaat en koude gel over mijn buik. Geen idee waar ik moet kijken. Ze stopt en roept er een collega bij, en nog één. Er wordt nog niks verteld. Of ze een inwendige echo mogen maken. Ik wist niet dat dat bestond maar goed. Na 5 minuten kijken stopten ze en mocht ik plaats nemen op de stoel. Ik was niet echt rustig en doodsbang wat ze gingen zeggen. 

De oudere vrouw begon: 'Sorry voor uw verlies' zegt ze met een hese stem. 'maar de ander is intact, het hartje klopt daar wel van'.

Ik kijk ze aan drie aan en vraag :' ben ik nou wel of niet zwanger?' Waarop de oudere vrouw antwoord: 'U was in verwachting van een tweeling maar eentje heeft het niet overleefd. De ander lijkt het prima te doen. Het kan zijn dat de klap ervoor heeft gezorgd dat het vruchtje het niet heeft gered'.

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik krijg een echo foto mee en thuis bel ik mijn man op dat hij naar huis moet komen. 

Het gekke is, zonder dat ik wist dat het een tweeling was en ik nu een onwijs gelukkige eenjarige heb rondlopen, hadden het er in mijn gedachten toch altijd twee moeten zijn. Ik vraag me vaak af of ik voor Max had moeten springen terwijl ik wist dat ik zwanger was. In een volgend geval zal ik hetzelfde doen. 

Tom is meteen geschorst en naar het speciaal onderwijs gegaan. Ik heb hem daarna nog één keer gezien. Het maakt me boos als ik hem zie. 

Jesse heeft er niks aan overgehouden. 

Ik werk niet meer op die school. Na de zomervakantie ben ik een ander plekje gaan zoeken. Ik ga daar nooit meer werken. Dat is beter voor mezelf.