Tweede zwangerschap: Zwangerschapscholestase

Zwangerschapscholestase..........een complicatie waar ik nog nooit van had gehoord, totdat mijn urine bruin kleurde, mijn ontlasting wit was en ik gek werd van de jeuk aan mijn handen en voeten. Allemaal symptomen van zwangerschapscholestase. Mijn tweede zwangerschap (sept 2016 - mei 2017) verliep al minder soepel dan de eerste (eerste 5 maanden enorm misselijk en een bekkeninstabiliteit die steeds erger werd) en toen kreeg ik met 28 weken de diagnose: zwangerschapscholestase.

Het is een complicatie die bij minder dan 0,1% tot 2% van de zwangeren voorkomt. Tijdens de zwangerschap functioneert de lever van de moeder niet meer optimaal, waardoor er galstuwing ontstaat. De gal hoopt op in de lever, waardoor er tijdelijk schade aan de lever ontstaat. Dit is voor de moeder vervelend, omdat het zich kan uiten in enorme jeuk aan handen en voeten (soms ook het gehele lichaam). Het is in de meeste gevallen geen groot risico voor de moeder (er is kans op meer bloedverlies bij de bevalling). Voor de baby bestaat er echter een kans van overlijden voor de geboorte (of vroeggeboorte of poep in het vruchtwater), omdat de galzuren via de navelstreng bij de baby terechtkomen. Dit is schadelijk voor de baby. Hierdoor kan bijvoorbeeld het hartje stoppen. Na 37 weken is de kans op overlijden van de baby zo groot dat de baby bij 37 weken gehaald wordt.

Vaak treedt cholestase rond de 32 weken op. Ik was er dus erg vroeg bij. En dit zou niet het enige zijn dat afwijkt van hoe dit ‘meestal’ verloopt. Tja, hoe groot is de kans het te krijgen en daar dan ook nog eens van af te wijken? Beetje story of my life, dus ook deze achtbaan gingen de riemen vast en rijden maar.

Mijn verloskundige was gelukkig heel doortastend en stuurde me meteen door naar het ziekenhuis. Daar werd bloed geprikt en een week later werd bevestigd wat iedereen al dacht: cholestase. Een waarde van 37mmol/l. Alles boven de 10mmol/l is te hoog. Maar een waarde van 37 behoort tot de milde categorie, dus geen reden tot paniek. Vanaf dat moment moest ik wekelijks naar het ziekenhuis om bloed te prikken en een CTG te laten maken van de hartslag van de baby. Een momentopname, want als het hartje ermee zou stoppen op een ander moment dan was het sowieso te laat (CTG is nu ok niet meer standaardprotocol. Alleen bloedonderzoek). Gelukkig voelde ik mijn zoontje regelmatig goed bewegen dus dat stelde ons gerust. Vervelend was ook dat de uitslag van de bloedwaarden een week op zich lieten wachten (wat nu ook teruggebracht is tot 24-48 uur), want voor mijn gevoel liepen we altijd achter de feiten aan.

Op een gegeven moment kreeg ik door dat naarmate de jeuk in mijn handen en voeten toenam, de galwaarde ook toenam. De waarden stegen van 37 naar 65 naar 90. Van een milde cholestase naar matig-ernstig (40-99mmol/l). En toen ik 33 weken zwanger was zat ik op 150mml/l. De maximale dosering medicatie werd voorgeschreven (om de galtoevoer te verbeteren). Er was overleg met artsen uit andere medische ziekenhuizen. Dit verloop hadden ze nog nooit meegemaakt. Een waarde boven de 100 is blijkbaar ook voor de moeder te hoog en al helemaal voor de baby. De jeuk nam gelukkig af door de medicijnen en de waarden zakten naar 69. Maar op de CTG werd een verzwakte hartslag van mijn zoontje gemeten, dus dat betekende dat ik vanaf dat moment dagelijks naar het ziekenhuis moest voor een CTG. Gelukkig bleek de verzwakte hartslag eenmalig en ging het goed met mijn zoontje.

Ondertussen maakte ik me steeds vaker zorgen. Soms voelde ik mijn zoontje langere tijd helemaal niet bewegen of veel minder. Moest ik het ziekenhuis bellen voor controle? En dan voelde ik hem opeens weer. Pfff, wat een opluchting. Daar ben je kleintje. Toen ik in het ziekenhuis vertelde dat ik mijn zoontje minder had voelen bewegen, kreeg ik echter meteen te horen dat ik op zo’n moment ALTIJD moest komen voor controle, ook als het midden in de nacht was.

Met 37 weken zou ik ingeleid worden, maar met 36 weken zat ik bij de gynaecoloog en was de jeuk in mijn handen en voeten extreem. Zo erg was het nog niet geweest en dat terwijl ik de maximale dosering aan medicijnen had. Alles in mij zei: mijn zoontje moet nú gehaald worden. Ik wacht niet nog een week. Wie weet wat er in die week gebeurt. Zo krachtig en zeker van mezelf heb ik me nog nooit gevoeld. De galwaarde konden natuurlijk niet die dag bepaald worden (aangezien de uitslag een week zou duren), dus na een extra groei echo om te bepalen hoe het met ons zoontje ging (gewicht etc) werd besloten dat ik twee dagen later zou bevallen.

Alles is goed gekomen en ons zoontje werd met 36 weken en 2 dagen geboren. Hij woog  3400gram en naar omstandigheden ging het goed met hem. Zodra hij geboren was, was ook de jeuk weg. Alsof het er nooit geweest was. Zes weken later ging ik op controle bij de leverarts, omdat gecontroleerd moest worden of mijn lever weer normaal functioneerde. Toen kreeg ik te horen wat mijn waarde was op het moment dat ik 36 weken zwanger was: 300mmol/l !!!! Ik wist (intuïtief) toen dat mijn zoontje eruit moest, maar wat werd ik daarin bevestigd zeg. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik op mijn gevoel (of innerlijk weten) afgegaan ben. En heel dankbaar dat ook de artsen hierin mee gingen.

Tijdens de zwangerschap ben ik in overleefmodus gaan zitten (want naast de cholestase kreeg ik nog meer complicaties). Maar achteraf voelde ik pas hoe bang ik ben geweest om mijn zoontje kwijt te raken. Ik had er geen controle over. Mijn lichaam was niet langer een veilige plek. Sterker nog: door in mijn buik te zitten, had mijn zoontje een grotere kans om te overlijden.

Ik vroeg me continu je af: voel ik hem nog? Moet ik het ziekenhuis bellen? En ondertussen contact blijven maken met een innerlijk vertrouwen/hoop: dit komt goed. Ik had het gevoel dat mijn zoontje ontzettend sterk was. En het mooie is dat hij nu, 3 jaar oud, enorm sterk en krachtig is. Een jochie dat stevig staat (letterlijk en figuurlijk). Of het de wens was of dat ik het echt gevoeld heb, maar zijn kracht gaf mij de kracht om te blijven vertrouwen dat het goed kwam.

De reden dat ik dit verhaal deel, is om te zeggen: neem jeuk serieus! Ook als het minmaal aanwezig, kun je cholestase hebben. De mate van jeuk hoeft niet altijd iets te zeggen over de hoogte van je waardes. Jeuk lijkt onschuldig en iets wat er nu eenmaal bij hoort. Maar het kan dus ook een stuk minder onschuldig zijn met alle gevolgen van dien. Laat je dus ook bij een verloskundige niet wegsturen, maar laat het onderzoeken. Gelukkig werd ik meteen serieus genomen en is het allemaal goed gekomen.