Tweede termijn

En de tweede termijn is aangebroken! Mijn buik word steeds dikker en dat komt niet van mijn nieuwste komkommer cravings.

Meteen met 13 weken worden Remke en ik ziek.. Corona. Ik werk in de zorg en Remke werkt in zorginstellingen dus we kunnen er allebei mee in aanraking zijn gekomen. Gelukkig vielen de symptomen heel erg mee, alleen ben ik erg benauwd geweest. Dat vond ik heel spannend, want als ik al benauwd ben, wat is de baby dan wel niet?! Na anderhalve week werd het minder en na 14 dagen waren we allebei alweer fit genoeg. Veel fitter zou ik toch niet worden met mijn groeiende buik 😅

De ene helft van Nederland vind dat ik een bescheiden buikje heb, terwijl de andere helft voorzichtig vraagt of ik ik een tweeling verwacht. Zelf vind ik er vrij weinig van, behalve dat ik bang ben dat niemand ziet dat ik zwanger ben. Gelukkig was daar de Beverwijkse Bazaar, waar keiharde onderhandelaren mijn man zijn geld aftroggelen, en mij feliciteren met de baby buik.

Op de terugweg gaan we nog even vliegtuig spotten, en ik weet niet of het aan mij lag of aan de baby in m'n buik, maar na 1 vliegtuig dacht ik "Is dit het..?", en was ik meer geïnteresseerd in het ijskraampje op het parkeerterrein ernaast.

De echo met 16 weken ging niet door vanwege corona, en ook sommige controles werden geschrapt. Daarom wisten wij pas na de 20weken echo wat het geslacht zou zijn. Gelukkig was alles met het kindje goed, en dat was natuurlijk het belangrijkste. Wat wonderlijk wat ze dan allemaal kunnen zien en in beeld kunnen brengen!

Het eerste beeld dat wij zagen was van een handje, dat zijn duim omhoog stak. De baby gaf aan dat alles oké was 😉

Wij vonden dit extreem grappig en toevallig, omdat een duimpje omhoog ook het allereerste berichtje was dat Remke naar mij stuurde. Zijn versiertruc, zeggen we nu nog wel. Dat de baby dus op zijn vader zou gaan lijken, was een ding dat zeker is 😂

Daar kwamen we er dus ook achter wat het geslacht zou zijn. Dit hebben we later alleen met directe familie gedeeld. Was de bedoeling in ieder geval. Ik kan heel slecht m'n mond houden dus ik heb het ook gedeeld met mensen waar ik mee werkte op dat moment, die vrijwel allemaal dementie hadden.

In juni kwam ik thuis vanuit een avonddienst, en ik verwachtte de vriend voor pampus op de bank te treffen. Alles was vrij donker binnen, ik zag alleen wat schemerlicht.

Terwijl ik mijn jas uittrok, vond ik het wel vreemd dat er een handdoek voor de glazen deur was gehangen, maar verder dan "Hey, vreemd" was mijn hersenpan niet gekomen. Ik deed de deur open en...

Daar zat ie hoor. Op 1 knie. Kaarsjes aan, overal hartjesconfetti die ik nog steeds opeens onder m'n sok vind. Met een afstandsbediening zette hij het licht aan en zag ik ook ballonnen opgeblazen, en ballon letters die de woorden 'Wil je met mij trouwen' vormden. Superromantisch natuurlijk en vol hormonen dus 1+1=janken en alles staat op film want leuk om terug te kijken natuurlijk! Ik heb er een onwijs mooie verlovingsring aan overgehouden, en een hele, gave, lieve man. Die ook nog eens romantisch blijkt te zijn. En grappig en stoer en alle positieve dingen van deze hele aardbol.

Dat de datum al vastgelegd was bij de gemeente is bijzaak, uiteraard.

Verder bestaat deze termijn uit.. Overgeven. Corona. Veel werken. En best veel harde buiken en steken in de buik. En bekkenklachten. Het was feest!

En die pregnancy glow?

Wooooow, als er iets is wat afwezig was dan was het wel de pregnancy glow. Waar sommige vrouwen stralen van liefde, nieuw leven dat zich vormt in hun buik en hun gezicht verrijken met de schoonheid van ongeboren embryocellen, leek ik alsof ik m'n kop in de aardbeienjam had gedoopt. Alsof ik allergisch was voor de pregnancy glow. Maar dat nemen we allemaal op de koop toe, want Fedde is nu extra knap geworden! Wist ik veel dat het zo zou werken ;)

De hittegolf brak aan!

Waar menigmens genoot van de warme zonnestralen, zat ik met m'n hebben en houwen voor de airco. En met m'n hebben en houwen bedoel ik al de liters vocht die zich verzamelden in mijn lichaam. Mijn schoenen pasten niet meer, m'n enkels zagen eruit als de bovenbenen van Sugerly Hooper. Met het janken daarom verloor ik niet eens extra vocht.

Naast mijn komkommer cravings bouw ik ook een nieuwe, iets ongezondere verslaving op.. Sorbets. En dan echt van die ouderwetse, met cocktailvruchtjes, softijs, aardbeiensaus en duh, slagroom. En ik moet ook janken omdat ik die niet elke dag kan halen.

Of, omdat Remke die niet elke dag wil halen omdat ik zelf niet meer durf, bang dat ze me herkennen als de sorbetverslaafde.

Daarom maken we de afspraak dat ik er 1 per week mag. Het klinkt vreselijk, maar het hield me op de been 😜

Zo fietste ik mijn tweede termijn door!

De volgende keer neem ik je mee in mijn derde termijn, waar alles een rooskleurig tintje kreeg.

Tot dan!