Twee vrouwen op weg naar hun kinderwens

In 2018 begonnen we er met volle moed aan.

Na veel wikken en wegen,babbelen over de toekomst en uitzoeken wiens lichaam ‘gezonder’ is. Besloten we dat ik ons kindje zou mogen dragen (wat een eer).

Ook het ziekenhuis waar we de inseminaties zouden laten doen was niet zomaar uitgekozen, dankzij wat tips en ervaringen kwamen we uit op het UZ (Universitair Ziekenhuis) in Leuven.

Zo gezegd zo gedaan.

Onze eerste gesprekken bij de psychologe begonnen (wat vonden we dit bullshit, uiteraard hadden we hier heel degelijk over nagedacht), ook de standaard onderzoeken werden uitgevoerd. Alles was ‘pico bello’, een goede topsnelheid was te zien in mijn eileiders.

We hadden wel onderschat wat een over en weer gerijd het allemaal is, om de dag moest ik naar de gynaecologe voor een echo en een bloedafname. Uiteraard zijn wij heel blij dat de geneeskunde al zover staat en deze weg er überhaupt bestaat maar we hadden hier op voorhand toch graag beter op voorbereid geweest. Ze geven hier bijzonder weinig informatie over in het begin, of dat is toch bij ons het geval geweest…

En dan was het zover ‘onze eerste keer’.

S’avonds een injectie om de eisprong op te wekken, het was even zoeken want zelf durfde ik dit niet te doen, uiteindelijk heeft mijn vrouw dit gedaan bij mij.

De inseminatie zelf was ook best wel pijnlijk aangezien ik blijkbaar een bultje aan de ingang van mijn baarmoeder heb, er moet dus ook telkens een verpleegster bijgehaald worden om via de echo mee te kijken.

De teleurstelling, telkens de enorme teleurstelling wanneer ik mijn regels kreeg…

Ik wou je

Ik wil je

Ik heb je

Dacht ik

Ik had je

Gevormd

Dicht bij mij

In mij

In mijn hoofd

In mijn hart

Na 4 inseminaties beslissen ze dat we met hormonenspuiten beginnen. Ook dit was best beangstigend en moeilijk te regelen, ze moeten namelijk telkens op hetzelfde tijdstip gezet worden. Kies je dus om dit s’avonds om 22u te doen dan moet dit elke dag zo.

Zo hebben we spuiten gezet : in de toiletten van Beerschot, op een trouwfeest, in de auto. Soms konden we hierom lachen, andere keren moesten we hierom huilen.

Eindelijk vroeg er in het UZ trouwens eens iemand hoe het met ONS ging omdat we maar zonder pauze bleven doorgaan.

Bedankt aan die verpleegster !

Want hoe simpel het ook is, een oprechte vraag hoe het met je gaat kan zoveel deugd doen.

Na nog 4 inseminaties hebben we samen met de arts beslist om op ICSI (intracytoplasmatische sperma-injectie) over te schakelen.

Ook onze ouders en dichtste vrienden hadden we ondertussen ingelicht, we wilden dit in eerste instantie niet doen. Maar na een tijdje word het te emotioneel en te zwaar om alleen te dragen. Iedereen was dolenthousiast dat we hiermee bezig waren, uiteraard was iedereen blij maar niemand besefte precies wat een zware weg dit al geweest was dus dit voelde vaak wel dubbel.

Dankzij hun vreugde kregen we wel weer wat moed en hoop.

Ondertussen werd mijn schoonzus zwanger en alsook vrienden kwamen met hun blije nieuws. Wat was dit vaak moeilijk om te slikken.

Blij, heel blij voor hen maar het voelde zo oneerlijk !

Tip : Als het wat langer duurt dan gedacht, licht sneller je familie en vrienden in zodat je hier steun bij kan vinden.

Nu moeten we ook ’s morgens een hormonenspuit zetten. Mijn vrouw zet deze telkens want ik durf er niet aan te beginnen.

Zij moet ondertussen ook mijn driftbuien allemaal maar tolereren (ik kan er niets aan doen het licht aan de hormonen ;-) ).

In december vind de ‘pick up’ plaats : hier worden de follikels (gerijpte eicellen) één voor één aangeprikt. Normaal word na 4 dagen de terugplaatsing voorzien maar aangezien ik een oversimulatie had (te veel eicellen die rijpten) moest ik een cyclus wachten.

Er waren 7 embryo’s gevormd. We waren dolenthousiast !

In februari 2020 vond de terugplaatsing plaats.

Opnieuw gierden de zenuwen door ons lijf, gezonde zenuwen en spanning. Hopend op eindelijk een goed resultaat.

Op zaterdag kreeg ik een bloeding, weer een zware teleurstelling en nu moesten we ook onze familie inlichten dat het ook deze keer niet gelukt was :-(. ’S maandags moest ik een zwangerschapstest (bloedafname) laten doen, dit moest altijd om je dossier te kunnen afsluiten en opnieuw te kunnen starten. De verpleegsters bij het labo kenden me ondertussen ook al ‘ben je hier weer? Nog steeds niet gelukt?’, nee anders ziu ik hier niet zijn waarschijnlijk. Soms kunnen mensen echt beter twee keer nadenken voor ze iets zeggen/vragen.

In de namiddag kreeg ik telefoon van het UZ : Proficiat u bent zwanger ! Whaaaaaaat??? Ik was door het dolle heen ! Vroeg 3x of ze wel zeker waren want dat ik een bloeding had gehad (dit was blijkbaar innestelingsbloed geweest).

Zóóóó blij !

Eindelijk konden we beginnen aan ons volgende hoofdstuk !

Door de corona maatregelen verliep onze gender reveal een beetje anders dan gepland maar dankzij mijn vrouw hebben we hier toch iets leuks van kunnen maken (zij is fotografe).

Onze stiekeme wens (eigenlijk niet zo stiekem) werd ook werkelijkheid, ons klein mini mensje was een jongetje !

Op zich had ik best een goede zwangerschap, ja de gekende kwaaltjes waren wel aanwezig maar die nam ik er met graagte bij. Als de weg zo lang geweest is dan word dit allemaal bijzaak en ben je ergens blij en dankbaar dat je al deze kwaaltjes mag meemaken…