Twee mooie meisjes

Tweede kerstdag 2020; er waren niet echt kerst vibes maar pure zenuwen voor de geslachtsecho. Allereerst was het al super leuk om weer naar de baby’s te kijken, de kleine bewegende beentjes en armpjes het is en blijft bijzonder. Zodra de echoscopist 100% zeker wist wat het geslacht was van onze baby’s zou ze het via het grote hart bekend maken. We waren er meer dan klaar voor en gespannen keken we naar het hart. ROZE hij werd roze en daarbij zei ze: en dat 2 keer! 2 keer? Kregen wij echt 2 meisjes? Dit was echt het laatste wat we verwacht hadden. Maar deze 2 moppies waren meer dan welkom. 

We gingen naar mijn familie toe en hadden zelf 2 ballonnen met confetti gevuld. Me broertje en zusje mochten deze lek prikken. Iedereen was net zo verbaasd als ons maar ook net zo blij met de komst van onze meisjes. 

Januari stond in het teken van een verhuizing en het klaarmaken van de babykamer. De 20 weken echo stond gepland in februari en in de tussentijd had ik nog een keer een echo in het ziekenhuis. Alles zag er zo voorspoedig uit en ook aan me buik was goed zichtbaar dat er 2 baby’s opkomst waren. 

12 februari. In de ochtend stond de glucose test gepland en in de middag de welbekende 20 weken echo. Vanwege de Corona maatregelen moest ik alleen naar de glucose test. Dit ging op het bloed prikken na verder erg goed en rond kwart voor 11 werd ik geroepen om de uitslag te bespreken. Alle uitslagen waren gelukkig goed. De verloskundige vroeg of ik het goed vond dat ze even een echo maakte. Ik vroeg wel of ik het mocht filmen voor Ferry zodat die het terug kon kijken. Ze startte de echo en begon bij baby A, alles zag er goed uit. Toen ging ze naar baby B en bleef ze maar heen en weer schuiven met de echo kop, toen ben ik gestopt met filmen omdat ze het beeld wegdraaide. 

Ineens zei ze ik ga er even iemand bij halen, nog geen paniek maar het lijkt alsof de baby in een verdrukking ligt. Op dat moment heb ik Ferry geapt en gevraagd of die wilde komen omdat ik het niet vertrouwde. De arts kwam naar zo’n 5-8 minuten terug met een grote mannelijke arts. Hij ging verder met de echo en binnen 1 minuut zei die: sorry maar er is geen hartslag meer de baby is overleden. Ik begon zo onmenselijk te huilen en het voelde alsof me hart in 1000 stukjes brak. Ik voelde emoties die ik nog nooit had gevoeld, zo veel pijn deed het. 

Ferry werd door de arts met mijn telefoon gebeld, gelukkig was die al onderweg doordat ik hem al had geapt. Maar alsnog leek het uren te duren. Ik heb ondertussen ook me moeder gebeld en ik besefte dat ik gewoon een overleden en levende baby in me buik had. 

Er volgde een gesprek over hoe nu verder. Het kwam erop neer dat ik Jackie* zoals baby B al weken heette moest voldragen. Onmenselijk leek het me maar naar mate de weken vorderde voelde ik meer en meer een connectie met de meisjes in me buik. Zo waren de zusjes nog veilig samen en hoefde we nog geen afscheid van Jackie* te nemen. Wel was het emotioneel heel zwaar en dan ik ervaarde me zwangerschap als het mooiste maar ook het zwaarste wat ik ooit had meegemaakt. 

‘Not all twins walk side by side, sometimes one has wings to fly’ 💫