Twee keer ongepland zwanger... In één zwangerschap.

´Hoe raak je in hemelsnaam ongepland zwanger?´ Ik hoor het mezelf nog denken. ´Iedereen zit toch tegenwoordig aan de pil?´ Ik ook. Vroeger. In een ver verleden. Totdat mijn lichaam en geest besloten er niet meer tegen te kunnen. Het deed me niet veel goeds, emotioneel en lichamelijk niet. Een tijdje zonder besloot ik. Er zijn zoveel andere vormen van bescherming. Maar met een lange relatie wordt je laks. Naief. Onoverwinnelijk zelfs. ´Zoiets overkomt mij niet...´

Maar ik was laat. Steeds later. Het deed me niet zoveel. Ik had het gevoel niet, dat ik binnenkort moeder zou worden. Maar een testje kan nooit kwaad. Dus na braaf plassen op een stokje verscheen er inderdaad een lijntje. Negatief, zoals het hoort. Vlug poetste ik mijn tanden en deed ik mijn make-up af. Snel nog even de test inpakken in wc-papier en weggooien (zodat ik niet stevig ondervraagd zou worden door bemoeiende huisgenoten). Maar bij het wc-papier ben ik nooit gekomen. Ik viel achterover, want na die minuten anderen dingen doen was daar toch echt een lijntje verschenen. Wat ik daarna deed kan ik me niet zo goed herinneren. Volgens mij heb ik de test in mijn BH verstopt en heb er vervolgens op bed minimaal tien minuten naar gekeken. Uiteindelijk belde ik mijn vriend, dat leek me wel een gepaste oplossing.

De tijd die daarop volgde was een drama. Al is dat een understatement. Beide studerend. Studentenhuizen. Waar doen we goed aan? Tranen en scheldwoorden waren in overvloed. Gelukkig konden we naar een paar slapeloze nachten al terecht bij de verloskundige. Met knikkende knieen hadden we daar nog ruzie. De woorden waren op, maar via onze ogen gingen we gewoon door. Als de ene het wel wil, en de andere niet, wat moet je dan doen?

Na het geroep van mijn naam in de wachtkamer werden we ondervraagd. Wat zouden we doen als het zo bleek te zijn? Wie weet was het vals alarm, zouden we daar blij mee zijn? Er werd uitgerekend hoe lang ik ongeveer zwanger moest zijn, een week of 7, misschien 8. Na een aantal minuten die uren leken te duren mocht ik gaan liggen. Een substantie die ik beter kan beschrijven als groene troep werd op mijn buik verspreid en een apparaat zocht naar ´mijn´ baby. Een ontzettend koude bedoeling als je daar niet komt wegens geplande gezinsuitbreiding. Was dit het nou? Hét moment waar iedereen het altijd over heeft? Het pure moment van geluk? Ik was vooral boos. Boos op de wereld, boos op de vragen die de verloskundige stelde.

Het duurde minuten. Het bleef stil. Er was helemaal niks. Niks. Ook in mijn hoofd niet meer. Het geruzie was gestopt en het leek alsof er niks meer was wat mijn hoofd nog vulde. Dagenlang draaide het om de baby die in mijn buik groeide. Toen die er niet bleek te zijn, was de wereld een plek die ik niet meer kende. Of ik opgelucht was, dat weet ik niet. Al kan ik de gezichten van alle mensen in mijn omgeving nog goed herinneren. Dat pure geluk wat ik daarin zag, maakte me misselijk. Ook al had ik dit niet gepland, een beetje medeleven met een soort van ´verlies´ was wel zo gewenst.

Toch mocht ik niet zeuren. Ik was er nog niet klaar voor. Mijn vriend en ik konden weer door een deur en we leefden verder. Voor de zekerheid moest ik een morning-after-pil halen van de verloskundige, om mijn baarmoeder een zetje te geven het schoon te maken. En zo leefden we nog even vol geluk. Feestjes, sushi, biefstuk, alles mocht weer.

Na zo´n week of 1-2 belde de verloskundige me op, hoe het met me was. Goed, opgelucht (deels). We sloten het gesprek af. Maar net voordat ik op wilde hangen vroeg ze me of ik al ongesteld was geweest, daar was ze wel benieuwd naar. ´Nou, nee. Eigenlijk niet´. Aan de stilte die aan de andere kant van de lijn ontstond begreep ik dat dit niet het antwoord was wat ze graag wilde horen. Ook al was er waarschijnlijk niks aan de hand, ik moest maar even bloed gaan prikken. Een half uurtje later zat ik met een naald in mijn arm. Ik was net weer thuis toen ik gebeld werd door een anoniem nummer. Het was de verloskundige. Hoe kon ze in hemelsnaam zo snel weer bellen? Was ze iets vergeten? Ze vroeg of ze met spoed langs mocht komen.

Alles ging daarna heel snel. Buitenbaarmoedelijke zwangerschap. Afspraak in het ziekenhuis was al gemaakt. Voor ik het wist zat ik in de auto met mijn vader, die me vertelde dat alles goed zou komen. Hij geloofde in het feit dat mijn waardes niet klopte en ik nergens een kindje zou hebben. Ik wist niet wat ik ervan moest denken, dus geloofde met hem mee.

Na lang wachten in het ziekenhuis was daar de arts. Ik mocht even in een potje plassen en een testje later was er reden genoeg te gaan zoeken naar mijn mogelijke kindje. Het zoeken duurde niet lang, binnen nog geen seconden was hij gevonden. Gewoon, daar. Precies op de goede plek, met knipperend lichtje en al. Een klein boontje, vlekje. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Dáár was mijn pure moment van geluk.